<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ΓΟΥΡΙΑ: Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Γράφει ο Καθηγητής Ψυχιατρικής ΠΑΥΛΟΣ ΣΑΚΚΑΣ</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Τα διάφορα φετίχ και τα γούρια, αποτελούν ουσιαστικά ιδεοληψίες. Αποτελούν συνήθειες, προλήψεις όπως αποκαλούνται, οι οποίες γνωρίζουμε ότι στο βάθος δεν έχουν καμιά ισχύ. Είναι παιδαριώ­δες να κτυπάμε ξύλο, προκειμένου να μην αρρωστήσουμε από την ασθένεια, που αναφέρουμε εκείνη τη στιγμή. Το κτύπημα του ξύλου είναι προφανές ότι δεν αποτελεί μέθοδο πρόληψης του καρκίνου. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Αλλά ούτε και τα γούρια, που συνηθίζουν να κρατάνε πολλοί προπονητές και αθλητές, θα αυξήσουν τις επιδόσεις και θα φέρουν νίκη στην ομάδα τους. Όμως ο λόγος της επικράτησής τους είναι, ότι όλοι αυτοί οι συ­νάνθρωποί μας, που προστρέχουν στη μεταφυσική «δύναμη» αυτών των περιττών πράξεων ή αντικειμένων, φοβούνται ότι η μη εκτέλεση, των τρελών και παράλογων αυτών εντολών, θα τους εκθέσει σε κατα­στροφικά σενάρια. Η ανασφάλεια που φωλιάζει μέσα τους, στην αρχή τους προτρέπει και στη συνέχεια, αν δεν εισακουστεί, τους επιτάσσει, γιατί αλλιώς μπορεί να γίνει κακό. Άλλωστε <em>«δεν είναι και τίποτε δύσκολο να κτυπήσεις τρεις φορές ξύλο».</em> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Αν ο άνθρωπος το πραγματοποιήσει, αμέσως αγχομειώνει και ηρεμεί. Αν όμως το αποφύγει, τότε το σαράκι της ανασφάλειας τον κατατρώει, μέχρι να το πραγματοποιήσει. Η επερχόμενη αγχομείωση δρα ως ενισχυτής της πεποίθησης ότι η πράξη αυτή πρέπει πάντα να γίνεται, έστω και αν η λογική την καταδικάζει.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Όμως οι «φυσιολογικές» αυτές κουκκίδες ιδεοληψίας και ψυχαναγκα­σμού, κάτω από ψυχοπιεστικές συνθήκες, είναι δυνατόν να ενεργοποι­ηθούν και να αρχίζουν να επεκτείνονται. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Για παράδειγμα, αν χάσω τη δουλειά μου, ή αν χωρίσω, μπορεί το παιχνίδι με τις πλάκες του πεζο­δρομίου να μου γίνει εφιάλτης. Να πρέπει να κοιτώ συνεχώς κάτω και να αρχίζω στη συνέχεια να αμφιβάλω, μήπως και πάτησα κατά λάθος έναν αρμό. Έτσι να πρέπει να ξαναγυρίσω, να κάνω τη διαδρομή εκ νέου, με μεγαλύτερη σχολαστικότητα. Κάποιες μάλιστα φορές, επει­δή η κυκλοφορία εκτός σπιτιού γίνεται μαρτυρική, μπορεί να φτάσει ο ασθενής να αποφεύγει ακόμα και να βγει από το σπίτι του</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Από το βιβλίο Η Ψυχιατρική Αλλιώς Εκδόσεις Καστανιώτη</span></p>