Το ταλέντο δεν κρύβεται

Του Μιχάλη Τσώχου
Πρόσφατα σας έγραφα για την γενιά των πιτσιρικάδων του ποδοσφαίρου και την εμφάνιση τους στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που δεν άφηνε και τόσα περιθώρια αισιοδοξίας, για το “αύριο”. Έφτασαν συγκυριακά στην 4άδα και η εικόνα τους ήταν μάλλον απογοητευτική: προπονητικοί αυτοσχεδιασμοί, μεγάλη δόση “εγωϊσμού” στο χορτάρι, ελάχιστο πνεύμα ομαδικότητας, τάση προσωπικής επίδειξης. Όσο και αν ήθελε κανείς, δύσκολα θα ξεχώριζε ένα-δυο παιδιά, που θα μπορούσαν πραγματικά να είναι οι πρωταγωνιστές σε κάποια ομάδα στο άμεσο μέλλον.
Και έρχεται την ίδια ώρα, η ίδια ηλικιακά φουρνιά του μπάσκετ, να τους “βάλει τα γυαλιά”. Και να δείξει σε όλους μας, ότι το ταλέντο δεν κρύβεται. Και εφόσον υπάρχει σωστός σχεδιασμός από την Ομοσπονδία (με όποια λάθη και παραλείψεις), θα καλλιεργείται και θα αναδεικνύεται.Και πάλι είμαστε διοργανωτές του τουρνουά. Αντίθετα όμως με το ποδόσφαιρο, στους 4 και στο παγκόσμιο και στο ευρωπαϊκό, φτάσαμε με την αξία μας. Ήττες κάναμε, μάθαμε όμως από αυτές. Δείξαμε χαρακτήρα, αθλητική ταπεινότητα. Τα παιδιά έβαλαν κάτω το κεφάλι. Πάλεψαν, μόχθησαν, βελτιώθηκαν. Υπήρχε πλάνο και σχέδιο από τον πάγκο. Και εδώ πιθανόν υπήρξαν λάθη. Όμως τόσο ο κόουτς, όσο και το τημ, δεν είναι μαθητευόμενοι μάγοι, που κάθισαν ξαφνικά να κάνουν τους κόουτς. Έχουν ψηθεί σε συλλόγους, από μικρές κατηγορίες και ξέρουν πως να πάρουν το 100 % από το ταλέντο των παιδιών. Και αυτά, έχουν μικρό χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους, ή παίζουν σε κατώτερες κατηγορίες. Είναι φανερό, πως έχουν όμως μάθει τα βασικά, σωστά. Αντίθετα με τους συναδέλφους τους, της “στρογγυλής θεάς”.
Και βέβαια, υπάρχουν παίκτες, που κάνουν μπαμ, ότι θα έχουν την ευκαιρία τους στο υψηλότερο επίπεδο. Παρά το ταλέντο τους όμως, είναι προσγειωμένοι και συνεχίζουν να δουλεύουν. Και μόνο, ότι στον Βόλο, μαζεύονται και αφιερώνουν την κάθε νίκη τους, στο παιδάκι με το πρόβλημα υγείας, αναδεικνύει το σωστό κλίμα, που υπάρχει στα αποδυτήρια.
Πράγματι η διαφορά του ποδοσφαίρου με το μπάσκετ, παγκοσμίως, είναι μεγάλη. Αν εξαιρέσετε το ΝΒΑ, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, οι σταρ της μπάλλας, λάμπουν περισσότερο από εκείνους του παρκέ. Είναι πιο εύκολο λοιπόν, για ένα παιδί (για τέτοιες ηλικίες μιλάμε άλλωστε), που ξεχωρίζει στο ποδόσφαιρο, να “ξεφύγει”.
Στην Ελλάδα όμως, υπάρχει η εξαίρεση. Διότι το επίπεδο των δύο αθλημάτων, από άποψη δημοφιλίας, δεν διαφέρει τόσο. Οι συνεχείς επιτυχίες του μπάσκετ, καλύπτουν την “υφιστάμενη διαφορά” των δυο σπορ (από την φύση τους). Δεν καταλαβαίνω λοιπόν, πως τα πιτσιρίκια της μπάλλας σηκώνουν τόσο ψηλά τον αμανέ, σε σχέση με εκείνα του μπάσκετ…
Είναι προφανές, ότι κάτι σωστό έχει γίνει και στην Ομοπσονδία. Από την πρώτη διάκριση του 1987 και έπειτα, βρέθηκε ο τρόπος, για να διατηρείται ζωντανό το κύτταρο του αθλήματος σε όλη την χώρα. Τα απαραίτητα κλιμάκια στην επαρχία, οι “μικρές εθνικές”, οι επιλογές σε πρόσωπα, που γίνονται περισσότερο με κριτήριο την αξία και λιγότερο το “μέσον” ή τον μάνατζερ. Γιατί τα “στραβά”, υπάρχουν σε κάθε άθλημα. Το ζητούμενο είναι, να έχεις οργανώσει τα απαραίτητα αντισώματα, για να τα πολεμήσεις. Το ποδόσφαιρο, έχασε κάθε τέτοια ευκαιρία, με κορυφαία το 2004, εντείνοντας τις παθογένειες του χώρου.
Για αυτό, ό,τι και αν γίνει τελικά με τα παιδιά το ΣΚ, είτε πάρουν μετάλλιο, είτε όχι, είναι φανερό, πως το μπάσκετ έχει ακόμη τις βάσεις και τον τρόπο, για να αναδεικνύει το ταλέντο. Ας παραδειγματιστούν και στην ΕΠΟ κάποια στιγμή, γιατί και στο χορτάρι, υπάρχουν αξιόλογα παιδιά. Που όμως χάνονται, δίχως την ορθή καθοδήγηση.

Σχετικά άρθρα