Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού λέει ο θυμόσοφος λαός. Ο Παναθηναϊκός δεν διδάχθηκε τίποτα από τον περυσινό αποκλεισμό από τη Σταντάρ Λιέγης στον γ’ προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ και έναν χρόνο αργότερα υπέστη ένα νέο ακόμη πιο βαρύ αποκλεισμό από την Κλαμπ Μπριζ. Και τούτη τη φορά ο αποκλεισμός πονάει περισσότερο διότι αφενός έχει ανέβει ο πήχης των προσδοκιών, αφετέρου το 2-1 του πρώτου αγώνα αλλά και το 0-0 μέχρι το 50’ έδινε την αίσθηση ότι το Τριφύλλι αφήνει μια και καλή πίσω του τη μιζέρια, την εσωστρέφεια και τη μετριότητα των προηγούμενων ετών. Κι όμως το ξανάκανε…
Ένα μισάωρο ήταν αρκετό για να γκρεμίσει ότι έχτιζαν οι Πράσινοι για… ενάμιση αγώνα. Τα λάθη και οι ανορθογραφίες πολλές, εντός και εκτός γηπέδου, αλλά φαίνεται ότι τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα σε μια ομάδα που επί τρεις σεζόν λέει ότι ωριμάζει αλλά παραμένει ανώριμη…
Ας κάνουμε μια καταγραφή για τα αίτια που οδήγησαν στον αποκλεισμό:
Νεοαποκτηθέντες: Στον Παναθηναϊκό διατείνονται από την αρχή της σεζόν ότι αλλάζουν επίπεδο. Γι’ αυτό και απέκτησαν παίκτες έμπειρους, ταλαντούχους που θα έδιναν το κάτι παραπάνω σε μια ομάδα που την περασμένη σεζόν απέτυχε παταγωδώς στα Κύπελλα Ευρώπης. Κι όμως από τους νεοαποκτηθέντες στο αρχικό σχήμα ήταν μόνο ο Βέμερ. Ο Εσιέν και ο Τελάντερ είναι ανέτοιμοι, ο Σάντσεθ αποβλήθηκε στο ντεμπούτο του, ενώ ο Λουντ και ο Καλτσάς έμειναν στον πάγκο. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να παίζει ένα τόσο κρίσιμο ματς με τον Τριανταφυλλόπουλο στόπερ και τον Κουτρουμπή αμυντικό χαφ.
Σχεδιασμός: Είναι προφανές ότι κάτι πήγε λάθος στην υλοποίηση του σχεδιασμού. Μολονότι οι μεταγραφές έκλεισαν σε χρόνο ρεκόρ για τον Παναθηναϊκό και άπαντες εκθείασαν το δίδυμο Φύσσα-Βόκολου για τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκαν, εκ του αποτελέσματος δεν δικαιώνονται, αφού ο Εσιέν ήρθε με πρόβλημα τραυματισμού, το ίδιο και ο Τελάντερ κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τους πρώτους μεγάλους τελικούς. Παράλληλα, δεν ζύγισαν καλά τα ιατρικά ζητήματα που προέκυψαν με δύο παίκτες που έβγαλαν προβλήματα την περασμένη σεζόν. Ο Στιλ και ο Νάνο που έχασαν μεγάλο μέρος της προετοιμασίας κρίθηκαν ανέτοιμοι για τα δύο ματς κι ως εκ τούτου, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να παίζει δύο τόσο σημαντικά παιχνίδια με τον Κοτσόλη στο τέρμα και τον Πράνιτς αριστερό μπακ.
Άμυνα: Δεν περίμενε κανείς ότι ο Παναθηναϊκός θα έβγαζε μάτια με την άμυνά του καθώς ουδέποτε επί των ημερών του Αναστασίου έχει δείξει ότι κατεβάζει ρολά. Ωστόσο η εικόνα των πρώτων 50 λεπτών έδειξε ένα σύνολο, ικανό να αμυνθεί σωστά και πειθαρχημένα. Παρ’ όλα αυτά, όταν αποκαλύφθηκε η κερκόπορτα, επήλθε η κατάρρευση. Προφανώς υπάρχει δικαιολογία καθώς ο Παναθηναϊκός έπαιξε με μια τετράδα άμυνας (Βέμερ, Πράνιτς, Ταυλαρίδης, Τριανταφυλλόπουλος) συν τον γκολκίπερ (Κοτσόλης) που πολύ σπάνια θα ξαναδούμε κατά τη διάρκεια της σεζόν αλλά τα δύο γκολ σε τέσσερα λεπτά και η ολική διάλυση μετά το 1-0 των Βέλγων δείχνει ερασιτεχνική αντίδραση.
Επίθεση: Υποτίθεται ότι η γραμμή κρούσης του Παναθηναϊκού αποτελεί το ισχυρό όπλο του, κάτι όμως που δεν επιβεβαιώθηκε σε κανένα από τα δύο ματς. Οι Πράσινοι δημιούργησαν φάσεις αλλά τις πέταξαν στα σκουπίδια. Και εν τέλει σκόραραν όλα κι όλα ένα γκολ με κεφαλιά του Μπεργκ σε συνέχεια ενός στημένου κι ένα με πέναλτι του Καρέλη. Κατά τα άλλα το απόλυτο μηδέν…
Ψυχολογία: Η αντίδραση του Παναθηναϊκού μετά το πρώτο γκολ της Μπριζ έδειξε ομάδα που δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένη για αυτό το σενάριο. Οι Πράσινοι προετοιμάστηκαν για να σκοράρουν στην επίθεση και για να μην δεχτούν γκολ στην άμυνα και απέτυχαν παταγωδώς. Όπως απέτυχαν και να ξεπεράσουν το σοκ του 1-0 και του γρήγορου 2-0 παρά το γεγονός ότι το ζητούμενο γι’ αυτούς ήταν και πάλι το ίδιο: δηλαδή να σκοράρουν ένα γκολ.
Τακτική: Η υποδειγματική τακτική προσέγγιση στο αμυντικό παιχνίδι και η εν γένει αγωνιστική συμπεριφορά του Παναθηναϊκού μέχρι το 52’ δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για να πιστέψει κανείς ότι θα ακολουθούσε η κατάρρευση. Οταν όμως δέχεσαι δύο γκολ σε τέσσερα λεπτά και τρία σε ένα μισάωρο (53’-83’) δεν μπορείς να περηφανεύεσαι για τα προηγούμενα 52’. Προφανώς το πλάνο του Αναστασίου απέτυχε, ιδίως στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου όταν ο Πρεντόμ αποφάσισε να γυρίσει το σύστημα της Μπριζ σε 3-4-3. Οι Πράσινοι θόλωσαν, ο Αναστασίου δεν αντέδρασε και χάθηκαν όλα. Όπως επίσης δεν βγήκε σε καμία περίπτωση η επιλογή του κόουτς να χρησιμοποιήσει τον Καρέλη σε θέση φορ και τον Μπεργκ πιο πίσω. Το σουηδικό υπερόπλο του Παναθηναϊκού αναλώθηκε στο να τρέχει και να καλύπτει χώρους, ενώ η ομάδα τον χρειαζόταν κυρίως στην πρώτη γραμμή και στο γκολ…
Ατυχία: Προφανώς ο Παναθηναϊκός στάθηκε άτυχος στο δεύτερο γκολ, όπου η μπάλα βρήκε τον Βέμερ και άλλαξε πορεία στο φάουλ του Βάσκεθ, όπως επίσης και στο 62’ όταν ο Καρέλης σημάδεψε το δοκάρι με κεφαλιά. Σε σύνολο 180 λεπτών όμως ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ομιλεί για ατυχία. Έχασε ένα πέναλτι στην Αθήνα, δέχθηκε γκολ από κραυγαλέα αμυντικά λάθη, δεν εκμεταλλεύτηκε τις φάσεις που δημιούργησε και το πλήρωσε περισσότερο από την ατυχία που είχε σε μια-δυο φάσεις….
Ο Παναθηναϊκός μπορεί αν θέλει να τα βάζει με την τύχη του, με τις συγκυρίες, με την κακιά στιγμή αλλά σίγουρα σε ένα κομβικό σημείο παρουσιάστηκε κατώτερος των προσδοκιών και των περιστάσεων. Ήταν άξιος της μοίρας του…