<p style="text-align: justify;"><span>Αναγνώστριά μας ρωτά: </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Καλησπέρα σας Είμαι μια έφηβη ηλικίας 16 ετών Γενικά σαν παιδί ήμουν πολύ χαρούμενη και αισιόδοξη με παρέες και ενδιαφέροντα Βέβαια κακά τα ψέματα πάντα είχα ένα ελάττωμα είμαι αρκετά ντροπαλή Αυτό ανέκαθεν ήταν το αδύναμο σημείο μου το οποίο ωστόσο μέχρι την αρχή της εφηβείας μου δεν με επηρέαζε αρκετά Πριν από περίπου 3 χρόνια ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου Μόλις πήγα στο γυμνάσιο λογω υπερβολικού αγχους είμαι και πολύ αγχώδης πήρα αρκετά κιλά Αυτό το γεγονός στάθηκε αφορμή για ρατσιστικά σχόλια από συγγενείς φίλους και κυρίως συμμαθητές Βίωσα πολύ δύσκολες στιγμές bulling και καταπίεσης που είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη απομόνωση και αποξένωση μου από όλους κι από όλα Σε όλα όσα μου έκαναν εγώ δεν αντιδρούσα αλλά υπέμενα σιωπηλά τα καθημερινά βασανιστήρια στο σχολείο Οι υποτιθέμενες φίλες μου με παράτησαν με την δικαιολογία ότι είμαι χοντρή και το ρεζίλι της παρέας εφόσον όλοι στο σχολείο με σχολίαζαν Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση κι έχασα πολλά κιλά χωρίς ωστόσο να είμαι ικανοποιημένη ακόμη και σήμερα από την εικόνα μου Πλεον έχω τρομερά κόμπλεξ με τα κιλά και το σώμα μου και μισώ τον εαυτό μου και αυτά τα απαίσια άτομα Παρόλο που έχει περάσει καιρός από τότε εγώ δεν έχω ξεχάσει τίποτα Ίσα ίσα φουντώνει το μίσος και η απέχθεια μέσα μου μέρα με τη μέρα Αισθάνομαι πολύ πληγωμένη κι αδικημένη Αυτά τα ψυχικά τραύματα δεν με αφήνουν να χαρώ την μετέπειτα παρέα που βρήκα ότι πάω να κάνω που αφορά την κοινωνική ζωή ματεώνεται αφου με συγκρατεί ο φόβος Ο φόβος πλεον έγινε σύντροφος και συνοδοιπόρος μου Χωρις αυτόν δεν πάω πουθενά Η κατάθλιψη μου είναι αφόρητη Νιώθω πολύ μόνη μες στην θλιψη και την μελαγχολία μου απομακρύνομαι όλο και περισσότερο από τους άλλους Η μητέρα μου υποστηρίζει ότι η ζωή είναι ένας συνεχόμενος αγώνας αλλά εγώ είμαι αδύναμη κι ανίκανη να παλέψω Έχω ζήσει ήδη αρκετά κι ομολογώ πως αυτό που ονομάζεται ζωή με απογοήτευει καθημερινά Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να με συμβουλεύσετε τι να κάνω από δω και πέρα ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και με συγχωρείτε αν σας κούρασα ΥΓ Ξέχασα να αναφέρω κάτι σημαντικό εδω και 1 χρόνο πηγαίνω σε ψυχολόγο αλλά δεν με βοηθάει</span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p><span>Στο ερώτημά σας απαντά ο  <strong>Αντώνης Κατσαμάγκος</strong>, ψυχολόγος- ψυχοθεραπευτής, μέλος της ψυχοδυναμικής ομάδας <strong>Αντίκρισμα.</strong></span></p>
<p><span><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsamagos.jpg&amp;amp;amp;amp;amp;amp;width=248" alt="Aντώνης Κατσαμάγκος" width="99" /></strong></span></p>
<p><span><strong><span>Κατ' αρχήν θα ήθελα να σας πω ότι ήταν πολύ καλή η απόφαση σας να συμβουλευτείτε ένα ψυχολόγο. Σε αυτήν την φάση το καλύτερο θα ήταν να συζητήσετε μαζί του το γεγονός ότι αισθάνεστε πως δεν σας βοηθάει. Μέσα από αυτή την συζήτηση θα μπορέσει να προχωρήσει η θεραπεία σας, και να νιώσετε καλύτερα.</span></strong></span></p>