BORO από την ΑΝΝΑ ΔΡΟΥΖΑ – boro.gr
Aναγνώστριά μας ρωτά
Καλησπέρα
Είμαι τριάντα χρονών άνεργη οπότε αναγκαστικά ζω με τους γονείς και την αδερφή μου. Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός και πάντα είχαμε πάρα πολλά προβλήματα στου σπίτι. Τα περισσότερα εκτός από τα οικονομικά ξεκινούσαν από τους καβγάδες των γονιών μου Έχω αναμνήσεις από πολύ μεγάλες φασαρίες οι οποίες πάντα ξεκινούσαν από τη μητέρα μου ενώ ο πατέρας μου ήταν μεθυσμένος και πάντα μας ανακάτευε από πολύ μικρές και πέρναμε το μέρος της.
Με τον πατέρα μου έχω πλέον μια πολύ τυπική σχέση. Εδώ και τέσσερα χρόνια δε πίνει λόγω ενός προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζει αλλά έχει παραιτηθεί πλήρως δε νοιάζεται καθόλου για τις ζωές μας και έχουμε φορτωθεί όλες του τις υποχρεώσεις λόγω αυτής της απάθειας που δείχνει Η μητέρα μου δεν έχει ηρεμήσει ιδιαίτερα ακόμα τσακώνονται και βρίζονται καθημερινά και φυσικά εγώ ασφικτιώ σε αυτό το σπίτι.
Εγώ στη ζωή μου δεν είχα ποτέ κάποια σχέση ερωτική και γενικά είμαι πολύ ανασφαλής σαν άνθρωπος Στη προσπάθεια μου να βρω την βαθύτερη αιτία για αυτό κατέληξα στο ότι ποτέ δε πήρα τη πρέπουσα προσοχή και φροντίδα σαν παιδί μπήκα από νωρίς στο κόσμο των ενηλίκων αλλά είναι και κάτι άλλο που δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω
Η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή μου έλεγε ότι αν δεν είχε εμένα αλλά μόνο την αδερφή μου θα είχε χωρίσει είμαι το δεύτερο παιδί της οικογένειας και πως όταν ήταν έγκυος σε εμένα ήθελε να κάνει έκτρωση αλλά η μητέρα της την έπεισε να με κρατήσει Τα ίδια έλεγε και η γιαγιά μου παλαιότερα και συμπλήρωνε ότι χάρη σε εκείνη γεννήθηκα γιατί η μάνα μου ήθελε να με ρίξει Φυσικά η μητέρα μου συμπλήρωνε ότι δε μετάνοιωσε ποτέ και με αγαπάει εξίσου αλλά και όταν ήμουν μικρή δε χώρισε γιατί φοβόταν ότι θα μείνω με τον πατέρα μου και θα με έχανε επειδή μικρούλα του είχα αδυναμία κτλ αλλά όλα αυτά δε μου είναι αρκετά.
Αυτό σε συνδιασμό με το το ότι η αδερφή μου ήταν πάντα το καλό παιδί ενώ εγώ ήμουν πάντα παρτάκιας και εγωίστρια κατά τη μητέρα μου με έχει επιρρεάσει πολύ στην ενήλικη ζωή μου και νοιώθω ότι ακόμα και τώρα στα τριάντα μου δε μπορώ να το ξεπεράσω και νοιώθω παντού παρείσακτη Πάντα στις παρέες μου στις δουλειες που ήμουν στο παρελθόν και γενικά σε όλες μου τις συναναστροφές νοιώθω ότι δεν είμαι αρκετή για κανέναν και έχω έντονο το φόβο της απόρριψης
Πάντα προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ για τους άλλους αφήνοντας πίσω τα δικά μου θέλω για να είμαι αρεστή και έχω πολύ έντονο το φόβο της απόρριψης… Και φυσικά το ίδιο συμβαίνει και στο σπίτι που έχω καταλήξει να νταντέβω τους γονείς μου Θα ήθελα λοιπόν την άποψή σας για όλα αυτά και για το πως θα μπορούσα σιγά σιγά να αναπτύξω την αυτοπεποίθηση μου να αρχίσω να ζω για μένα και να μη φοβάμαι τόσο τις προσωπικές σχέσης. Θα ήθελα πια να ξεπεράσω τα παλιά να τα βάλω στο χρονοντούλαπο επιτέλους και να αρχίσω κι εγώ στα τριάντα μου μία φυσιολογική ζωή για εμένα.
Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός
