Κάποτε ένιωσε να χάνει την καθημερινότητά της, την οικογένειά της, τον ίδιο της τον εαυτό. Θυσίες, για τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου από την εφηβεία της αφοσιώθηκε με πάθος σε αυτό. Δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι  χρειάστηκε να κάνει πέντε χρόνια ψυχανάλυση για να ορθοποδήσει.

Συνέντευξη στην Άννα Δρούζα

– Από που βγήκε η ονομασία της τελευταίας  δισκογραφικής δουλειάς ΤΑ – ΡΙ – ΡΑ;

Έγραψα τις μελωδίες πρώτα οπότε, βγήκαν αυτές οι φράσεις από μόνες τους δηλαδή τραγουδούσα συνέχεια ταρίρα, ταρίρα, ταρίρα και ήταν και μετά πάνω στις δικές μου μελωδίες ήρθαν όλοι αυτοί οι υπέροχοι τραγουδοποιοί και στιχουργοί, να γράψουν επάνω στην μουσική, κάτι που δεν γίνεται συνήθως.

– Πολλοί φίλοι και συνάδελφοι που έχεις μετά από τόσα χρόνια σου έγραψαν μουσική και είναι ο Νίκος Πορτοκάλογλου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Παύλος Παυλίδης, Θοδωρής Βασιλικός, Φοίβος Δεληβοριάς. Υπάρχει καλό ή κακό τραγούδι; Τι σημαίνει καλό ή κακό τραγούδι για σένα; 

Το καλό τραγούδι είναι αυτό που έχει αντοχές στον χρόνο. Νομίζω ότι βασικά είναι στο να υπάρχει ένας καλός στίχος. Κάτι που να μας κάνει να ονειρευόμαστε, να ψαχνόμαστε, να ερωτευόμαστε .

– Άρα ο στίχος είναι πιο σημαντικός από την μουσική για εσένα;

Στην εποχή μας , ναι. Θεωρώ ότι ο λόγος είναι αυτός που κάνει το τραγούδι αγαπημένο και όχι τόσο η μελωδία.

– Μεγάλη φωνή τι σημαίνει;

Μεγάλη φωνή ίσως είναι η φωνή που έχει αρκετά μεγάλο φάσμα.

– Ποιες φωνές σε έχουν επηρεάσει εσένα;

Το μεγάλο μου ταλέντο είναι αυτό. Ακούω πολύ μουσική. Ειλικρινά αν μου πεις τι να διαλέξω – αν θα πρέπει να σταματήσω να τραγουδάω ή να ακούσω μουσική –  θα πω “ δεν πειράζει ας σταματήσω να τραγουδάω αρκεί να μην σταματήσω ποτέ να χρειάζομαι ήρωες”. Για εμένα είναι λίγο μπερδεμένα τα πράγματα για το τι αγαπάω όλα αυτά τα χρόνια. Το ίδιο μου αρέσει η Μαρίκα Νίνου, Εσκενάζυ, Παπαγκίκα, πολλές φωνές με έχουν επηρεάσει. Αλλά αυτό που θεωρώ για μένα το πιο σημαντικό, είναι ότι η ανησυχία μου, μου δίνει πάντα ένα έναυσμα να προχωρήσω και να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Δεν θέλω να αφεθώ σε οποιαδήποτε επιτυχία και να καθίσω να αδράξω τις δάφνες μου επειδή αγαπήσανε 5 – 10 τραγούδια μου.

– Πως μπήκες στο τραγούδι; Πώς βρέθηκες εκεί μέσα σε όλο αυτό τον κόσμο;

Είχα πολύ μεγάλο πάθος για αυτό. Ήταν σίγουρο από την εφηβεία μου ότι θα ασχολιόμουν με το τραγούδι. Ήταν και η οικογένεια που ήταν μεγάλοι λάτρεις της μουσικής.

– Στο σπίτι τραγουδούσατε;

Ναι, ο πατέρας μου ήταν ψάλτης. Οπότε οι παππούδες μου, οι θείοι μου, το πρώτο στερεοφωνικό, το πρώτο πικ-απ ήταν στο δικό μου το σπίτι. Οπότε άκουσα πάρα πολύ μουσική και τελείως διαφορετική από το δημοτικό μέχρι και καλή ροκ τις δεκαετίες του ’70 και του ’80.

– Για σένα είναι επάγγελμα το τραγούδι;

Θα μπορούσα να κάνω και άλλη δουλειά για να επιβιώσω. Θα μπορούσα να έχω ένα καταπληκτικό restaurant ή μια υπέροχη ταβέρνα γιατί μπορώ και μαγειρεύω καλά. Για μένα η μουσική είναι τρόπος έκφρασης και τρόπος αναζήτησης της ίδιας μου της ζωής. 

– Έχει αλλάξει η κατάσταση και η εποχή μας. Ο κόσμος δεν έχει χρήματα, έχει ανάγκη όμως να ακούσει, να ξεχαστεί, να ξεδώσει, να περάσει καλά.

Το τραγούδι δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να  είναι ένα σημαντικό όπλο για τον άνθρωπο. Το βλέπω ιδιαίτερα στην επαρχία που δεν βάλλεται τόσο όσο οι μεγάλες πόλεις και η Αθήνα.

– Ναι αλλά δεν γεμίζουν πια όλα αυτά τα μεγάλα κέντρα που ξεφαντώνανε και γινόταν χαμός…

Ευτυχώς.

– Μήπως γίνεται για καλό όλο αυτό; 

Στην Ελλάδα είναι ότι έχουμε μια τεράστια παράδοση. Και την παραδοσιακή μουσική και την βυζαντινή και το λαϊκό τραγούδι. Ενώ κάποια άλλα μεγάλα κράτη δεν έχουν, έχουν δάνεια. Εμείς αυτό θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιούσαμε και να είμαστε και εξαγώγιμοι. Και επειδή η παράδοσή μας είναι τεράστια, δεν έχουμε ασχοληθεί ποτέ με αυτό. Βάζοντας πολλές φορές τη δικαιολογία της γλώσσας μπροστά, ενώ ακούμε πορτογαλικά θαυμάσια που είναι μια δύσκολη γλώσσα και όχι μόνο και αφρικανικά κ.α. Και αναλωθήκαμε στην καθημερινότητα. Δηλαδή, νομίζω είναι το μοναδικό κράτος σε όλο το κόσμο που η ανάλωση των τραγουδιστών συμβαίνει καθημερινά.

– ‘Ηταν και επιλογή των ίδιων των τραγουδιστών. Πολλοί μπήκαν στην λογική της αρπαχτής επειδή ήθελαν να ζήσουν πιο άνετα. Και αναλώθηκαν στο πολύ εύκολο και απλό τραγούδι, χωρίς ποιότητα και διαχρονική αξία.

Τώρα είμαστε έτοιμοι να διορθώσουμε αυτή την κατάσταση.

– Εσύ πως αντιστάθηκες σε αυτή την κατάσταση; Δηλαδή την έννοια της αρπαχτής. Ένιωσες την ανάγκη να το ζήσεις και λίγο πιο άνετα;

Η δική μου η γενιά δεν ήταν ποτέ ακριβοπληρωμένη όσο άλλες γενιές. Και  επέλεγα μικρότερους χώρους με εξαίρεση κάποιες σημαντικές συνεργασίες όπως με την Δήμητρα Γαλάνη, τον Γιώργο Νταλάρα τη δεκαετία του ’80 και σημαντικές συνεργασίες με μεγάλα ονόματα.

– Δεν μπήκες ποτέ στον πειρασμό για τα υψηλά κασέ;

Όχι δεν μπήκα σε αυτό γιατί το ρεπερτόριό μου δεν ήταν τέτοιο που θα ερχότανε ο κόσμος μαζικά.

– Ένιωσες με την επιτυχία να χάνεις τον εαυτό σου;

Ναι, έχασα πολλά πράγματα. Αλλά νομίζω ότι πια, κοντά στα 40 η ωριμότητα και η αγάπη για αυτό που έκανα και που συνεχίζω να κάνω, τελικά μου δώσανε την δύναμη να μπορέσω να ισορροπήσω.

– Είχες την δύναμη να δηλώσεις ότι κάποια στιγμή χρειάστηκε να κάνεις ψυχανάλυση.

Βεβαίως, χρειάστηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια ψυχανάλυσης για να μπορέσω να ορθοποδήσω, να αισθανθώ ποια είμαι.

– Μπράβο σου που τόλμησες να το πεις και να χτυπάς αυτά τα ταμπού που υπάρχουν. 

Ξέρω και άλλους συναδέλφους μου που χρειάστηκαν βοήθεια για να μπορέσουν να ορθοποδήσουν.

– Δεν είναι κακό. Δεν γεννηθήκαμε τέλειοι, χρειάζεται μία επιστήμη να ακούσουμε.

Φυσικά και χρειαζόμαστε την ψυχανάλυση. Εμένα προσωπικά με βοήθησε πολύ.

– Τι είναι αυτό που σε βοήθησε και ήταν σαν εργαλείο για εσένα ή είχες χάσει και το βρήκες μέσα από αυτή τη γνώση;

Είχα χάσει την καθημερινότητα μου, είχα χάσει το να ζω σαν απλός άνθρωπος. Αυτό είναι ανισόρροπο. Δηλαδή, όταν έχεις μια πολύ μεγάλη αγάπη για αυτό που κάνεις, πολλές φορές αυτό που λέμε εργασιομανία, αφήνεις οτιδήποτε άλλο και ασχολείσαι μόνο με αυτό εμμονικά. Οπότε χάνεις τους φίλους σου, την οικογένειά σου, τον εαυτό σου και μετά μένεις μόνος σου. Ανήμπορος για το οτιδήποτε. Η ζωή είναι όλο το μεγαλείο.