Το να είσαι νεοάστεγος είναι μεγάλο σχολείο!

Ο Γιώργος Μπαρκούρης κάποτε βρέθηκε στο δρόμο. Νεοάστεγος σημαίνει να ζεις νύχτες τρόμου, μέρες ντροπής και ενοχές. Σήμερα, ζει στους ξενώνες της Κλίμακας, σταθερό εισόδημα δεν έχει ακόμα. Για τον 61χρονο Γιώργο το παγκάκι ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Εκεί λέει, γνώρισε την ανθρωπιά.  

-Πώς βρεθήκατε στο δρόμο;

Ξεκίνησα να δουλεύω το ’74 ως μουσικός. Έκανα πολλές δουλειές εργάστηκα ως πωλητής σε εταιρεία ηλεκτρονικών, δούλεψα ως παραγωγός ειδήσεων στην ΕΡΤ,  σαν τεχνικός δικτύων του Υπουργείου Εξωτερικών. Από το 2007 τελειώνουν οι συμβάσεις για δυο χρόνια. Εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας μέχρι που η κρίση μας στέρησε τους πελάτες και  κατέληξα να μη μπορώ να πληρώσω το ενοίκιο.

-Και τότε τι κάνατε;

Φιλοξενήθηκα από ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο, για 2 χρόνια περίπου, προσπαθώντας πάντα να βρω εργασία. Ήταν πολύ δύσκολο. Είχε ανέβει πάρα πολύ και η ανεργία, ήταν και η ηλικία μου που εμπόδιζε τον εργοδότη να με προσλάβει,  είμαι 61ετών. Κάποια στιγμή, αποφάσισα ότι δεν είναι δυνατόν να ζω φιλοξενούμενος.  Έπρεπε να φύγω. Η πρώτη σκέψη ήταν να βγω στον δρόμο, στο παγκάκι. Ήταν επιλογή.

-Η πρώτη σκέψη σας όταν βρεθήκατε στο δρόμο;

Είναι τόσο χαοτικές οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι δύσκολο  να προσδιορίσεις πώς αισθάνεσαι. Αφού περάσει η πρώτη νύχτα έρχεται η δυσκολία. Τότε συνειδητοποιείς  τι γίνεται.  Αρχίζουν οι αγωνίες για την ασφάλειά σου, για τα την καθαριότητά σου. Βγάζεις και την δεύτερη νύχτα, αλλά την τρίτη νύχτα, το συναίσθημα της αγωνίας, του φόβου σε κάνει να λες «δεν μπορώ να ζήσω, έτσι».

-Πού μείνατε;

Έχει κάποια πάρκα στα Άνω Πατήσια, κι εκεί φιλοξενήθηκα τις πρώτες νύχτες.  Το σοκ που περνούσα εκείνα τα βράδια ήταν τεράστιο. Μου ‘χε δημιουργήσει σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, καταλαβαίνετε τι εννοώ; Στα όρια της κατάθλιψης.

-Πώς είναι μια μέρα στη ζωή ενός νεοαστέγου;

Τη νύχτα κοιμάσαι με το ένα μάτι ανοιχτό.  Πλήρης ανασφάλεια, δεν ξέρεις το βράδυ τι μπορεί να σου συμβεί, φοβάσαι  στο σκοτάδι. Βγαίνοντας στο φως ως άστεγος… εκεί είναι το επόμενο μεγάλο σοκ.  Φεύγεις από το σκοτάδι που δεν σε παρατηρούσε κανείς, πας στο φως για να είσαι πιο ασφαλής και αρχίζεις να αισθάνεσαι ενοχές, αισθάνεσαι ντροπή.

-Ενοχές γιατί;

Γιατί σκέφτεσαι «εγώ φταίω που βρέθηκα στον δρόμο». Ενώ δεν είναι η πραγματικότητα αυτή. Είναι οι συνθήκες που σε φέρνουν στον δρόμο. Είναι πολύ δύσκολο. Ντρεπόμαστε από ανασφάλεια, ντρεπόμαστε που βρισκόμαστε σε μία θέση που δεν θα θελε κανείς να βρεθεί. Το να ‘χεις ζήσει μία φυσιολογική ζωή 40 χρόνια και ξαφνικά να βρίσκεσαι στο τίποτα δεν είναι λίγο. Ο νεοάστεγος έχει μια ιδιαιτερότητα είναι φυσιολογικός δεν έχει ψυχικά προβλήματα, δεν είναι παράνομος…

-Θυμάστε το βλέμμα του κόσμου;

-Όταν είσαι νεοάστεγος, στην αρχή, δεν είσαι ακόμη βρώμικος, δεν είσαι ακόμα με κατεστραμμένα ρούχα, είσαι σε μια κατάσταση που μοιάζεις φυσιολογικός. Βλέπεις  την έκπληξη στο βλέμμα τους και μετά και την απορία. Πώς βρέθηκες εκεί, τι σου συνέβη;

-Μετά ποια είναι τα βασικά προβλήματα ενός αστέγου;

Η καθαριότητα. Ψάχνουν οι άνθρωποι τρόπο να πλύνουν τα ρούχα τους, έχουν ανάγκη από ρούχα. Το φαγητό, υπάρχουν οργανώσεις και η Εκκλησία κάπως βολεύεται. αλλά το θέμα της καθαριότητας είναι πάρα πολύ σοβαρό, και το μπάνιο.

-Είχατε οικογένεια; Η  οικογένεια σας πώς αντέδρασε;

Από την δική μου οικογένεια ουσιαστικά εγώ απομακρύνθηκα όταν άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα, εγώ φταίω. Δεν είναι ένα θέμα που θα ‘θελα να το συζητήσω πολύ… Δε ξέρω  αν ενδιαφέρονται ή όχι για μένα. Μαθαίνουν για μένα,  ξέρουν την κατάστασή μου. Μπορεί να αισθάνονται οργή για μένα, που δεν πήγα σ’ αυτούς ίσως, ή μπορεί να αισθάνονται ενοχές για κάτι που δεν έκαναν… Εγώ δεν θα ήθελα να τους επιβαρύνω με το πρόβλημά μου γιατί και αυτοί έχουν τα δικά τους σοβαρά προβλήματα. Θα ήταν απρεπές από μέρους μου.

-Έχει τη δύναμη ένας άστεγος να ονειρευτεί; Ελπίζει;

Η δική μου την περίπτωση ήταν μια κατάσταση απόγνωσης. Θυμάμαι μια μέρα είπα : «Δεν είναι δυνατόν, πρέπει να μπει ένα τέλος». Όταν λέω ένα τέλος, δεν εννοούσα απαραίτητα την αυτοκτονία, αν και ήταν μέσα στις επιλογές. Βρήκα όμως τη δύναμη να σκεφτώ αισιόδοξα.  Σκέφτηκα έναν φίλο  ψυχίατρο. Τον βρήκα. Και έδειξε ενδιαφέρον,  χάρη σε αυτόν βρέθηκα στον ξενώνα της «Κλίμακας».

-Έχετε φίλους; Σας στήριξαν ; Σας στηρίζουν;

Βεβαίως, αν δεν είχα και τους φίλους… Τους έχασα για αρκετό καιρό. Όταν ξαναβρεθήκαμε μου είπαν… «βρε Γιώργο, γιατί δεν είπες τίποτα…». Είναι κοντά μου, καταλαβαίνουν. Οι φίλοι, έρχονται κοντά σου και θα σε βοηθήσουν. Θα σου κάνουν το τραπέζι ένα βράδυ, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό. Με φωνάζουνε στο σπίτι τους, μου γνωρίζουν την οικογένειά τους, για μένα αυτά είναι εξαιρετικά πράγματα. Δεν περίμενα να συμβαίνει έτσι στην κοινωνία. Υπάρχει τεράστια αλληλεγγύη αυτή τη στιγμή στον λαό  και είναι μεγάλη η διαφορά από πριν 4-5 χρόνια. Βλέπεις ανθρώπους πάμφτωχους που σου δίνουν το ένα από τα δύο πακέτα μακαρόνια σε σένα.

-Η πολιτεία τι θα μπορούσε να κάνει που δεν το κάνει;

Να μην αδιαφορεί άλλο.  Έχει τρόπους, έχει τόσα κτήρια άδεια! Να μπουν μέσα τώρα που κάνει κρύο, δεν χρειάζεται να γίνονται διαβουλεύσεις , ας παρακάμψουν τη γραφειοκρατία.

-Ένα μεγάλο σας όνειρο σήμερα;

Το μεγαλύτερο είναι φυσικά  να έχω κάποια στιγμή την δική μου στέγη πάλι, με όποιο τρόπο και το δεύτερο όνειρό μου ένα ταξίδι! Θα ήθελα να μπορέσω ξανά να ταξιδεύω γιατί σε όλη τη ζωή μου ταξίδευα. Θα ήθελα να επισκεφτώ τη Σκανδιναβία. Ονειρεύομαι να πάω και στις Πρέσπες που μου αρέσουν πολύ.

-Τι σας έμαθε αυτή η περιπέτεια μέχρι σήμερα;

Αντιμετωπίζω τις καταστάσεις  με περισσότερη ηρεμία, είμαι πιο πράος. Για μένα ήταν ένα μεγάλο σχολείο όλα αυτά που πέρασα. Ένα σχολείο στα γεράματά μου. Από τη μία λέω κρίμα που τα πέρασα όλα αυτά και δεν θέλω να συνεχίσω να τα περνάω από την άλλη λέω, μπράβο που τα πέρασα και γιατί έμαθα κάποια πράγματα. Γνώρισα  την ανθρωπιά! Από τον πιο ταλαιπωρημένο άστεγο μέχρι τον πιο βολεμένο πολίτη. Μια ανθρωπιά που δεν την έβλεπα πριν . Προσπερνούσα και εγώ αυτά που έβλεπα στον δρόμο, τους άλλους άστεγους, τους φτωχούς, τους ταλαιπωρημένους  άλλαξαν πολλά στον χαρακτήρα μου.

 

Σχετικά άρθρα