Οι "άγριες" φράουλες της Μανωλάδας

ΑΓΡΙΕΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ

Βρέθηκαν στην έσχατη βαθμίδα της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Ξένοι, μελαμψοί, μετανάστες, παράνομοι, άρα ανύπαρκτοι για το κράτος, ανασφάλιστοι, Μπαγκλαντέζοι, Αιγύπτιοι, Πακιστανοί, οι σκλάβοι της Μανωλάδας…

Γράφει ο Καθηγητής Ψυχολογίας της Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κλήμης Ναυρίδης.

Το 19ο αιώνα, στις Πολιτείες του Νότου των ΗΠΑ, όταν σε περιόδους οικονομικής κρίσης, λόγω υπερβολικά μειωμένης αγροτικής παραγωγής, οι πιο ευάλωτοι κοινωνικά από τους λευκούς αγρότες και οι μικροεπαγγελματίες εξαθλιώνονταν, η κοινωνική βία ξεσπούσε πάνω στους ακόμα πιο ευάλωτους, στους μαύρους, στους σκλάβους.

Ο σκλάβος, το έμβιο δηλαδή ον που κοινωνικά βρίσκεται ανάμεσα στον άνθρωπο και στο κατοικίδιο ζώο, δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει καν δικό του όνομα, έχει το όνομα που θα του δώσει το αφεντικό. Αν μέχρι να γίνει σκλάβος τον έλεγαν Αχμέτ ή κάτι άλλο, τώρα μπορεί να τον φωνάζουν Σπύρο ή Σωτήρη. Για να παραπέμπει σε κάτι άλλο που δεν ξενίζει, σε κάτι πιο οικείο. Ο σκλάβος δηλαδή, δεν έχει τίποτα δικό του, δεν έχει καταγωγή, δεν έχει ιστορία, δεν έχει δικαιώματα, είναι παντελώς απρόσωπος.

Αυτή ακριβώς η ιδιότητα του απρόσωπου είναι που καθιστά τους σκλάβους ιδεώδη θύματα της τυφλής και ακραίας βίας. Που ακόμα περισσότερο, μπορεί να κάνει την ίδια τη βία να μην είναι καν βία στη σκέψη εκείνων που την ασκούν. Να είναι μια απλή πρακτική διευθέτηση. Όπως τότε, στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο ρατσισμός, ο ρατσισμός των Ναζί, ο ρατσισμός της Χρυσής Αυγής, αποτελεί την ιδεολογική βάση της αποπροσωποποίησης του ‘ξένου’. Όταν ο άλλος δεν είναι καν άλλος, δεν είναι καν άνθρωπος, αλλά κάτι α-πρόσωπο, μπορείς να τον κάνεις ότι θέλεις. Δεν εμποδίζει πια η έννοια του απάνθρωπου.

Πήραν τα δίκαννα και τους βάρεσαν στο ψαχνό. Σαν να ήταν κουνέλια ή κουνάβια. Όχι εργάτες της γης, όχι άνθρωποι.

Και να σκεφτεί κανείς, πως η μετανάστευση (εξωτερική ή εσωτερική) και η προσφυγιά είναι βαθιά γραμμένες στο κοινωνικό μας DNA.

Τι κρίμα…

Σχετικά άρθρα