Είδαμε τον «Ριχάρδο Γ'» σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά

<p class="intro" style="text-align: justify;">Ο σκηνοθέτης ανανεώνει το λεξιλόγιο του σε μια άψογη παράσταση συνόλου.</p>
<p style="text-align: justify;">Αν ο Τιμ Μπάρτον σκηνοθετούσε Σαίξπηρ, τότε θα έμοιαζε με τον «Ριχάρδο Γ΄» του Γιάννη Χουβαρδά. Με τη ζεστή σκοτεινιά, την ποπ μελαγχολία, τα ίχνη της goth και glam rock μυθολογίας, της κόμικ αισθητικής, την ευαίσθητη ύλη του εξπρεσιονισμού. Γιατί όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ακτινοβολούν με περισσή γενναιότητα στο πρόσφατο ανέβασμα του Εθνικού θεάτρου – και μάλιστα τεκμηριωμένα κι όχι ως προϊόν εντυπωσιοθηρίας.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Γιάννης Χουβαρδάς διαβάζει το σαιξπηρικό αριστούργημα σαν να ήταν στενός συγγενής του ήρωα του. Βλέπει τον κόσμο και την εξουσία που τον υποτάσσει μέσα από τα μάτια του «κουτσουρεμένου, στρεβλού, ημιτελή, ακανόνιστου» Δούκα του Γκλόστερ που έμελλε με την ευφυή μοχθηρία του να κυριαρχήσει αιμοσταγής κι εκδικητικός και να στεφθεί βασιλιάς. Με τους παραπάνω παρεμφερείς επιθετικούς προσδιορισμούς στολίζει ο Σαίξπηρ το Ριχάρδο στην έναρξη του κειμένου – για την ακρίβεια με αυτούς συστήνεται ο ίδιος στο κοινό του. Γιατί ο Ριχάρδος σκέφτεται φωναχτά, απευθύνεται στους θεατές του, τους ενθέτει στο νοσηρό κόσμο του και τους εκθέτει με πάσα ειλικρίνεια τις μύχιες σκέψεις του.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Ριχάρδος «δεν ταιριάζει πουθενά, παρά στην κόλαση» κι έτσι με κόλαση θα κάνει τον κόσμο γύρω του να μοιάζει, υποταγμένος στη μοίρα του, να είναι αγνά κακός και δύσμορφος. Καθώς λοιπόν, εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο, οι υπόλοιποι ήρωες του οίκου των Γιορκ γύρω του, συμπληρώνεται ένα τσίρκο αλλόκοτων πλασμάτων, μια άλλη οικογένεια Άνταμς, η οποία, γρήγορα διαπιστώνουμε, πως είναι τα πρόσωπα και τα πράγματα όπως τα βλέπει ο ίδιος, σπρωγμένος από την αποκρουστική καμπούρα του. Είναι η ασχήμια της ψυχής και της σκέψης του ενσαρκωμένη σε εχθρούς ή ακόμα είναι όσα μεταδίδει, γητεύοντας τους άλλους.</p>
<p style="text-align: justify;">Η παράσταση λοιπόν είναι ένα εγχείρημα• μπαίνει στο μυαλό του Ριχάρδου Γ' κι αυτό δηλώνεται με έναν εξαίσιο συμβολισμό: Όταν ο Πύργος του Λονδίνου που προβάλλει σαν σκηνικό (μέσα από την υπέροχη κόμικ αναπαράσταση του από την Εύα Μανιδάκη) αναποδογυρίζει και λειτουργεί σαν μια τομή στο μυαλό του αισχρού βασιλιά. Ένας-ένας, βασιλιάδες και έφηβοι διάδοχοι, δούκες, μαρκήσιοι, λόρδοι και κόμητες συνωστίζονται εκεί• νεκρά σώματα μα κι ολοζώντανες ενοχές που βασανίζουν το νου και τη συνείδησή του. Κι όταν ο Ριχάρδος – στην τελευταία σκηνή του έργου – θα κατακλυστεί από συνείδηση, τότε τα σώματα θα πιάσουν το τραγούδι, σαν Χορός από Ερινύες, απειλώντας να σπάσουν τους κροτάφους του. Και θα τους σπάσουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο «Ριχάρδος Γ'» αρχίζει, αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται σαν εφιαλτικό παραμύθι ενηλίκων. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να ξενίσει γι' αυτό• για το κινησιολογικό «κούρδισμα» των ηθοποιών, για την αισθητική εκκεντρικότητα (από τα κοστούμια της Ιωάννα Τσάμη ως τις περούκες και τα χτενίσματα του Χρόνη Τζήμου), για το μεταμοντέρνο υπερ-παίξιμο των πρωταγωνιστών. Από την άλλη, έχει τις ίδιες (ή και περισσότερες) πιθανότητες να αξιολογηθεί ακριβώς γι' αυτό που είναι. Μια άψογη παράσταση συνόλου. Και ο λόγος του Σαίξπηρ, στη θέση που του αρμόζει, σε θριαμβικό τόνο. Η πυκνή, ποιητική μετάφραση του Νίκου Χατζόπουλου (εδραιώνεται πλέον και ως μεταφραστής) από τη μια και ο θίασος αστέρων από την άλλη ευθύνονται γι' αυτό. Ο Δημήτρης Λιγνάδης σε μια ερμηνεία πλήρη και φρενήρη – ορατό πως αντιλαμβάνεται το Ριχάρδο ως ρόλο ζωής. Η Θέμιδα Μπαζάκα, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η Άλκηστις Πουλοπούλου, ο Νίκος Ψαρράς, ο Δημήτρης Παπανικολάου, η Σοφία Σεϊρλή φλερτάρουν θεαματικά με την ακρότητα του γκροτέσκου, δίνοντας μια νεωτερική διάσταση του τι σημαίνει «παίζω» επί σκηνής. Σε απόλυτη αρμονία με αυτή τη γραμμή της weird (περίεργης) πληθωρικότητας – παρότι σε μικρότερες εμφανίσεις – αναφέρουμε τους Περικλή Μουστάκη, Κώστα Μπερικόπουλο, Άγγελο Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη.<br /> Μια παράσταση «απόλυτης προτεραιότητας» λοιπόν, για πολλούς λόγους μα και για δυο ακόμα: Για το ανανεωμένο, προωθημένο σκηνοθετικό λεξιλόγιο του Γιάννη Χουβαρδά και περισσότερο για την οργιώδη απόδοση μιας κλασικής τραγωδίας.</p>
<p style="text-align: justify;">tospirto</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"><strong>ΚΤΙΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Η ειρήνη και η ευημερία φαίνεται να έχουν επιστρέψει στην Αγγλία, μετά από έναν μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο. Εγγυητής αυτής της ευημερίας είναι ο βασιλιάς Εδουάρδος, της δυναστείας των Γιορκ. Όμως, ο μικρότερος αδελφός του Βασιλιά, Ριχάρδος, αν και πολύ πίσω στη σειρά διαδοχής του στέμματος, επιθυμεί την εξουσία.  Χωρίς  αναστολές και με μια εκμαυλιστική γοητεία, χρησιμοποιεί βία, διπλωματία, πειθώ, λυκοφιλίες και ενεργοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει, για να υπερπηδήσει όσα εμπόδια του κλείνουν το δρόμο προς την κορυφή. <br /><br />Με την απαράμιλλη τεχνική του, ο Σαίξπηρ αντλεί από την Ιστορία και δημιουργεί  έναν βίαιο, αποτρόπαιο και συγχρόνως «γοητευτικό» ήρωα, για να διερευνήσει ένα προσφιλές του θέμα: την ακόρεστη δίψα για εξουσία, τον ίλιγγο που την ακολουθεί και την αναπόφευκτη πτώση, μέσα σε έναν κόσμο που ζει και αναπαράγεται από τη βία και την σκληρότητα. <br /><br /></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p class="dates" style="text-align: justify;"><span>Πρώτη παράσταση:</span> 12/12/2015</p>
<p class="dates" style="text-align: justify;"><span>Τελευταία παράσταση:</span> 14/02/2016</p>
<p class="dates" style="text-align: justify;"><span>Τηλέφωνο ταμείου::</span> 210 5288170 – 210 5288171, ομαδικές κρατήσεις : 210 5288179</p>
<p class="dates" style="text-align: justify;"><strong>ΚΤΙΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ – ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ<br /></strong></p>
<h1 style="text-align: justify;"> </h1>
<p class="dates" style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>

Σχετικά άρθρα