Δε με θέλει, είμαι στα όρια της κατάθλιψης…

Αναγνώστριά μας μας διηγείται την ιστορία της. 

Είμαι 55 ετών και υπήρξα γυναίκα καριέρας. Έχω υψηλή θέση αλλά η ζωή μου είναι άδεια. Εδώ και χρόνια ταλαιπωρούμαι σε μια σχέση με πολλούς χωρισμούς με έναν άνδρα συνομήλικο μου νάρκισσο, διάσημο παντρεμένο χωρισμένο με παιδί ο οποίος δεν παίρνει την απόφαση να ζήσει μαζί μου και να με παντρευτεί. Πολύ περισσότερο δεν αποδέχτηκε την επιλογή μου να υιοθετήσω ένα παιδί και να γίνουμε οικογένεια. Δε μετάνιωσα ποτέ που υιοθέτησα το παιδάκι αυτό κοντεύει 7 χρονών έχω όμως εγκαταλείψει τον εαυτό μου και το ενδιαφέρον μου για τη ζωή. Κλαίω πολύ και είμαι έτοιμη να παραιτηθώ και από τη θέση της δουλειάς μου που πολλοί άλλοι θα ζήλευαν είμαι σε απόγνωση νιώθω μόνη δεν έχω σε ποιον να μιλήσω.

Απευθύναμε το ερώτημα στη ψυχολόγο, ψυχοθεραπεύτρια κυρία Μαριέττα Πεπελάση.

Εγώ βλέπω σε αυτή την περίπτωση μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Το μόνο καλό που συμβαίνει στη ζωή αυτής της γυναίκας όπως καταλαβαίνουμε από τα λεγόμενά της είναι το ότι υιοθέτησε αυτό το παιδί. Αλλά το ότι είναι μέσα σε μία σχέση που δεν παίρνει ικανοποίηση, έχει εγκαταλείψει τον εαυτό της και δεν τον φροντίζει ότι σκέφτεται να αφήσει την πολύ πετυχημένη καριέρα της, τη δουλειά της απλά και μόνο επειδή δεν αισθάνεται καλά σημαίνει ότι πρέπει επειγόντως να δει κάποιον ειδικό, κάποιον ψυχολόγο, κάποιον ομοιοπαθητικό δε ξέρω ποια είναι η προσέγγιση που θα επιλέξει αλλά πρέπει κάποιος να της δώσει ένα στήριγμα και να μπορέσει σιγά σιγά να δει ποιο είναι το δικό της καλό, για την υγεία της, για το δικό της καλό και για τον εαυτό της.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να ξεφεύγει από αυτή τη μελαγχολία που έχει λόγο της απογοήτευσης που βιώνει ίσως, και λόγω ιδιοσυγκρασίας. Το αυτοκαταστροφικό μας κομμάτι δεν προέρχεται μονάχα από το περιβάλλον. Κάτι κουβαλάει ο άνθρωπος μέσα του και το σέρνει σε όλη του τη ζωή. Πρέπει να το κάνει γιατί έχει ευθύνη όχι μόνο στον εαυτό της αλλά και στο παιδάκι που αποφάσισε να υιοθετήσει.

Τώρα, σχετικά με το ζήτημα που η ίδια θέτει για παραίτηση από τη δουλειά της. Ακόμα και αν έχει πολλά χρήματα, τι θα καταλάβει αν παραιτηθεί; Θα κλειστεί στο σπίτι και θα συνεχίζει να αυτοκαταστρέφεται; Τουλάχιστον εκεί, ξεφεύγει από τις αρνητικές σκέψεις, παίρνει λίγο αέρα που λέμε, μπορεί να αντλήσει ικανοποίηση .

H ηδονή του πόνου

Τι πρέπει να κάνει με αυτόν τον άνδρα; Είναι που λέμε η ηδονή του πόνου! Διότι αυτός ο άνθρωπος τη βασανίζει, υποφέρει και αυτή βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο. Βιώνει αρνητικά συναισθήματα μέσα από τον βασανισμό του άλλου και τον αυτοβασανισμό τον δικό της. Δεν μπορείς να τον αφήσει εάν δεν γίνει η ίδια καλά! Ίσως είναι προτιμότερο λοιπόν, να γίνει καλά και μετά ενδυναμωμένη πια να του πει αντίο! Αλλά με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη ζωή της σήμερα, αυτοκαταστρέφεται. Γι΄αυτό το λόγο είπαμε ότι είναι καλό να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό να τη βοηθήσει.

Η αυτοκαταστροφική προσωπικότητα γεννιέται και μέσα από το οικογενειακό περιβάλλον αλλά έχει και βιολογικές ρίζες. Κάποιος άνθρωπος μπορεί να έχει πιο ευαίσθητο νευρικό σύστημα και να βρεθεί μέσα σε μια οικογένεια που δεν τον κατανοεί και δεν το καταλαβαίνει… Η αυτοκαταστροφή έχει να κάνει και με συσσώρευση αυτοκαταστροφικών συναισθημάτων και θυμού. Ένας άνθρωπος με ένα πιο «γερό» νευρικό σύστημα μπορεί ευκολότερα να απομακρυνθεί από ένα αρνητικό περιβάλλον.

Σχετικά άρθρα