<p><strong>‘Τα κωλόπαιδα της Aριστεράς’, του Αρη Σκιαδόπουλου, koutipandoras.gr</strong></p>
<p>"Υπάρχουν κάποια κωλόπαιδα της Αριστεράς. Ορφανά. Ανέστια. Απροστάτευτα. Ανένδοτα. Ανέραστα κάθε εξουσίας. Ονειροπόλα.</p>
<p>Αυτά τα παιδιά, μικρά και μεγάλα διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού το Ηθικό Πλεονέκτημα της Αριστεράς στο διάβα των καιρών. Αυτό το Ηθικό Πλεονέκτημα, δεν το εξαργύρωσαν ποτέ με κανέναν ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ.</p>
<p>Αναμεσά τους κάμποσοι διανοούμενοι που κουράστηκαν να κάνουν δηλώσεις κι όσα έχουν να πουν τα λένε τα κείμενα τους κι η ομιλούσα σιωπή τους. Οι ποιητές είναι χεσμένοι όπως έλεγε ο Καρούζος. Εχθρικοί παραμένουν οι "διαχειριστές" πάντα απέναντι στον ποιητή. Άσχετοι και άμοιροι της ποίησης. Δόλιοι και καχύποπτοι απέναντι στην άρρητη αλήθεια.</p>
<p>Και όμως. Αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή φαντάστηκαν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Ότι μια Αριστερά θα όρθωνε το μπόι της και θα έχτιζε τα δικά της τείχη απέναντι στους βιαστές. Ότι ποτέ αυτή η Αριστερά δεν θα δικαίωνε τον Πατριάρχη του καπιταλισμού στην Ιταλία, του Ανιέλλι που είπε: "Ο Καπιταλισμός χρειάζεται την Αριστερά γιατί μόνο αυτή μπορεί να επιβάλλει τους κανόνες του ανέξοδα."</p>
<p>Αυτά τα παιδιά που κινούνται πλέον στο περιθώριο της πολιτικής, κατάπληκτα με όσα ζουν και βλέπουν περίμεναν μια Αριστερά αλλιώτικη. Την Αριστερά που εγκολπώθηκε τον Μαρξ και τον Έγκελ αλλά και την αλήθεια των ποιητών που είναι ακατάδεκτοι της ευτέλειας κι ανυπότακτοι σε ό,τι το Σύστημα θεωρεί ως αυτονόητο. Την Αριστερά που ναι μεν δεν θα επιχειρούσε τη μεγάλη επανάσταση αλλά θα έκανε ένα βήμα στην υπέρβαση. Μια αντίσταση τέλος πάντων σε ό,τι κονιορτοποιεί την αξιοπρέπεια. Μια άρνηση απέναντι σε κάθε δυνάστη. Κάτι, που θα αναδείκνυε την Ελλάδα σύμβολο αντίστασης σε ό,τι διεφθαρμένο προτείνει ο Νεοφιλελευθερισμός.</p>
<p>Αυτά τα παιδιά είναι ας πούμε σαν τον Περικλή Κοροβέση που μοίραζε τη βουλευτική του αποζημίωση στους πρόσφυγες του Αγίου Παντελεήμονα και που οι πόρτες του ήταν πάντα ανοιχτές για τον επαίτη και τον άστεγο. Δεν άντεξε το Σύστημα τον Περικλή. Δεν αντέχει κανέναν σαν τον Περικλή.</p>
<p>Αυτά τα παιδιά παραμένουν εραστές του ωραίου και του αληθινού έτσι όπως άνθισε στο θερμοκήπιο του "ωραίου Πέτρου" της ΕΠΟΝ που δεν ήταν άλλος από το Μίμη Δεσποτίδη. Ήταν εκείνος που έδωσε σάρκα και οστά στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Για να φτάσει σήμερα η κυβερνώσα Αριστερά στο σημείο να ρίξει στα απόβλητα τον Πολιτισμό με ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν ούτε και να προτείνουν.</p>
<p><img src="/contentfiles_2015/011arhskiado.jpg" alt="" width="640" height="440" /></p>
<p>Αυτά τα παιδιά έχουν φύγει από το σπίτι πια.</p>
<p>Γιατί δεν περίμεναν ποτέ ότι θα δουν να ξεσπιτώνονται νοικοκυριού κι ότι θα σέρνονται φαντάσματα του εαυτού τους στα κοινωνικά συσσίτια. Δεν περίμεναν ποτέ ότι γερόντια δεν θα ‘χανε να πάρουν τα φάρμακά τους κι ότι πολλοί απ’ αυτούς θα έτειναν χέρι ελεημοσύνης. Δεν περίμεναν ποτέ ότι η χώρα τους θα ‘βγαινε έτσι στην ψύχρα στο σφυρί. Ούτε ότι σαραντάρηδες πτυχιούχοι θα ζούσαν από την πενιχρή σύνταξη των γονιών τους. Κι αντ’ αυτού ν’ ακούς για εκατομμυριούχους υπουργούς που ξέχασαν να δηλώσουν το πόθεν έσχες κι άλλους να ψάχνουν διάφορα τερτίπια για ν αποφύγουν την απολογία. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ η Αριστερά μας.</p>
<p>Αριστερά είναι μόνο αυτά τα κωλόπαιδα. Είναι αυτά που φέρουν στο DNA τους τη σπίθα μιας άλλης Ελλάδας που έχουν εγκολπωθεί τον Φεραίο. Που ξέρουν καλά ότι οποίος τα έχει χάσει όλα δεν έχει άλλο τίποτα να χάσει. Ελενάκια αβόλευτα κι αδούλωτα είναι που αποδέχτηκαν τη Διαθήκη του ποιητή. Εκείνη που λέει:</p>
<p>Αντισταθείτε σ’ αυτόν πού χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: Καλά είμαι εδώ.</p>
<p>Αντισταθείτε σ’ αυτόν πού γύρισε στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο Θεός. </p>
<p>Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών, στον κοντό άνθρωπο του γραφείου, στην εταιρία εισαγωγαί-εξαγωγαί, στην κρατική εκπαίδευση, στο φόρο, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.</p>
<p>Αυτής της Αριστεράς Διαθήκης είναι αποδέκτες και εκτελεστές. Γιατί αυτή είναι και η παρακαταθήκη όσων ετελεύτησαν στα μαρμαρένια αλώνια για τη λευτεριά της πατρίδας, όσων αποχαιρέτησαν για πάντα τον ήλιο στη γνωστή χαράδρα, όσων είναι θαμμένοι στις αγριάδες της Γυάρου κι όσων θάφτηκαν κάτω από ένα σωρό κοτρόνια μ΄ έναν ξύλινο σταυρό δίχως όνομα."</p>
<p><img src="/contentfiles_2015/011veltroxo.jpg" alt="" width="640" height="438" /></p>
<p><strong>‘Εγκεφαλικό’, Γιώργος Βέλτσος, tovima.gr</strong></p>
<p>"Oλο και περισσότερο οι άνθρωποι που έχουν πάθει εγκεφαλικό και τους συναντώ στον δρόμο α λα μπρατσέτα με Βουλγάρες μου δίνουν την εντύπωση – λόγω της φτωχοποίησης – πως αυτοί είναι οι κακοπληρωμένοι συνοδοί και οι Βουλγάρες τα αφεντικά. Ετσι και με την κυβέρνηση: όλο και περισσότερο αναρωτιέμαι αν πράγματι με στηρίζει ή αν τη στηρίζω εγώ. Διότι, στο κάτω-κάτω, ποιος από τους δύο είναι ο παραπληγικός και ποιος θα γίνει Βουλγάρα;</p>
<p>Με ρωτούν αν θα ξαναψηφίσω τον ΣΥΡΙΖΑ. Απαντώ: «Δυστυχώς, ναι».</p>
<p>«Ναι», διότι δεν υπάρχει το καλύτερο. «Δυστυχώς», διότι δεν είναι το καλό.</p>
<p>Καλός δεν είναι όποιος λύνει τις επιτελεστικές αντιφάσεις του απολογούμενος. Kαι το χειρότερο, δεν είναι καλός όποιος δηλώνει πως παίζει τον ρόλο του καλού έχοντας στο λογισμικό του εγγεγραμμένη την ταξική υστεροβουλία.</p>
<p> Ο ιδιόρρυθμος μελλοθάνατος που συντηρώ αφήνει τις αυταπάτες για την Αριστερά στον Δουζίνα. Και αν εξακολουθεί να ψηφίζει την «κυβερνώσα» της είναι γιατί πιστεύει πως αυτοί οι διχασμένοι, προσωρινοί εντολοδόχοι του εξαιτίας του διχασμού τους διαβάλλουν το αστικό στάτους (και το παρελθόν του). Το «αποδομούν», εκόντες-άκοντες, με τις πράξεις και κυρίως με τις παραλείψεις τους, την ιδιότυπη ηθική τους, την αρνητικότητα που θεωρώ αρχή της ζωής. Αλλιώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Οχι μόνο γιατί η Αριστερά υπάρχει στα χαρτιά και στα συγχωροχάρτια όσων επιμένουν να αυταπατώνται, αλλά και διότι ό,τι μπορεί πλέον η Αριστερά είναι να δίνει αντιθρομβωτική θεραπεία στα αλλεπάλληλα (παράλληλα) εγκεφαλικά.</p>
<p>Στο Περί της φύσεως των πραγμάτων, όπου ο Λουκρήτιος δείχνει πως η φύση μας δεν είναι παρά οι αντιφάσεις και ο συντονισμός τους, απευθυνόμενος σε εμένα με ρωτά: «Ποιος είσαι εσύ που θα απορήσεις και θα αγανακτήσεις για τον θάνατό σου, εσύ, ένας ζωντανός νεκρός σχεδόν, που το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου το χαράμισες στον ύπνο και βλέπεις όνειρα διαρκώς με τον νου ταραγμένο από αναίτιους φόβους;».</p>
<p>Την απάντηση – κι ας μη φανεί παράξενο – μου την έδωσε η Λούλα Αναγνωστάκη στη συνέντευξή της στο ΒΗMΑgazino περιγράφοντας αυτόν τον διάττοντα που πέρασε από την πνευματική μας ζωή: «Ο Χειμωνάς δεν έλεγε ψέματα. Είναι άλλο να λες ψέματα και άλλο να είσαι ψεύτης. Ο Γιώργος ήταν ψεύτης. Ηταν έτσι φτιαγμένος. Αυτό έχει μια γοητεία».</p>
<p>Το χειρότερο και το πιο αντιγοητευτικό είναι να είσαι ψεύτης και να λες ψέματα. Εχω εδώ κατά νου τον φοβερό ινστρούχτορα Απόστολο Παύλο και την επιτυχία του. Θα έχει την τύχη του και ο Τσίπρας στον δρόμο από τη Γένοβα προς τις Βρυξέλλες;</p>
<p>ΥΓ.: Μια λεπτομέρεια: ο Παύλος είχε λάβει μέρος στον λιθοβολισμό του Στέφανου."</p>