<p style="text-align: justify;">Μια αληθινή ιστορίσα</p>
<p style="text-align: justify;">Ένα νεαρό αγόρι που το παρέπεμψαν σ’ εμένα λόγω της υπερβολικής ίου συστολής ήταν το ακούσιο θύμα της φοβερής αδυναμίας που του είχε η μητέρα του. Ήταν ένα από τα πιο προστατευμένα παιδιά που είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν όλα τα άλλα παιδιά μάθαιναν ποδήλατο, η καλοπροαίρετη μητέρα του δεν τον άφηνε να δοκιμάσει, επειδή ο Μάικ υποτίθεται πως ήταν «υπερβολικά ασυντόνιστος». Με την ίδια δικαιολογία ο Μάικ δε δοκίμασε να μάθει κολύμπι, πατίνια ή ποδόσφαιρο, ενώ οι συμμαθητές του είχαν γίνει ήδη πολύ επιδέξιοι σ’ όλα αυτά.</p>
<p style="text-align: justify;">Στην αρχή ο Μάικ διαμαρτυρήθηκε, αλλά η μητέρα του ανησυχούσε τόσο πολύ, ώστε το καημένο το παιδί άρχισε ν’ αφομοιώνει τον οίκτο της γι’ αυτόν, μέχρι που έφτασε στο σημείο να χάσει τη φυσιολογική νεανική του διάθεση για περιπέτεια και τον αυθορμητισμό του.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Μάικ δε διακινδύνευε τίποτα που θα μπορούσε ενδεχομένως να τον βλάψει.</p>
<p style="text-align: justify;">Ευτυχώς, η μητέρα του ήταν στην πραγματικότητα μια έξυπνη και τρυφερή γυναίκα που κατάλαβε αμέσως το σκεπτικό μου. Τη συμβούλευσα να πάψει να τον λυπάται και ν’ αφήσει το παιδί να πάρει κάποια ρίσκα. Αντί να γίνεται κατάχλομη σαν το πανί όταν εκείνος ήθελε να πάει να κολυμπήσει με τους φίλους του, τη συμβούλευσα να ξεχάσει το άγχος της για χάρη του γιου της, να χαμογελάσει με γενναιότητα και να τον ενθαρρύνει με ένα χάδι στον ώμο </p>
<p style="text-align: justify;">Ναι, ίσως και να πνιγόταν, συμφωνούσα, αλλά τώρα πώς ζούσε; Δεν πέθαινε σιγά σιγά από την ανία και την υπερβολική ασφάλεια; Η ζωή είναι τζόγος και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα όλοι εμείς για ν’ απομακρύνουμε τους κινδύνους της. Η μητέρα του Μάικ είχε προσπαθήσει να γλυτώσει το γιο της από κάποιες δυσάρεστες συνέπειες, στην πραγματικότητα όμως τον εξέθεσε στο μεγαλύτερο κίνδυνο απ’ όλους: να μην μπορεί να αντιμετωπίσει καινούργιες καταστάσεις, να μην αναπτύσσει τις κατάλληλες δεξιότητες που θα τον βοηθήσουν ν’ αποφεύγει τους κινδύνους, να μην καλλιεργήσει μέσα του μια αίσθηση αυτοπεποίθησης που είναι πολύ καλύτερη από μια μοναχική γωνιά. Σίγουρα υπήρχε περίπτωση να γδάρει τα γόνατά του ή να σπάσει το πόδι του, αλλά και τι έγινε; Ένα σπασμένο πόδι εύκολα γιατρεύεται μέσα σε τέσσερις ή έξι βδομάδες, αλλά για μια κλονισμένη αυτοπεποίθηση δε φτάνει μια ολόκληρη ζωή</p>
<p style="text-align: justify;">Η μητέρα του Μάικ έμαθε καλά το μάθημά της. Δεν έκανε τα συνηθισμένα σχόλια που σηματοδοτούσαν μέχρι τώρα την ανησυχία της κι αυτό του έδωσε θάρρος. Δε στριφογύριζε το μαντίλι της, δε δάγκωνε τα χείλη της, δεν ξεσπούσε σε κλάματα, δε σφιγγόταν σύγκορμη από το άγχος κι ούτε του έκανε πολλές ερωτήσεις, υποδηλώνοντας ότι βάδιζε στα σαγόνια του θανάτου κάρχαρία κάθε που ο Μάικ διέσχιζε το δρόμο για να πάει απέναντι ζαχαροπλαστείο.</p>
<p style="text-align: justify;">Στην αρχή η μητέρα ανάγκασε τον εαυτό της ν’ αφήσει το γιο της ελεύθερο και παραλίγο να πάθει εκείνη κατάθλιψη. Για ένα διάστημα νόμιζα πως θα χρειαζόταν να θεραπεύσω τα δικά της συναισθηματικά προβλήματα. Καθώς όμως ο Μάικ γινόταν με τον καιρό ένα φυσιολογικό αγόρι με κάποια επιθετικότητα και περιστασιακά αντιδραστικά ξεσπάσματα, εκείνη ηρέμησε βλέποντας την καινούργια του δύναμη.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο γιος της έμαθε να κάνει ποδήλατο, να κολυμπάει εξίσου καλά με τους φίλους του, να παίζει ποδόσφαιρο. Οι ασήμαντοι τραυματισμοί του δεν ήταν ευτυχώς τόσο σοβαροί ώστε να την κάνουν να επιστρέφει στην προηγούμενη συμπεριφορά της. Η τύχη συχνά παίζει κρισιμότερο ρόλο απ’ όσο φανταζόμαστε στη συναισθηματική μας ζωή και στην όλη μας εξέλιξη.</p>