<p style="text-align: justify;">Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΗ: να αγαπάς, να μαθαίνεις, να ανακαλύπτεις. Όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις από τη στιγμή που θα ξεπεράσεις τους φόβους σου και θα μάθεις την τέχνη τού να μην είσαι δυστυχισμένος.</p>
<p style="text-align: justify;">Από τον ψυχοθεραπευτή Ραφαέλ Σανταντρέου </p>
<p style="text-align: justify;">Ενα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό του 1940, ένας νεαρός ονόματι Ρόμπερτ Κάπα έβαλε στη βαλίτσα του τη μικρή του φωτογραφική μηχανή Leica, ένα σωρό καινούργια φιλμ και μερικά ρούχα. Στη δεξιά τσέπη του μπουφάν του είχε το εισιτήριο ενός πλοίου που θα σάλπαρε για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Κάπα ήταν από τους πρώτους πολεμικούς φωτορεπόρτερ στην ιστορία της δημοσιογραφίας και διέθετε αξιοθαύμαστη προσωπικότητα. Εμφανίσιμος, συμπαθητικός, φίλος του ποτού, γενναίος και, ενίοτε, έως και ρομαντικός: ένας Νεοϋορκέζος γεννημένος στην Πράγα και λάτρης της περιπέτειας.</p>
<p style="text-align: justify;">Τη μέρα της απόβασης στη Νορμανδία («D Day»), εκατοντάδες χιλιάδες νεαρότατοι Αμερικανοί συνωστίζονταν σε αμφίβια άρματα με προορισμό τις ακτές της Νορμανδίας. Η καρδιά τους σφυροκοπούσε από τον τρόμο την ίδια στιγμή που οι βόμβες των γερμανικών δυνάμεων, που αμύνονταν, τράνταζαν το σύμπαν. Πολλοί ξερνούσαν το πρωινό τους στο εσωτερικό εκείνων των παγωμένων τανκς, κανείς όμως δε διαμαρτυρόταν. Δεν υπήρχε χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες. Ανάμεσά τους, με τρεμάμενα χέρια, ο Κάπα έλεγχε ξανά και ξανά τις φωτογραφικές μηχανές του, θαρρείς κι αυτό το τελετουργικό θα έσβηνε από τα αυτιά του τον εκκωφαντικό ήχο των εχθρικών βομβαρδισμών.</p>
<p style="text-align: justify;">Και, ξάφνου, ένας κρότος ταρακούνησε το τανκ, σημάδι ότι είχαν φτάσει στην ακτή. Αλλά ο φρικιαστικός βρυχηθμός από τις βόμβες που έσκαγαν δεξιά και αριστερά σκέπαζε τα πάντα και ο λοχίας φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε για να ακουστεί πάνω από τον πάταγο: «Παραταχθείτε στα είκοσι μέτρα! Τώρα!» και πήδηξε στο νερό με το όπλο υψωμένο, τρέχοντας με την καρδιά του να χτυπά σαν τρελή.</p>
<p style="text-align: justify;">Οι νεαροί στρατιώτες βγήκαν παραπατώντας, μπερδεύοντας τα βήματά τους, αλλά με το βλέμμα καρφωμένο στην πλάτη του ανω-τέρου τους. Δεν υπήρχε χειρότερο από το να χάσουν τον λοχία τους, τον μοναδικό αξιόπιστο οδηγό τους σ’ εκείνη την κόλαση. Επικρατούσε χάος: παντού διμοιρίες, φωνές, εκρήξεις… Ο Κάπα ακολουθούσε και έκανε ό,τι και οι άλλοι, έπεφτε καταγής κάθε είκοσι μέτρα και κρατούσε το βλέμμα καρφωμένο στον προπορευόμενο λοχία. Ο μυστακοφόρος «βετεράνος» των είκοσι πέντε ετών ύψωσε τη φωνή για να πει: «Άλλη μια φορά, τροχάδην είκοσι μέτρα και ανασύνταξη!Τώρα! Αμέσως!» Εκτινάχθηκε σαν ελατήριο και όρμησε σε έναν αμμόλοφο.</p>
<p style="text-align: justify;">Από τους είκοσι νεαρούς που ήταν μαζί με τον Κάπα εκείνο το πρωινό, επέζησαν μόνο δύο. Ο φωτογράφος πρόλαβε να τραβήξει μόνο μερικά στιγμιότυπα στα πρώτα μέτρα της μάχης, πριν τον αναγκάσουν να επιστρέψει με αμφίβιο τανκ σε ένα από τα συμμαχικά πλοία. Παρ’ όλα αυτά, οι λίγο θολές εκείνες φωτογραφίες ήταν και οι πρώτες αποδείξεις της απελευθέρωσης της Ευρώπης. Την επόμενη μέρα ήδη φιγουράριζαν στα εξώφυλλα των εφημερίδων της Μεγάλης Βρετανίας και ο κόσμος είχε πια εικόνα της τελευταίας μάχης του πολέμου για την ελευθερία…</p>
<p>Όταν έφτασε στο Λονδίνο, ο Κάπα πήρε δύο μέρες άδεια, τις οποίες αφιέρωσε στη νέα του φιλενάδα από τη Βρετανία. Ύστερα από αρκετά μπουκάλια ουίσκι, επιβιβάστηκε σε αεροπλάνο, από το οποίο θα έπεφτε με αλεξίπτωτο και με τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας, για να παρακολουθήσει τις προελάσεις του αμερικανικού στρατού στην Ευρώπη.</p>
<p>Τι σχέση έχει όμως η ιστορία του Κάπα με ένα κείμενο ψυχολογίας, θα αναρωτηθεί το δίχως άλλο ο αναγνώστης. Μία και μοναδική: Ο Κάπα ρούφηξε τη ζωή ως το μεδούλι, έζησε έντονα. Ριψοκινδύνευε, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, κρατώντας τα ηνία του πεπρωμένου του, της ζωής του. Υπήρξε ο σπουδαιότερος φωτορεπόρτερ στην ιστορία, σύζυγος της ΓκέρνταΤάρο, σύντροφος της Ίνγκριντ Μπέργκμαν και στενός φίλος του Χέμινγουεϊ.Το αδάμαστο πνεύμα του τον έκανε να ζήσει μια ζωή σαν κινηματογραφική ταινία πριν πεθάνει στον πόλεμο της Ινδοκίνας, στα σαράντα ένα του χρόνια.</p>
<p style="text-align: justify;">ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ ΜΥΑΛΟ, ΜΙΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Κάπα αποτελεί για μένα έναν δάσκαλο ζωής. Και δεν είναι ο μόνος: Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγονται ο εξερευνητής Έρνεστ Σάκλετον, ο μουσικός και συγγραφέας Μπορίς Βιάν, ο φυσικός Στίβεν Χόκινγκ, ο «υπερήρωας» Κρίστοφερ Ριβ. Σε κάποιους από αυτούς θα αναφερθώ εκτενώς στο βιβλίο, γιατί πρόκειται για άντρες και γυναίκες πρότυπα. Για έναν γνωστικό ψυχολόγο όπως είμαι εγώ, αντιπροσωπεύουν το αντίθετο της κατάστασης που παλεύουμε να αντιμετωπίσουμε, το αντίθετο της δυστυχίας.</p>
<p style="text-align: justify;">Γιατί ο κύριος εχθρός του ψυχολόγου είναι αυτό που αποκαλούμε νεύρωση, δηλαδή η τέχνη του να δυσκολεύουμε τη ζωή μας βασανίζοντας τον εαυτό μας ψυχικά. Η κατάθλιψη, το άγχος και οι εμμονές είναι οι βασικοί μας αντίπαλοι, και όταν αφηνόμαστε στο έλεός τους, χάνουμε την ικανότητα να ζήσουμε μια πλήρη ζωή. Ζω σημαίνει απολαμβάνω: αγαπώ, μαθαίνω, ανακαλύπτω. κι αυτό θα το καταφέρουμε μόνο όταν ξεπεράσουμε τη νεύρωση – ή τον φόβο, το πρωταρχικό της σύμπτωμα.</p>
<p>Ένας από τους πρώτους ασθενείς μου, πολύ καιρό πριν, ήταν ένας σαραντάχρονος άντρας, ο Ραούλ, που ήρθε να με επισκεφτεί γιατί υπέφερε από κρίσεις πανικού. Ήρθε στο γραφείο μου με ταξί, συνοδευόμενος από τη μητέρα του. Ο Ραούλ ζούσε με τον τρόμο πως ανά πάσα στιγμή μπορούσε να πάθει κρίση πανικού. Εξαιτίας του φόβου αυτού, σπάνια έβγαινε από το σπίτι. Στα είκοσί του είχε πάρει άδεια μεγάλης διάρκειας από την εργασία του και έκτοτε ζούσε απομονωμένος. Είκοσι χρόνια κλεισμένος σε ένα σπίτι, δέσμιος του τρόμου του!</p>
<p>Ο μεγαλύτερος φόβος του Ραούλ ήταν μήπως πάθαινε νευρική κρίση στη μέση του δρόμου, μακριά από το σπίτι ή από κάποιο νοσοκομείο. Τον τελευταίο καιρό όμως αδυνατούσε να παρακολουθήσει και τις ειδήσεις στην τηλεόραση, γιατί μια φορά είχε πάθει κρίση πανικού βλέποντας πολεμικές σκηνές στην οθόνη. Για τον λόγο αυτό δεν έβλεπε καν τηλεόραση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στις μέρες μας δεν προβάλλεται και τίποτα αξιόλογο, αλλά το να μην την ανοίγεις από πανικό παραπάει!</p>
<p>Η ζωή του Ραούλ και του Ρόμπερτ Κάπα είναι εντελώς αντίθετες: Ο πρώτος βρίσκεται στην γκρίζα ζώνη της ύπαρξης και ο άλλος στην πιο εκτυφλωτικά πολύχρωμη.</p>
<p>Πόσο διαφορετικό είναι το να σερφάρεις στη ζωή καβαλώντας τα κύματά της από το να ζεις βυθισμένος, πάντα μισοπνιγμένος, με τα θαλάσσια ρεύματα να σε μαστιγώνουν! Το να απολαμβάνεις τη ζωή ή να την υπομένεις σαν εχθρική θάλασσα που σε κυριεύει!</p>
<p style="text-align: justify;">Συνήθως λέω στους ασθενείς μου στο γραφείο μου στη Βαρκελώνη πως ο γενικός μου στόχος είναι να τους ενδυναμώνω στον συναισθηματικό τομέα. Η δύναμη αυτή θα τους επιτρέψει να χαρούν ολοκληρωτικά τη ζωή. «Εδώ δε θέλουμε ζωές “φυσιολογικές”, γκρίζες ή απόλυτα σταθερές», τους λέω, «θέλουμε να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε όλες μας τις δυνάμεις». Η νεύρωση ανακόπτει την πληρότητα, ενώ η συναισθηματική υγεία διασφαλίζει το πάθος και τη ζωτική ψυχαγωγία.</p>
<p style="text-align: justify;">Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο βιβλίο<a href="http://www.public.gr/product/books/greek-books/family-home/self-improvement-body-and-spirit/i-tehni-tis-eytyhismenis-zois/prod7993326pp/"> Η τέχνη της ευτυχισμένης ζωής που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. </a></p>