<p style="text-align: justify;">Αναγνώστριά μας ρωτά </p>
<p style="text-align: justify;"><br /><span>Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ! ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ (ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ) Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΑ ΒΓΑΛΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΗΡΘΕ Η ΦΘΟΡΑ, Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΑΣ, ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΜΑΔΙΚΑ ΕΝΩ ΘΑ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΡΙΓΜΑ Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΟΠΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΠΟΥ ΗΡΕΜΟΥΣΑΜΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΥ ΤΟ ΧΑΣΑΜΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ! ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ, ΙΣΩΣ ΝΑ ΤΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΣΧΕΣΗ!</span><br /><span>ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΚΟΠΕΛΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ 27 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ 34!! ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΑΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΣΥΓΑΤΟΙΚΗΣΗ ΑΛΛΑ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΜΙΚΡΗ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΤΗΚΑ! ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΣΕΒΟΤΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ! ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΠΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΜΕ! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ Η' ΘΑ ΜΠΟΥΧΙΖΑΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ; ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ; ΚΑΤΑΛΑΒΑΝΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙΡΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΠΛΕΟΝ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΖΕΙ Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΠΑΡΑΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΛΕΙΨΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟ ΑΛΛΟ!! ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ? Η' ΕΝΑΙ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ;</span><br /><br /><span>ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΑΣ!! </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Στο ερώτημά σας άπαντά ο ψυχολόγος – ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </span></p>
<div>Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div> </div>
<div style="text-align: justify;">Νομίζω έχετε κάποιο δίκιο που το σκέφτεστε πριν συγκατοικήσετε. Στις μέρες μας όπου ο γάμος και η τελετή του έχασε κάπως το κύρος του για διάφορους λόγους, αυτό στο οποίο έχουν επενδύσει σοβαρότητα πολλοί άνθρωποι, που τουλάχιστον εγώ έχω παρατηρήσει, είναι η συγκατοίκηση. Πολλοί άνθρωποι που μένουν μαζί ή/και έχουν μείνει μαζί λένε ότι ένα ζευγάρι αν δε μπορέσει να μείνει μαζί και χρειαστεί να "πάει πίσω" στο να μένει ο καθένας στο δικό του χώρο είναι πολύ πιθανό να μη τα καταφέρει να είναι μαζί στη συνέχεια. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει να κάνετε την απόπειρά σας. Ίσως έχετε γνωριστεί αρκετά με το φίλο σας ώστε ο έρωτας και ο ενθουσιασμός που υπήρχε στην αρχή να έχει μεταβληθεί σε μια οικειότητα συντροφική με πολλά φιλικά στοιχεία. Βλέπετε ο ένας τον άλλο σε πολλές καθημερινές στιγμές, πίσω απ' τα παρασκήνια του ενθουσιασμού και αυτό σας βάζει σε μια θέση πολλές φορές να έχετε άποψη για τη ζωή ο ένας του άλλου. Χρησιμοποιείστε αυτή την άποψη για να φροντίσετε ο ένας τον άλλο και να επιτύχετε μαζί στόχους. Να δώσετε μια οπτική ο ένας στον άλλο που δεν βλέπει ο καθένας από μόνος του. Προσπαθήστε να έχετε αυτό σαν σκοπό. Συνήθως αυτό δεν αναδύεται σαν κάτι ευχάριστο αλλά σαν κάτι που "ενοχλεί" ή μας κάνει να βαριόμαστε και στον/τη σύντροφο μπορεί να βγει ως γκρίνια και κριτική. Κάθε φορά που βαριέστε ή ενοχλείστε ο ένας απ' τον άλλο (πράγμα εξαιρετικά φυσιολογικό) είναι σημαντικό να το συζητάτε. Ενισχύστε το φιλικό στοιχείο στην σχέση σας με σκοπό να δυναμώσετε και να τη  φροντίσετε: Σκεφτείτε ότι όταν μείνετε μαζί, εκ των πραγμάτων σταματάτε να αποζητάτε ο ένας τον άλλο αφού η παρουσία σας είναι δεδομένη. Μη φοβάστε το "δεδομένο". Αντίθετα πατήστε πάνω του και χρησιμοποιήστε το για να κάνετε εξελικτικά βήματα μαζί. Προφανώς θα αρχίσετε να ζητάτε χρόνο μόνοι ή χρόνο για δραστηριότητες με άλλα άτομα εφόσον στο τέλος θα καταλήγετε μαζί στο ίδιο σπίτι, στην ίδια κουζίνα, στο ίδιο κρεβάτι. Αυτό θα φαίνεται σαν να ζητάτε τα αντίθετα απ' ότι πριν, όμως δε σημαίνει ότι δεν αγαπάτε ο ένας τον άλλο, ή ότι πάτε για χωρισμό. Άλλωστε όσο περισσότερο χρόνο είναι δύο άνθρωποι μαζί ο ρόλος που έχει ο ένας για τον άλλο αλλάζει. Αλλάζει αλλά μπορεί να γυρίσει πίσω σ'αυτό που κάποτε ήταν, με τις αναμνήσεις, τις κοινές δραστηριότητες. Οπότε ναι, είναι κύκλος η σχέση αλλά όχι φαύλος. Ένας κύκλος που σιγά-σιγά ανοίγει μάλλον, και πάει όσο θέλετε εσείς. Σκεφτείτε ποιοι είναι οι άνθρωποι που έχετε την πιο μακροχρόνια σχέση στη ζωή σας και πως τους συμπεριφέρεστε και θυμηθείτε ότι όσο πέρναγε ο καιρός η συμπεριφορά σας άλλαζε και για το φίλο σας. Είναι φυσικό να κρατάτε σήμερα τα προσχήματα που κρατούσατε στη σχέση σας όταν ήσαστε δύο μήνες μαζί; Δεν μπορείτε να συμπεριφέρεστε το ίδιο για πολλά χρόνια. Αυτή η ανασφάλεια είναι στην ουσία που δεν αφήνει τους ανθρώπους να γνωριστούν. Φυσικά αυτό το "να γνωριστούν" δεν εξυπακούει ότι θα "ανακαλύψουν κρυφούς θησαυρούς" ο ένας στον άλλο. Ο έρωτας μας κάνει να δείχνουμε "τον καλό μας εαυτό". Συνεπώς με τον καιρό αναγκαστικά εμφανίζονται τα κομμάτια που επιμελώς κρύβαμε ή φοβόμασταν να εκθέσουμε. Δεν κρύβουμε ευχάριστες πτυχές μας συνήθως. Αυτή η αποκάλυψη του άλλου αν συνοδεύεται από μια δική σας αυτο-αποκάλυψη θα δίνει την αίσθηση του δεσίματος, εφόσον γίνεται αποδεκτή. Η αποδοχή είναι άμεσα συνυφασμένη με την ανοχή και την προσπάθεια να ενσωματώνουμε στη ζωή μας τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Η σχέση όπως πολύ σωστά διαπιστώνετε δεν είναι μόνο λούνα-παρκ να πηγαίνουμε όταν θέλουμε να ξεσκάσουμε. Είναι ζωντανή όπως εμείς. Και η ζωή είναι κυρίως ανάγκες και δημιουργικότητα προκειμένου να καλυφθούν.</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>