<p>Σάλος πριν από καμιά τριανταριά χρόνια στο Παγκράτι. Δράκος-φετιχιστής, αγνώστων λοιπών στοιχείων, αφαίρεσε το συρμάτινο σκελετό γυαλιών του Στράτη Μυριβήλη (σήμα κατατεθέν του λέσβιου συγγραφέα) από την ορειχάλκινη προτομή του, έργο της γλύπτριας Λουκίας Γεωργαντή – Οικονομοπούλου (1971), δεξιά καθώς κοίταζες του Λέντζου, γιατί σήμερα, όπου κοιτάζω να κοιτάζεις / όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.</p>
<p>Τα είχα πενθήσει αυτά τα γυαλιά. Ήταν σαν, τα σκίτσα των ασπρόμαυρων σχολικών μου ηρώων να είχαν χάσει με μιας όλη τους τη δύναμη. Ο Σολωμός το ψηλό άσπρο κολάρο του, ο Παλαμάς το ισχνό χεράκι του στον κρόταφο, ο Παπαδιαμάντης την πατατούκα του και ο Βιζυηνός τη φαρδιά του ρεπούμπλικα που έκανε έναν κυματισμό, εντελώς αρμονικό με το δεξί του φρύδι.</p>
<p>Έχουμε συνηθίσει να βλεπόμαστε σ’ αυτό τον τόπο κι αυτό προσδίδει στην εικόνα του καθενός μυθικές διαστάσεις, δυσανάλογες καμμιά φορά με το πραγματικό του μπόι, αλλά τι σημασία έχει; Εκείνο που έχει σημασία είναι το ορόσημο να κρατάει σταθερά τη θέση του, γιατί μεγαλύτερη χρησιμότητα από το «παρόν-απόν», προσωπικώς, δεν βρίσκω.</p>
<p><img src="/contentfiles_2016/0112abatheotokas05.jpg" alt="" width="600" height="600" /></p>
<p>Εντωμεταξύ, μαθαίνω ότι το τερματίσαμε! Ότι ο χάρος βγήκε παγανιά Ακαδημίας 50 και πήρε κεφάλια αράδα. Ένα του Κώστα Ουράνη, δύο του Άγγελου Τερζάκη, τρία του Κωστή Μπαστιά, τέσσερα του Γιώργου Θεοτοκά και πέντε του Παντελή Χορν. Πόσην ώρα να τα πριονίζανε, να τους λιώνανε τους αρμούς, ούτε που ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι και ηλεκτρική σκούπα να βάλουν οι αποπάνω, και πάλι εγώ νομίζω ότι τεμαχίζουν πτώμα και μετά το κατεβάζουν με σκουπιδοσακούλες στην ανακύκλωση. Τόση πια κουφαμάρα τα όργανα, κύριε Τόσκα μου, ή μήπως είναι προσηλωμένα μην πέσει από τα φοινικόδεντρα του Κήπου κανάς χουρμάς προς τη μεριά της Ηρώδου Αττικού;</p>
<p>Παλιά είχαμε ληστές γιατί είχαμε χρηματαποστολές. Σήμερα, υποχρεωτικά-προαιρετικά, μείναμε μόνοι με τις ορδές των ατάκτων. Και όχι, δεν είναι αταξία ούτε «αψυχολόγητο» να αισθάνεται ένα νήπιο ρηγόπουλο αφεντόπουλο, κύριε Λιάκο μου. Γιατί άπαξ και του στερήσεις την πρώιμη φαντασιακή παντοδυναμία, σίγουρα θα γυρέψει αργότερα να ρεφάρει, τότε που θα ’χει καταντήσει ένας χλέμπουρας και μισός με σιδηροπρίονο, Ακαδημίας 50, όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Ας συνομολογήσουμε το λοιπόν ότι το σχολείο θα μαθαίνει στα παιδιά ποιοι ήταν οι νυν, οι πρώην κι οι επόμενοι αποκεφαλισθέντες και μετά εντάξει. Την φτιάχνουμε και την ΕΟΝ και τους Αλκίμους και τα χριστιανόπουλα θα πάνε σινεμά να δούνε πράκτορα 0-0-7, και ό,τι άλλο τραβάει ο οργανισμός σας.</p>
<p>Πηγή: Ρούλα Γεωργακοπούλου, athensvoice.gr</p>