<p style="text-align: justify;"><strong>Διάσχιση: Ο εγκλωβισμός στην απόδραση, ως αποτέλεσμα της παραίτησης από την υπεράσπιση της σχέσης, του έρωτα και της ζωής, που οδηγεί στην εξαφάνιση κάθε αυτογνωσίας.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η πραγματικότητα είναι ότι, αν εξοικειωθείς στη διάσχιση του προσώπου σου, στην αποσύνδεση του συναισθήματός σου από τα γεγονότα της ζωής, στη λήθη της αναζήτησης νοήματος ζωής που να υπερ­βαίνει την ατομικότητά σου, τότε χάνεις και την ίδια σου τη ζωή. Το ηλεκτροκαρδιογράφημα είναι ισο­πεδωμένο.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Από τον συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Το ζευγάρι καθόταν απέναντι μου και την ίδια ώρα που τους ατένιζα για να τους κατανοήσω</em>, <em>εκεί­νοι αντίστοιχα με εξέταζαν προσεκτικά για να με αποκωδικοποιησουν και ταυτόχρονα να επιλέξουν τα κατάλληλα λόγια που θα μπορούσαν να υπερα­σπιστούν τις αντιμαχόμενες θέσεις τους.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ο άντρας, ένας υψηλός, όμορφος 45άρης άντρας, επιτυχημένος επαγγελματικά, είχε μεγαλώσει σε πολύ στενή σχέση με την μητέρα του, καθώς ηταν ορφανός από πατέρα, γεγονός που του ειχε δια­μορφώσει ένα τρυφερό, αλλά ελαφρά θλιμμένο βλέμμα που δεν αντιστοιχούσε ούτε στην εμφάνι­ση του, ούτε στην επιτυχημένη καριέρα του.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Εκείνη, μια 35χρονη όμορφη γυναίκα, με ιδιαί­τερα προσεγμένο λιτό και ακριβό ντύσιμο, που τα ομορφα μάτια της εξέπεμπαν ένα ιδιαίτερα φυχρό βλέμμα. Είχε υπάρξει στέλεχος μιας μεγάλης πο­λυεθνικής, που όμως μετά τον γάμο της και την γέννηση των δίδυμων παιδιών τους, αποσύρθηκε κατόπιν επιθυμίας του άντρα της στο σπίτι τους, στα βόρεια προάστια.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ησυζητηση ηταν επώδυνη, καθώς ο σύζυγος πα­ρέθετε γεγονότα που ξεκάθαρα αποδείκνυαν την απιστία της γυναίκας του. Ο λόγος του ηταν ήρε­μος, δίχως εντάσεις, δίχως κατηγορίες, δίχως καν σχόλια. Δεν υπερέβαλλε και ενώ τα στοιχεία παρέπεμπαν στο γεγονός της προδοσίας, εκείνος έμενε μόνο στο γεγονός της απομάκρυνσης της από τη σχέση τους και από την φροντίδα των παιδιών τους.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν επιθυμούσε τη διάλυση της σχέσης τους και γι αυτό ηταν διατεθειμένος να αναλάβει τις ευθύνες του για την αίσθηση απο­κλεισμού που είχε βιώσει η γυναίκα του από την διακοπή της εργασίας της.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η γυναίκα στο διάστημα αυτό έδειχνε να πνί</em><em>γεται και ηταν εντονα οργισμένη,</em><strong> αλλά </strong><em>κρατούσε την αξιοπρεπή στάση της και επέμβαινε μόνο για να διορθώσει τα λεγάμενα του άντρα της σε κάποιες ασήμαντες λεπτομέρειες. Η ίδια εστίαζε έντονα στις παρεμβάσεις της μητέρας του στην ανατρο­φή των παιδιών και στους περιορισμούς που της είχαν επιβληθεί στον επαγγελματικό τομέα.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν πολύ θυμωμένη με το ήρεμο ύφος του άντρα της. Θα προτιμούσε να της επιτεθεί λεκτικά, ώστε να μπορεσει να εχει αφορ­μή για να του το ανταποδώσει.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Δεν επιθυμούσε αυτή τη στιγμή να οδηγηθούν σε διαζύγιο, άλλωστε και εκείνη ήταν παιδί διαζυ­γίου, αλλά δεν ήταν διατεθειμένη να υποσχεθεί ότι θα σταματούσε τις απόκρυφες μοναχικές εξόδους της, ούτε επιθυμούσε να έχουν ερωτικές σχέσεις τουλάχιστον αυτό το διάστημα και μέχρι να δουν πού θα πάει. Έμμεσα έλεγε οτι δεν θα είχε πρό­βλημα αν και ο άντρας της είχε τις δικές του αντί­στοιχες μοναχικές εξόδους.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η ατμόσφαιρα ήταν σαφώς ηλεκτρισμένη, κα­θώς το γεγονός ήταν ιδιαίτερα επώδυνο. Κανείς δεν μίλαγε εντελώς καθαρά, γιατί ήξερε ότι αυτό θα οδη­γούσε στη διάλυση του γάμου και θα έπαιρνε την ευθυνη για το διαζύγιο, που θα δημιουργούσε επώδυ- να βιώματα στα παιδιά τους, αντίστοιχα με εκείνα που με διαφορετικό τρόπο είχαν βιώσει και εκείνοι.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η φόρτιση ήταν βαριά, δίχως να λέγεται τίπο</em> τα και <em>η σιωπή που επακολούθησε</em>, <em>κατόπιν κά­ποιων δικών μου σχολίων</em>, <em>ήταν αφόρητη. Ο καθέ­νας τους προσπαθούσε να απ ο κωδικοποιήσει τη στάση του άλλου.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η αίσθηση παρεπεμπε στην σκληρή στιγμή που ο ιατρός έχει να πάρει την απόφαση για το αν θα βγάλει την μηχανική υποστήριξη από τον νέο άν­θρωπο που ευρίσκεται σε κώμα. Στην αντίστοιχη απόφαση που πρέπει να πάρουν οι γονείς. Εκεί που οι ενοχες περισσεύουν, αλλά που τα γεγονότα μοιά­ζουν να είναι δίχως επιστροφή.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Η απαιτητική κατάσταση ζητά γενναίες απο­φάσεις ζωής και όχι επιφανειακές τακτοποιήσεις που αναβάλλουν την λήψη τους. Τι να είναι αυτό που μετατρέπει υπεύθυνους και αποτελεσματικούς ανθρώπους στην επαγγελματική τους ζωή, να γί­νονται τόσο φοβισμένοι και τόσο ανεπαρκείς στην προσωπική τους; Είναι η προσδοκία του λίγου, που δεν ελπίζει ότι υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο; Εί­ναι η περίσσεια των αδιέξοδων ενοχών; Είναι η έλ­λειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό που πριονίζει την επιθυμία; Είναι το βόλεμα στην κοινωνική εικόνα; Είναι η οχύρωση πίσω από την ανεπάρκεια και τα λάθη του άλλου; Η ανωριμότητα που ζητά να της χαρίζονται και δεν συνειδητοποιεί ότι έτσι χάνει οριστικά αυτό που μπορεί να επιτύχει με την ανα</em><em>ληψη της ευθύνης;</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ως πότε το όμορφο κοριτσάκι θα γοητεύει για να της χαρίζονται και να την φροντίζουν,</em> αλλά <em>με τροττο που θα την κλέβουν; Ως</em> πότε<em> η ελκυστική εξωτερική εικόνα της θα μπορεί να αποπλανά και να καλύπτει</em>, να <em>συγκαλύπτει τις ψυχικές δυσμορ­φίες; Το πορτραίτο του</em> Dorian Gray g<em>του ματώνει μυστικά</em>, <em>εξασφαλίζει την κοινωνική αναγνώριση, </em>αλλά και <em>την εσωτερική χαρα.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ως πότε κάποιος θα μένει το καλό υπάκουο αγό­ρι που θα του εξασφαλίζει την αποδοχή, αλλα που θα του στερεί την αντρική υπόσταση; Την αντρι­κή υπόσταση που γνωρίζει να μετατρεπει την τρυ­φερότητα σε αποφασιστικότητα, την κατανόηση σε σιγουριά, την ευαισθησία σε δύναμη και την παροχή φροντίδας όχι σε εξαγορά αποδοχής, αλλά σε συνειδητή προσφορά;</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Δύο παιδιά, που το ένα έκανε ζαβολιές και το </em>άλλο <em>στενοχωριόταν, γιατί</em> δεν <em>ήθελε να χάσει την παρέα του. Δύο ανώριμα παιδιά που όμως είχαν την ευθύνη για δύο</em> άλλα <em>παιδιά, που τα λυπό­ντουσαν, όπως λυπόντουσαν και τους εαυτούς τους.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Aπόσπασμα από το βιβλίο του Δρ. Καραγιάννη Έρωτας ή τίποτα. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Αρμός για την ευγενική παραχώρηση του υλικού </em></p>