<p style="text-align: justify;"><strong>ΑΓΑΠΗ: ίσως η πιο χρησιμοποιημένη και όμως η πιο δυνατή λέξη. Για την αγάπη έχουν γραφτεί τόμοι ολόκληροι, ποιήματα, τραγούδια· έχουν γίνει προσευχές· έχουν γίνει πόλεμοι, όπως για την Ωραία Ελένη, και έχουν χτιστεί μνημεία, όπως το Ταζ Μαχάλ. Ένα Σ’ αγαπώ και πετάμε στα ουράνια ένα Δε σ’ αγαπώ και γκρεμιζόμαστε στα Τάρταρα. Η αγάπη μάς συνέχεια παντού και πάντα.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Τι είναι όμως, στ’ αλήθεια, η αγάπη;</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Απαντά η Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας Dr Sue Johnson </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Mετάφραση, επιστημονική επιμέλεια κειμένου Ρίτα Βεντούρα </strong></p>
<p><span><span>Μ.Α. ΕCP</span></span>, ψυχοθεραπεύτρια, <span>προσωποκεντρική</span> εκπαιδεύτρια καιπιστοποιημένη <span>EFT</span> επόπτρια.</p>
<p><img src="http://focusing.gr/wordpress/wp-content/uploads/2015/01/rita-ventoura-small.jpg" alt="Ρίτα Βεντούρα" width="99" height="111" /></p>
<p style="text-align: justify;">Επιστήμονες και διάφοροι επαγγελματίες αιώνες τώρα αγωνίζονται να την ορίσουν και να την κατανοήσουν. Για τους κυνι-κούς, η αγάπη είναι μια συμμαχία αμφοτέρως επωφελής, βασισμένη στην αναταλλαγή χατιριών, ένα πάρε-δώσε δηλαδή. Αλλοι, με κλίση στην ιστορία, την θεωρούν ένα συναισθηματικό κοινωνικό έθιμο των τροβαδούρων της Γαλλίας του 13ου αιώνα. Οι βιολόγοι και οι ανθρωπολόγοι τη θεωρούν στρατηγική που εξασφαλίζει τη μεταβίβαση των γονιδίων και την ανατροφή των παιδιών.</p>
<p style="text-align: justify;">Για τους περισσότερους ανθρώπους, όμως, η αγάπη ήταν και παραμένει συναίσθημα μυστήριο και απροσδιόριστο, προσιτό στην περιγραφή πλην απρόσιτο στον ορισμό. Στα 1700, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, οξυδερκής μελετητής τόσων και τόσων θεμάτων, καταλήγει στην παραδοχή ότι η αγάπη είναι «μεταβλητή, παροδική και τυχαία». Η Marilyn Yalom, πιο πρόσφατα, στο έργο της για την ιστορία της συζύγου, παραδέχτηκε την ήττα της και ονόμασε την αγάπη «ερεθιστικό μείγμα σεξ και συναισθήματος, που κανείς δεν μπορεί να ορίσει». Η μητέρα μου, Αγγλίδα μπαργοόμαν, την έλεγε «πέντε λεφτά διασκέδαση»· λίγο πιο κυνική, αλλά εξίσου αποκαλυπτική περιγραφή.</p>
<p style="text-align: justify;">Σήμερα όμως δεν έχουμε πια το δικαίωμα να ορίζουμε την αγάπη ως ακατανόητο μυστήριο. Είναι πλέον πολύ σημαντική. Καλώς ή κακώς, στον 21ο αιώνα η σχέση αγάπης έχει καταστεί η κεντρική συναισθηματική σχέση στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων.</p>
<p style="text-align: justify;">Ένας από τους λόγους είναι ότι ζούμε όλο και περισσότερο σε κοινωνική απομόνωση. Συγγραφείς όπως ο Robert Putnam στο βιβλίο του Bowling Alone, σημειώνουν ότι βιώνουμε την επικίνδυνη απώλεια του «κοινωνικού κεφαλαίου». (Ο όρος αυτός εφευρέθηκε το 1916 στη Βιρτζίνια από έναν παιδαγωγό, που παρατήρησε τη συνεχή βοήθεια, συμπόνια και αλληλεγγύη που προσφέρουν οι γείτονες μεταξύ τους.) Οι περισσότεροι από μας δεν ζουμε σε υποστηρικτικές κοινότητες, με τις οικογένειές μας ή τους παιδικούς μας φίλους κοντά μας μόλις τους έχουμε ανάγκη. Δουλεύουμε όλο και περισσότερες ώρες, διασχίζουμε όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις για να φτάσουμε στη δουλειά μας και, έτσι, έχουμε όλο και λιγότερες ευκαιρίες να δημιουργήσουμε στενές σχέσεις.</p>
<p style="text-align: justify;">Συνήθως, τα ζευγάρια που βλέπω ως θεραπεύτρια, ζουν σε κοινότητα των δύο. Σύμφωνα με μια έρευνα του 2006 από το αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, στην πλειονότητά τους όσοι απάντησαν ανέφεραν ότι ο αριθμός των ανθρώπων εμπιστοσύνης στον κύκλο τους μειωνόταν και είναι διαρκώς περισσότεροι αυτοί που απαντούν ότι δεν έχουν κανέναν να πουν τον πόνο τους. Όπως λέει και ο Ιρλανδός ποιητής John O’Donohue, «Πέφτει πελώρια, μολυβένια μοναξιά σαν χιόνι πάνω σε τόσους ανθρώπους».</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτομάτως λοιπόν σήμερα ζητάμε από τους ερωτικούς μας συντρόφους τον συναισθηματικό δεσμό και την αίσθηση αλληλεγγύης που η γιαγιά μου μπορούσε να μοιραστεί με ένα χωριό ολόκληρο. Αυτό, δε, επιτείνεται από τον τρόπο που ο λάικός πολιτισμός εξιδανικεόει τη ρομαντική αγάπη. Έχουμε μπουχτίσει από ταινίες, σίριαλ και δράματα με εικόνες ρομαντικής αγάπης ως το άλφα και ωμέγα μιας σχέσης, ενώ εφημερίδες, περιοδικά και τηλεοπτικές ειδήσεις συνεχώς μεταδίδουν την αέναη αναζήτηση ρο-μάντσου και αγάπης μεταξύ ηθοποιών και διασημοτήτων. Έτσι, δεν εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι, σε πρόσφατες έρευνες στις δυτικές κοινωνίες, ο κόσμος βάζει ως προτεραιότητητα την ικανοποιητική σχέση αγάπης, μπροστά από την οικονομική επιτυχία και την ικανοποιητική καριέρα!</p>
<p style="text-align: justify;">Είναι αδήριτη ανάγκη, λοιπόν, να κατανοήσουμε τι όντως είναι αγάπη, πώς τη φτιάχνουμε και πώς μπορούμε να της δώσουμε διάρκεια. Ευτυχώς, εδώ και δύο δεκαετίες, έχει αρχίσει να αναδύεται μια πολύ ενδιαφέρουσα και επαναστατική προσέγγιση για την κατανόηση της αγάπης</p>
<p style="text-align: justify;">Ξέρουμε, λοιπόν, πια ότι η αγάπη είναι, στην πραγματικότητα, η κορυφή της εξέλιξης, ο πιο αποτελεσματικός μηχανισμός επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Όχι γιατί μας παρακινεί να ζευγαρώνουμε και να αναπαραγόμαστε. Ως γνωστόν, τα καταφέρνουμε να ζευγαρώνουμε και χωρίς αγάπη! Η αγάπη μάς κάνει να δεσμευτούμε συναισθηματικά με μερικούς πολύτιμους άλλους που μας προσφέρουν ένα ασφαλές λιμάνι για να προφυλαχθούμε από τις τρικυμίες της ζωής. Η αγάπη είναι κυματοθραύστης, φτιαγμένος για να προσφέρει συναισθηματική προστασία που μας βοηθάει να τα βγάζουμε πέρα με τους κλυδωνισμούς της ύπαρξης.</p>
<p style="text-align: justify;">Η τάση να δενόμαστε συναισθηματικά – να βρίσκουμε κάποιον που να μπορούμε να του πούμε «Κράτα με σφιχτά»- είναι εγγεγραμμένη στα γονίδια και στο σώμα μας. Είναι τόσο βασική για τη ζωή, την υγεία και την ευτυχία μας όσο και η τάση για φαγητό, καταφύγιο ή σεξ. Χρειαζόμαστε συναισθηματικούς δεσμούς με ορισμένους άλλους, αναντικατάστατους, για να είμαστε οργανικά και ψυχικά υγιείς – ώστε να επιβιώνουμε.</p>
<p style="text-align: justify;">Aπόσπασμα από το βιβλίο Κράτα με Σφιχτά, Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Gutemberg για την ευγενική παραχώρηση του υλικού</p>