<p style="text-align: justify;"> Ήδη, από την αρχή της ζωής μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ύπαρξη του καλού και του κακού, του ευχάριστου και του δυσάρεστου. Τα θεμέλια του χαρακτήρα μας μπαίνουν στην παιδική ηλικία και η εντύπωση ότι υπάρχει κάτι μέσα μας που ' μας βοηθάει να αντιμετωπίζουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη ζωή συνδέεται άμεσα με τις επαναλαμβανόμενες καλές και επιβεβαιωτικές εμπειρίες της βρεφικής μας ηλικίας.</p>
<p style="text-align: justify;">Κανένας δεν μπορεί να έχει μόνο καλές εμπειρίες στη ζωή του. Είναι όμως σημαντικό στη βρεφική ηλικία οι θετικές εμπειρίες να υπερτερούν των αρνητικών. Αυτό συμβαίνει γενικώς στις περιπτώσεις που τα παιδιά μεγαλώνουν κάτω από κανονικές συνθήκες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι βέβαιο ότι οι γονείς θα βοηθήσουν το βρέφος τους όταν κλαίει και θα απαλύνουν την πείνα του δίνοντάς του τροφή. Το γεγονός ότι οι γονείς δεν ακούνε πάντα το κλάμα του βρέφους ή ότι δίνοντάς του περισσότερο γάλα κάνουν ακόμη πιο έντονη τη δυσπεψία του, είναι θέματα για σκέψη και διεργασία, δεδομένου ότι η κατάσταση που κυριαρχεί στο βρέφος είναι η αισιοδοξία. Χιλιάδες μικρά συμβάντα δημιουργούν ελπίδα κι εμπιστοσύνη. Όπως, για παράδειγμα, όταν ζεσταίνουμε τα κρύα ποδαράκια του, όταν περιποιούμαστε τα συγκαμένα μέρη του σώματός του, όταν απομακρύνουμε τη μοναξιά του και κατευνάζουμε το φόβο του· όλα αυτά το κάνουν να νιώθει καλύτερα.</p>
<p style="text-align: justify;">Επιπλέον, τα θετικά συναισθήματα —όταν, για παράδειγμα, δείχνει χαρούμενο κι ευτυχισμένο που βλέπει τον μπαμπά και τη μαμά— επιδοκιμάζονται με θέρμη από τους γονείς. Ο στενός δεσμός που δημιουργεί το βρέφος με τα αγαπημένα πρόσωπα που το φροντίζουν (και που θα αποτελέσει πρότυπο για μελλοντικούς δεσμούς) βρίσκει ανταπόκριση. Έτσι, μέσα από τη συχνή επιδοκιμασία των καλών συναισθημάτων του και την ανταπόκριση στο στενό δεσμό που δημιουργεί, το βρέφος αισθάνεται εμπιστοσύνη.</p>
<p style="text-align: justify;">Στην πράξη βλέπουμε ότι, όταν έχουμε νεογέννητο, χρειάζεται να κάνουμε πολλές παραχωρήσεις. Χρειάζεται να προσαρμοστούμε στο δικό του ρυθμό. Στη διάρκεια των έξι περίπου πρώτων εβδομάδων οι μητέρες αισθάνονται ότι πρέπει να βάλουν σε δεύτερη μοίρα ορισμένες από τις δραστηριότητές τους, ώστε να μπορούν να είναι διαθέσιμες για να αφιερωθούν στο μωρό τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Σιγά σιγά η δυάδα μητέρα-βρέφος αναδύεται έτοιμη να ενταχθεί στον ευρύτερο κόσμο. Έτσι, κάποια στιγμή, το βρέφος θα έχει ανάγκη το στήριγμα και το πλαίσιο μιας πιο οργανωμένης μέρας, όπου η νύχτα θα είναι για να κοιμάται και όπου θα υπάρχει η ώρα για το πρωινό, το μεσημεριανό και το βραδινό γεύμα. Η άποψη που υποστήριζε μια αυστηρή τήρηση του (οραρίου είναι πλέον ξεπερασμένη. Οι ίδιοι οι γονείς αισθάνονται ότι δεν είναι σωστό κι ευγενικό να πιέζουν το μωρό τους να τρώει σε αυστηρά συγκεκριμένες ώρες. Φαίνεται, όμως, ότι ο συνδυασμός της ελαστικότητας του ωραρίου και κάποιας μορφής τάξης είναι απαραίτητος. Διαφορετικά, ολόκληρη η μέρα θα γίνεται άνω κάτω και τα πράγματα θα είναι μπλεγμένα τόσο για τους γονείς όσο και για το βρέφος. Γονείς που έχουν και άλλο παιδί λένε συνήθως ότι το δεύτερο παιδί τους προσαρμόστηκε αρκετά εύκολα στο καθημερινό πρόγραμμα της οικογένειας. Ωστόσο, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι στο πρώτο παιδί καλούνται οι γονείς να ανακαλύψουν μόνοι τους τους τρόπους προσαρμογής του βρέφους τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Σε γενικές γραμμές, οι πρώτες εβδομάδες αποτελούν ένα δύσκολο αλλά συναρπαστικό ταξίδι ανακάλυψης. Το βρέφος ανακαλύπτει πράγματα για τον κόσμο, τον εξωτερικό κόσμο, τον κόσμο κάποιου άλλου προσώπου, τον κόσμο της φωνής, του βλέμματος, του συναισθήματος και της μυρωδιάς των γονιών του, τον κόσμο που είναι γεμάτος γάλα και ψυχική επικοινωνία. Το βρέφος σας ανακαλύπτει επίσης πράγματα και για τον εαυτό του, μαζί με έναν εσωτερικό κόσμο αισθήσεων και συναισθημάτων, καθώς και το πώς αυτός ο εσωτερικός κόσμος, που είναι ο εαυτός του, συνδέεται με τον εξωτερικό κόσμο, που είναι οι άλλοι.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>