Το παιδί μου θέλει να αφήσει τις σπουδές του: Τι να κάνω;

<p style="text-align: justify;"><span>ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΕΝΟΣ ΕΙΔΙΚΟΥΟ ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΞΑΜΗΝΟΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ. ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΑΡΚΕΤΑΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΕΧΕΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </span></p>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;"><br /><span>Λέτε "ο γιος μου είναι στο τελευταίο εξάμηνο" και μετά εξηγείτε πως χρωστάει πολλά μαθήματα. Αυτό σημαίνει πως δυσκολεύεται αρκετό καιρό με τη σχολή. Συμπεραίνω λοιπόν πως προσπαθείτε να δώσετε μιαν διαφορά σε σχέση με το τι αναμένεται από αυτόν και το τί αυτός έχει κάνει. Δεν είναι παράξενο ότι αφού χρωστάει αρκετά μαθήματα διαλέγει να αφήσει τη σχολή. Αρκετοί φοιτητές το κάνουν αυτό. Σκεφτείτε πως υπάρχουν συμφοιτητές του που αυτή την περίοδο παίρνουν πτυχίο. Δεν είναι μια εικόνα που του δίνει κουράγιο αυτή. Το να διαχειριστείτε εσείς την κατάσταση ακούγεται κάπως βαρύ και μονομερές. Είναι μεγάλος άνθρωπος πια και καλείται να κάνει τις επιλογές του. Η κατάσταση του φοιτητή έτσι όπως την περιγράφετε έχει να κάνει με την αναβλητικότητα και άρα με τη δυσκολία να αποφασίσει. Η απόφαση εύκολα παίρνεται αλλά δύσκολα κρατιέται αφού θέλει χρόνο και κόπο. Εξηγήστε του με το δικό σας τρόπο αυτό το γεγονός: Όποια σχολή κι αν διαλέξει, ακόμα κι αν συνεχίσει, ο κόπος που θα κάνει είναι δεδομένος. Βοηθήστε τον με το να μην τον βοηθάτε: Δώστε του την αίσθηση πως πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες. Αν θα αφήσει αυτή τη σχολή θα πρέπει να διαλέξει μια άλλη. Εξηγήστε του ότι δεν έχει την πολυτέλεια να το κάνει πολλές φορές αυτό. Εφόσον δεν είναι αρκετά μεγάλος και χρειάζεται τη στήριξή σας προκειμένου να φέρει σε πέρας τις επιλογές του με πράξη, κατά τη γνώμη μου η ευθύνη σας έγκειται στο γεγονός της στήριξης και στο ότι πρέπει να πάρει μια απόφαση. Όμως το να πάρει την απόφαση και να εμμείνει σε αυτήν είναι δικιά του ευθύνη. Δεν είναι άλλωστε θέμα τιμωρίας ή θυμού. Όσο καλή κι αν θέλετε να είστε μαζί του πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει γιατί οι δυνάμεις σας δεν είναι απεριόριστες, κι αυτός πρέπει να βγει στη ζωή. Έχετε κι εσείς όρια. Όμως δεν είναι παραγωγικό να τον κάνετε να νιώσει ότι σας στραγγίζει. Η ενοχή κλειδώνει τους ανθρώπους. </span></div>
</div>

Σχετικά άρθρα