<p style="text-align: justify;">Το διαζύγιο έχει δύο μορφές: το συναισθηματικό Ik και το νομικό. Το συναισθηματικό διαζύγιο προηγείται του νομικού. Η συναισθηματική απομάκρυνση μπορεί να οδηγήσει σε πιθανό νομικό διαζύγιο. Άλλες, πάλι, φορές βιώνεται το συναισθηματικό διαζύγιο όμως το ζευγάρι για πολλούς και διαφόρους λόγους αποφασίζει να μη χωρίσει νομικά. Συνεχίζει να συμβιώνει κάτω από την ίδια στέγη, χωρίς όμως να έχει σεξουαλικές σχέσεις ή κάποια συναισθηματική επαφή.</p>
<p style="text-align: justify;">Είμαι σίγουρη ότι η συναισθηματική απομάκρυνση δεν αρέσει σε κανέναν από τους δύο. Ποιος θέλει να αισθάνεται ζωντανός-νεκρός σε μία σχέση; Ποιος θέλει να χάσει τη σπουδαιότητα της αγκαλιάς; Πολλά ζευγάρια που βιώνουν το συναισθηματικό διαζύγιο το δικαιολογούν επισημαίνοντας ότι αυτό που τους έχει απο-μείνει είναι η αγάπη και ο σεβασμός που τρέφουν ο ένας για τον άλλο. Όμως αυτό πιστεύω ότι παραπέμπει σε αδερφικές και φιλικές σχέσεις. Οι ερωτικές σχέσεις είναι καλό να προσδιορίζονται και από άλλα στοιχεία. Η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός θεωρούνται πρωταρχικά αλλά δε φτάνουν από μόνα τους για την επιβίωση της ερωτικής σχέσης κι επαφής.</p>
<p style="text-align: justify;">Κατά τη γνώμη μου, αυτή η στάση στην περίπτωση του συναισθηματικού διαζυγίου αποτελεί μία δικαιολογία του ζευγαριού πρωτίστως απέναντι στον εαυτό τους και αργότερα προςτους άλλους, κοινωνικό και φιλικό περιβάλλον. Ασφαλώς, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός να κάνει ό,τι θέλει στη ζωή του, αρκεί να θυμάται το δικαίωμά του να ζει – όχι μόνο να αναπνέει, αλλά και να νιώθει με όλες του τις αισθήσεις. Αρκεί να θυμάστε ότι αυτή τη ζωή μία φορά τη ζούμε.</p>
<p>Πολλές φορές η απόφαση για συμβίωση παρόλο που συναισθηματικά το ζευγάρι έχει απομακρυνθεί απορρέει από την ανησυχία ότι μπορεί να πληγωθούν τα παιδιά. Αυτό, βέβαια, αποτελεί πάντα άποψη των γονέων. Κανένα παιδί δε θέλει να βλέπει και να ακούει τους γονείς του σε μόνιμη διαμάχη και προστριβή. Από την άλλη όμως, είναι άραγε ωραίο να μην προσλαμβάνει συναισθήματα αγάπης, τρυφερότητας, στοργής μεταξύ των δύο γονέων; Οι γονείς για τα παιδιά είναι πρότυπα μίμησης και ταύτισης. Πώς λοιπόν αυτά τα παιδιά θα μπορέσουν να σκεφτούν ή ακόμα και να φανταστούν ότι είναι ικανά να διαμορφώσουν σχέση τρυφερότητας και έλξης με το άλλο φύλο; Πώς θα μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν ότι η δύναμη της αγάπης και του έρωτα βοηθάει το ζευγάρι να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες;</p>
<p>Ο έρωτας είναι πηγή ενέργειας και ζωής. Ζωής που θέλω να ζω σε πληρότητα και όχι να μου την κουτσουρεύουν ή στην οποία να γίνονται εκπτώσεις από τις οποίες δεν υπάρχει κι επιστροφή. 0 καθένας αξίζει το καλύτερο στη ζωή του, αρκεί να το θέλει και να το διεκδικήσει. Δε θέλω να παρακολουθώ τη ζωή μου παθητικά, σαν να είμαι ο θεατής μιας ταινίας. Αυτή η ζωή είναι δική μου κι εγώ θα τη ζήσω! Αρκεί να το πάρω απόφαση και να μη γίνομαι έρμαιο των καταστάσεων που με εμποδίζουν πολλές φορές να σκεφτώ ψύχραιμα και ουσιαστικά για τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες μου.</p>
<p>Ένα κορίτσι είκοσι τριών χρόνων παραδέχτηκε ότι δεν είχε δει ποτέ τους γονείς της να αγκαλιάζονται ή να φιλιούνται. Ήταν η συνειδητοποίηση της ενήλικης ζωής, γιατί όταν ήταν πιο μικρή καταβαλλόταν από το άγχος ενός πιθανού διαζυγίου. Άκουγε διαπληκτισμούς, αφουγκραζόταν την ένταση μεταξύ των γονέων, αλλά  δεν ήθελε να διανοηθεί ότι υπήρχε πιθανότητα οι γονείς της να χωρίσουν.</p>
<p>Μεγαλώνοντας, ανακάλυψε ότι οι σχέσεις δεν είναι έτσι όπως τις είχε βιώσει μέσα οτο ίδιο της το σπίτι παρατηρώντας τους γονείς της. Η προσπάθειά της ήταν μεγάλη, κυρίως να συντονιστεί με την κατάσταση του σπιτιού και με αυτό που επιθυμούσε εκείνη να έχει σε μία σχέση</p>