<p>Οι μέθοδοι πειθαρχίας που πολλές φορές εφαρμόζονται από πολλούς γονείς είναι αναποτελεσματικές. Οι φωνές και οι ξυλιές, για παράδειγμα, αποτελούν αντιδράσεις «φυσιολογικές», ύστερα από μία κουραστική κι εξαντλητική μέρα. Μπορεί βεβαίως από κάποιους γονείς να θεωρούνται «φυσιολογικές» αλλά από την άλλη είναι αντιπαραγωγικές. Δε διδάσκουν σε ένα παιδί τίποτε παραπάνω από το να φωνάζει, να χτυπά τους άλλους, να είναι ύπουλο, να φοβάται, να έχει μειωμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.</p>
<p>Το ξύλο δε βγήκε από τον παράδεισο αλλά από την κόλαση, για να ταλαιπωρήσει αθώες παιδικές ψυχές. Ιδιαίτερα όταν επαναλαμβάνεται σε συχνή βάση και σε μεγάλο βαθμό έντασης, αποκτά τεράστιες διαστάσεις στην ψυχή του παιδιού, προκαλώντας τραύματα, τα οποία το παιδί προσπαθεί και δεν μπορεί να ξεπεράσει μεγαλώνοντας. Σε αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για παιδική κακοποίηση. Θυμώνω και θλίβομαι όταν ακούω ως επαγγελματίας και μητέρα περιστατικά ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης, ειδικά απέναντι σε παιδιά, που αποτελούν ανυπεράσπιστες ψυχές παραδομένες στο έλεος των διαθέσεων και των προθέσεων των πιο σημαντικών ανθρώπων στη ζωή τους, γονιών, παππούδων, γιαγιάδων και λοιπών συγγενών.</p>
<p>Πολλοί γονείς διατυπώνουν τη δικαιολογία ότι «κι εγώ που έφαγα ξύλο δεν έπαθα και τίποτα, μια χαρά άνθρωπος έγινα». Είμαι σίγουρη όμως ότι, αν τους ρωτούσαν «Θα προτιμούσες να μην </p>
<p>ίχες φάει ξύλο;», θα απαντούσαν «ΝΑΙ, θα το προτιμούσα». Πολλές φορές δημιουργούμε άμυνες ενστερνιζόμενοι αντιλήψεις και συμπεριφορές για να επιβιώσουμε και να μη νιώσουμε ψυχικά καταρρακωμένοι.</p>
<p>Επίσης, υπάρχουν γονείς που διατείνονται ότι με μία ξυλιά δεν έγινε και τίποτα. Αλήθεια, πώς θα τους φαινόταν αν κάποιος τους έριχνε μία δυνατή ξυλιά, έστω και στον πισινό τους; Γιατί θεωρούμε ότι η ξυλιά μπορεί να συνεφέρει ένα παιδί και να μετατρέψει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά σε επιθυμητή; Γιατί ένας γονιός αποκτά τη δικαιοδοσία να κάνει ό,τι θέλει στο παιδί του; Στις παιδικές ψυχές καταγράφεται ο κόσμος αυτός που οι ενήλικες «σημαντικοί άλλοι» έχουν επιλέξει να επιβάλουν προβάλλοντας τις δικές τους ανάγκες, επιθυμίες και προτεραιότητες.</p>
<p>Όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, πρόκειται για άσκηση βίας και τρομοκρατίας, με στόχο την αλλαγή μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς. Άραγε, στις σχέσεις μεταξύ ενηλίκων, θα ήταν αποδεκτό όταν μας εκνευρίζει κάποιος φίλος ή συγγενής να του δίναμε και μια ξυλιά; Η απάντηση είναι απλή και άμεση: Κανείς δε θα το δεχόταν, και σίγουρα δε θα μας ξαναμιλούσε, ενώ, σε πιο ακραίες περιπτώσεις, ίσως κινούνταν και νομικά.</p>
<p>Απόσπασμα από το σύγγραμμα της Γιούλης Μιγγέιρου-Mπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια στο βιβλίο Μαμά μπαμπά σας χρειάζομαι- Εκδόσεις Ψυχογιός </p>