Διάβασα ένα άρθρο σας- για τους άνδρες που είναι προσκολλημένοι στην μητέρα τους, για τις καταπιεστικές μητέρες- ήταν πραγματικά τόσο αληθινό και εύστοχο! Είμαι μαμά δύο αγοριών και προσπαθώ πολύ να μην τα “ευνουχίσω” γιατί σαν χαρακτήρας είμαι αρκετά επιβλητική. Ο ρόλος μου όμως γίνεται ακόμη δυσκολότερος γιατί η γιαγιά που τα ¨φυλάει¨τις ώρες που λείπω – και είναι πολλές- είναι η κλασσική μαμά που περιγράφετε.

Είναι η μαμά υπηρέτρια και φυσικά εκείνη έχει μεγαλώσει και τον μπαμπά τους…Της έχω πάρα πολλές φορές μιλήσει για τον σημαντικό ρόλο που παίζει η αυτοεξυπηρέτηση στην ανάπτυξη της προσωπικότητας και της αυτοπεποίθησης των παιδιών αλλά είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβει γιατί αν και καλός άνθρωπος δεν έχει λάβει ούτε την στοιχειώδη μόρφωση.

Θα εκτιμούσα μια  απάντηση σας. Ευχαριστώ.

Στέλλα 

Απευθύναμε το ερώτημά σας, στην  ψυχολόγο- ψυχοθεραπεύτρια κυρία Μαριέττα Πεπελάση. Ποιες συμπεριφορές πρέπει να αποφεύγει η μητέρα; Πώς επηρεάζεται η ενήλικη ζωή ενός αγοριού όταν η μητέρα είναι επιβλητική; Και τι πρέπει να προσέχουμε όταν τα παιδιά περνούν πολλές ώρες με την “παραδοσιακή” γιαγιά; 

Τι επιδιώκει μια αυταρχική μητρική φιγούρα;

Οι μητέρες που ασκούν ευνουχιστική συμπεριφορά στα παιδιά είναι αυταρχικά άτομα τα οποία έχουν μικρή συναισθηματική προσέγγιση προς τα παιδιά τους και προς τον εαυτό τους. Η αυταρχική συμπεριφορά έχει σαν στόχο να θέλει αν έχει τον έλεγχο τόσο της κατάστασης μέσα στην οικογένεια όσο και στις προσωπικότητες των παιδιών. Ο ρόλος της μητέρας δεν είναι ένας ρόλος ο οποίος συμμετέχει, συμπαρίσταται, ενθαρρύνει, κατανοεί, αισθάνεται, βοηθάει, δεν είναι δηλαδή ένας υποστηρικτικός ρόλος αλλά είναι ένας ρόλος ο οποίος εμπεριέχει μέσα του, το σπέρμα του ανέμου και της κατεύθυνσης των ανθρώπων.

Τι επιπτώσεις έχει στην ψυχολογία των παιδιών αυτή η συμπεριφορά;

Οι μητέρες αυτές συνήθως ασκούν εύλογη κριτική στα παιδιά προκειμένου να έχουν τον κυρίαρχο ρόλο κατά τη γνώμη τους μέσα στην σχέση. Αυτή η συμπεριφορά αποθαρρύνει τελικά τα παιδιά, τα κάνει να αισθάνονται κατώτερα προς αυτό το τύπο της μητέρας, δεν αισθάνονται την έννοια της ευτυχίας δηλαδή ότι είναι άνθρωποι το παιδάκι των 3 ετών ίσης αξίας με τη μητέρα και επομένως αυτά τα παιδιά γίνονται αδύναμες προσωπικότητες, χαρακτήρες και κουβαλάνε μέσα τους πολύ μεγάλο θυμό, πολύ έντονες ενοχές λόγω αυτού του θυμού που υπάρχει μέσα τους.

Όταν το αγόρι μεγαλώσει έχει διαμορφώσει έναν χαρακτήρα τέτοιο που δεν μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, είναι ένας πολύ θυμωμένος άνθρωπος, στη ζωή του μπορεί να έχει μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά ή μια επιθετική συμπεριφορά προς τον έξω κόσμο και επίσης ως προς το σύντροφό του.

Είναι πολύ πιθανόν αργότερα, να γίνει σαν την μητέρα του, δηλαδή να ασκεί και αυτός τον ίδιο έλεγχο να έχει την ίδια αυταρχική συμπεριφορά μιμούμενος την μητέρα. Ένα άλλο ενδεχόμενο όμως είναι να γίνει μια πολύ υποχωρητική προσωπικότητα.

Επιβλητικότητα.

Επειδή η αναγνώστριά μας μιλά για επιβλητικότητα, θα πρέπει να δει αν πραγματικά ασκεί μια αυταρχική συμπεριφορά μέσα από την επιβλητικότητά της αυτή. Επιβλητικότητα και αυταρχικότητα δεν είναι πάντα συνώνυμα αλλά θα πρέπει να δει πόσο κουβαλάει και αυτή θέματα αυταρχικού γονιού μέσα της, να τα αναγνωρίσει και από εκεί και πέρα όσο μπορεί να βελτιώσει τη συμπεριφορά της και να γίνει πιο δημοκρατική μητέρα. Να φροντίζει πάντα δηλαδή, να συμπεριφέρεται στα παιδιά της με την έννοια της ισοτιμίας και του σεβασμού.

Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν με τη γιαγιά;

Για να απαντήσουμε με σαφήνεια στο ερώτημα της αναγνώστριας θα πρέπει να ξέρουμε ποιας ηλικίας είναι τα παιδάκια της. Πάντως, είναι πραγματικά δύσκολο να αλλάξει ο χαρακτήρας της γιαγιάς σε αυτή την ηλικία.  Τι μπορεί να γίνει σε αυτή την περίπτωση; Μπορεί η μητέρα να μάθει στα παιδιά να εξυπηρετούν και εκείνα την γιαγιά με τη σειρά τους.

Αντί να της λένε δώσε μου νερό γιαγιά να πηγαίνουν αυτά να πιουν νερό μόνα τους και να ρωτάνε και τη γιαγιά τους «γιαγιά πάω να πιω νερό θες και εσύ λίγο νερό;» Με λίγα λόγια, τα παιδιά θα εκπαιδευτούν να αντιστέκονται στην προθυμία βοήθειας από την γιαγιά. Η μητέρα θα πρέπει να τα ενθαρρύνει να κάνουν δουλειές δηλαδή, να στρώνουν μαζί το τραπέζι, να το ξεστρώνουν, να αναλαμβάνουν αυτές τις μικρές καθημερινές πρωτοβουλίες, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο και ότι αγαπούν τη γιαγιά.

Τι πρέπει να ξέρουμε για την ψυχολογία της γιαγιάς που θέλει να είναι εξυπηρετική!

Η γιαγιά συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο γιατί νιώθει ότι με αυτόν τον τρόπο είναι επιθυμητή από την οικογένεια. Το να εξυπηρετεί είναι για εκείνη μια εσωτερική κατάκτηση. Για αυτό θα πρέπει να δίνουμε στη γιαγιά να καταλάβει ότι ακόμα και αν δεν μας εξυπηρετεί εμείς την αγαπάμε. Να της πούμε “Ήρθε η σειρά μας να υπηρετήσουμε εμείς εσένα”.

Η γιαγιά μπορεί να χρειαστεί  είναι για όλη τους τη ζωή μέσα στο σπίτι και πρέπει να της συμπεριφερόμαστε ισότιμα. Είναι ένας άνθρωπος που έχει τις ανάγκες του που θέλει και αυτή να πάει την βόλτα της, θέλει τον χρόνο να ξεκουραστεί, έχει τις δικές της ανησυχίες και αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό. Και να μάθουμε και τα παιδιά μας να την σέβονται. Και όταν τη σέβονται τα παιδιά θέλουν και αυτά από μόνα τους να της προσφέρουν και να αναπτύσσουν πρωτοβουλίες μέσα από αυτή την προσφορά.