Τι γίνεται σήμερα που όλες οι μητέρες εργάζονται; Η μυρωδιά, η φωνή της μητέρας τα χάδια και οι χειρισμοί δεν μπορούν να λείψουν. Πρέπει να μείνουν τα ίδια και να επαναλαμβάνονται για να νιώθει το παιδί ασφάλεια. 

Γράφει ο ψυχίατρος- ψυχοθεραπευτής, Ματθαίος Γιοσαφάτ. 

To παιδί πρέπει να μπορεί να σκεφτεί. Πεινώ και η μάνα μου θα κάνει αυτό ή πονάω και θα κάνει το άλλο. Όταν υπάρχει αλληλουχία των χειρισμών της μητέρας αρχίζει το παιδί και έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο περιβάλλον στη μάνα του. Τώρα, με πέντε μητέρες , η γιαγιά, η Φιλιππινέζα ή οποιαδήποτε άλλη είναι δύσκολο και έχει τεράστιες συνέπειες για τα παιδιά. Άλλο το ηχόχρωμα της φωνής άλλο το χάδι. Το παιδί μπερδεύεται δεν είναι ακόμα έτοιμο να μάθει.

Και τα παιδιά όταν μεγαλώνουν είναι επαναστατημένα. Βγαίνει ο θυμός που έχει  μαζέψει το βρέφος για την ανεπαρκή φροντίδα. Όταν έχει πολλές μητέρες το βρέφος νιώθει ανασφάλεια, έλλειψη αυτοεκτίμησης δυσκολία να καταλάβει τον εαυτό του και τον κόσμο, μιλάμε για ένα άγχος αφανισμού που είναι η πηγή του άγχους που έχουμε αργότερα. Έρχονται μετά στον ψυχίατρο με άγχος φοβίες, πανικούς. Η βάση όλων των ψυχιατρικών συμπτωμάτων είναι το άγχος θανάτου. Αυτό δημιουργείται τον πρώτο χρόνο. Εάν τότε δε δημιουργηθεί τίποτε μετά δε θα νιώθετε τίποτα αρνητικό.

Μπορεί να έχετε στεναχώριες αλλά αυτό το άγχος το έχουν, όσοι το έχουν, χωρίς να συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Εκεί που κάθεται, σου λέει ο ασθενής, τον πιάνει ένας πανικός ένα καταλυτικό άγχος ότι θα πεθάνει. Τρέμει από φόβο. Και βέβαια η κρίση περνάει δίχως να πεθάνει.

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο σήμερα και σε νέους 15, 25, 30 ετών γι΄αυτό και το xanax μαζί με το λεξοτανίλ έχουν γίνει τα καθημερινά χάπια του Έλληνα σε ποσοστό 30% και παραπάνω.

Τα παιδιά εκτός από το άγχος έχουν άλλες δυο δυνατότητες. Κάποια γίνονται επιθετικά. Κλαίνε, διεκδικούν, φωνάζουν δε λένε να ησυχάσουν με τίποτα. Έρχονται κάποιες μητέρες και μου λένε. Τι να του κάνω; Δεν κοιμάται, δεν τρώει, φωνάζει… βγάζει τα μάτια του μικρότερου αδερφού αργότερα. Αυτά τα παιδιά έχουν θυμώσει τότε με τη μητέρα

Οι πρώτοι πανικοί είναι όταν μεγαλώνει πέφτει κάτω, χτυπιέται. Αργότερα αυτά τα παιδιά θα τα σπάσουν στην Αθήνα στο σχολείο, μέσα στο γήπεδο. Η σχολική βία είναι φοβερή ανάμεσα στα παιδιά. Τα ίδια τα παιδιά συνδέονται αργότερα με κοινωνικές απαιτήσεις, απεργίες… Πολλοί τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να κάνουν αργότερα αποδεκτές δουλειές. Επί παραδείγματι βίαιοι άνθρωποι γίνονται χειρουργοί, μετατρέπουν ένα σαδιστικό κομμάτι μέσα τους- που αν δεν το έχεις δε γίνεσαι καλός χειρουργός- σε κοινωνικά αποδεκτή μορφή και είναι χρήσιμοι για την κοινωνία.

Άλλα παιδιά πιο αδύναμα γίνονται πιο παθητικά. Είναι τα παιδιά που δε μιλάνε από βρέφη ακόμα είναι τα παιδιά που είναι πολύ ήσυχα. Αυτά έχουν άλλα προβλήματα καθώς μεγαλώνουν. Όταν είναι μικρά γίνονται αυτιστικά, ψυχωσικά, με διάφορα παιδοψυχιατρικά σύνδρομα. Αργότερα θα είναι άνθρωποι φοβισμένοι , μαζεμένοι, δε θα εμπιστεύονται τους άλλους.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Μεγαλώνοντας στην ελληνική οικογένεια”, εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.