Οι καβγάδες των γονιών είναι πραγματικά τραυματικοί για τα παιδιά;
Ναι απαντάμε με βεβαιότητα. Θα εξαιρέσουμε αμέσως τα ασήμαντα συζυγικά καβγαδάκια. Το παιδί ξέρει να τα εντοπίζει τόσο καλά ώστε να καμιά φορά να βάζει το χεράκι του σε αυτά. Ίσως έτσι, του δίνεται η ευκαιρία να παίξει το μικρό οιδιπόδειο παιχνίδι του. Το κοριτσάκι ενάντια στη μητερα του, τάσσεται στο πλευρό του πατέρα και το αγόρι ακριβώς το αντίθετο..
Γράφει ο παιδοψυχίατρος Μορίς Μπερζέ
Το παιδί καμιά φορά χαίρεται με αυτές τις πρστριβές γιατί νιώθει πολύ καλά ότι δεν διακυβεύεται τίποτε το σπουδαίο. Από την άλλη είναι ικανό να αναγνωρίζει τους σοβαρούς καβγάδες, αυτούς που κάνουν την απειλή του χωρισμού να πλανιέται γύρω από το ζευγάρι. Εκεί αποκλείεται να ανακατευθεί. Μονο μια επιθυμία έχει τότε το παιδί. Να απομακρυνθεί όσο περισσότερο γίνεται για να μην πάρει μέρος. Η μεγαλύτερη έγνοιά του είναι να διατηρήσει όσο γίνεται μεγαλύτερη ισορροπία ανάμεσα στην αγάπη του για τον πατέρα του και τη μητέρα του τα δυο πρόσωπα που αγαπά πιο πολύ στον κόσμο.
Είναι εκπληκτικό να διαπιστώνει κανείς πως ακόμα και όταν ένας από τους δυο γονείς έχει αποδεδειγμένα άδικο σπάνια το παιδί είναι εναντίον του. Για το παιδί είναι εξίσου και οι δυο υπεύθυνοι.
Η στάση της απόλυτης ουδετερότητας είναι η μόνη που του επιτρέπει να κρατήσει την ενότητά του να παλέψει ενάντια στην διάσπαση. Απέναντι σε δυο φίλους που τσακώνονται ένα παιδί θα προσπαθήσει να καταλάβει ποιος έχει δίκιο ποιος έχει άδικο πώς θα λύσει το πρόβλημά τους πώς θα σταματήσει η διαμάχη.
Απέναντι στους γονείς του η κύρια ασχολία τους είναι να τους καταλάβει και τους δυο και να κάνει ότι μπορεί για να μη χωρίσουν. Αν εκανε κριτική έστω και σωστή θα κινδύνευε να ρίξει λάδι στη φωτιά και να νιώσει κατόπιν υπεύθυνο για τον χωρισμό και το μεγάλωμα του ρήγματος.
Το κυριεύει η αγωνία σαν να το παρέσυρε ένα ξαφνικό κύμα χωρίς να μπορεί να ελέγξει τα γεγονότα. Αυτή η κατάσταση είναι ιδιαίτερα βίαιη και βασανιστική.
Πείτε στοπ στο μίσος.
Ακόμα και αν το παιδί δεν αισθανθεί ανακούφιση που απελευθερώθηκε από τις έριδες των γονέων του μετά από έναν χωρισμό είναι τουλάχιστον ευεργετικό για την κατάστασή του. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι να αποφεύγονται οι συγκρούσεις μετά το διαζύγιο. Το παιδί όχι μόνο πρέπει να χωνέψει το χωρισμό αλλά και να συνεχίζει να υτφίσταται τις συγκρούσεις των γεννητόρων του. Και τότε δυστυχώς η παρτίδα είναι χαμένη.
Πόσοι χωρισμένοι γονείς δεν λένε κακές κουβέντες για τον σύντροφό τους; Πόσοι με αφορμή μια μικρή καθυστέρηση ένα ξεχασμένο μπλουζάκι, κάτι που δεν φρόντισε ο σύζυγος δεν ξεκινούν καβγά για να λύσουν τους λογαριασμούς τους; Το να μην καταθέτουν οι γονείς τα όπλα το να προτιμούν την εχθρότητα από την κακία μπορεί να κάνει ένα παιδί να χάσει την συναισθηματική του ισορροπία. σε σημείο που να υποθηκεύεται η συναισθηματική του ζωή ακόμα και στο μέλλον. Τα παιδιά θα τραυματιστούν και δεν θα μπορέσουν να ξαναβρούν τον εαυτό τους.
