<p style="text-align: justify;">Δεν είναι μόνο φαινόμενο της οικονομικής κρίσης. Η αυξανόμενη ανταγωνιστικότητα, οι απαιτητικοί ρυθμοί δουλειάς, ο τρόπος ζωής γενικότερα έχει οδηγήσει τις τελευταίες δεκαετίες, σε αύξηση των αδειών λόγω ασθενείας, και οι παθήσεις, αποφαίνονται οι ειδικοί, είναι σε μεγάλο ποσοστό ψυχολογικές ή ψυχοσωματικές και σχετίζονται άμεσα και με τις συνθήκες εργασίας: ημικρανίες, πόνοι στον αυχένα ή τη μέση, ίλιγγοι, έντονη κόπωση, διαταραχές άγχους, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη.</p>
<p style="text-align: justify;">Από την ψυχολόγο Λουίζα Βογιατζή </p>
<p style="text-align: justify;">Φυσικά σπάνια έχουμε την πολυτέλεια να επιλέξουμε τις ιδανικές συνθήκες στην εργασία μας και ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης αναλογεί στους εργοδότες, οι οποίοι, όλο και περισσότερο δείχνουν να αντιλαμβάνονται –ιδιαίτερα όταν απασχολούν πολλούς εργαζομένους- την άρρηκτη σχέση μεταξύ της υψηλής ποιότητας του εργασιακού κλίματος και της αποδοτικότητας των εργαζομένων. Παρόλα αυτά και ο κάθε εργαζόμενος δεν είναι μόνο παθητικός αποδέκτης αλλά και ενεργός συντελεστής τουλάχιστον των προσωπικών συνθηκών ποιότητας της δουλειάς του.</p>
<p style="text-align: justify;">Η λέξη-κλειδί ονομάζεται work-life balance και δεν είναι παρά η διατήρηση μιας σχετικά καλής ισορροπίας μεταξύ της επαγγελματικής από τη μία και της προσωπικής, συναισθηματικής, διανοητικής ή πνευματικής ζωής από την άλλη, απαραίτητης για να αισθάνεται κανείς καλά στη δουλειά του. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό;</p>
<p style="text-align: justify;">Η δουλειά δεν είναι το παν! <br />Όσο κι αν έχουμε μεγαλώσει με τις προσδοκίες όλων να πετύχουμε και να λάμψουμε στη δουλειά μας, αυτό –ειδικά σε μια δύσκολη εποχή- δεν είναι πάντα εφικτό. Οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζεται να προσαρμοστούν σε δουλειές χαμηλότερες των προσδοκιών τους. Το παράδοξο είναι ότι πολλοί άνθρωποι, όσο περισσότερο απογοητευμένοι νιώθουν, τόσο περισσότερο μοχθούν και ρίχνονται με τα μούτρα στη δουλειά, θυσιάζοντας συχνά την προσωπική τους ηρεμία, τις σχέσεις τους, τις αγαπημένες τους ασχολίες, την ψυχική και σωματική τους ευεξία και υγεία. Κι όμως η δουλειά, όσο σημαντική κι αν είναι για μας, δεν πρέπει να μονοπωλεί τη ζωή μας για μεγάλο διάστημα γιατί απλούστατα κανένας άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος μόνο για να δουλεύει.</p>
<p style="text-align: justify;">Χαμογελάστε παρακαλώ! <br />Με τον ίδιο τρόπο που φροντίζουμε (αν δεν το κάνουμε, θα έπρεπε) να είναι καλές οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια και τον κύκλο των δικών μας ανθρώπων, με νιάξιμο, ενδιαφέρον, προσφορά και αμοιβαίους συμβιβασμούς, χρειάζεται να φροντίζουμε και τις σχέσεις στο χώρο της δουλειάς, στον οποίο, στο κάτω-κάτω, περνάμε ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής μας ζωής. Η καλή διάθεση, το γέλιο, η ευγένεια και η συναδελφική συμπεριφορά, η διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος που να αρέσει σε όλους, το μοίρασμα, η εκτίμηση, ο σεβασμός είναι μεταδοτικά και μπορούν να εξασφαλίσουν καλό κλίμα ακόμη και σε εποχές «πολικού ψύχους». Ειδικά ως Έλληνες πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή μας η συνεισφορά στο καλό κλίμα για όλους, γυρνάει πίσω σ’ εμάς πολλαπλάσια!</p>
<p style="text-align: justify;">Δείξτε ωριμότητα <br />Καμιά φορά η δουλειά «ξυπνάει μέσα μας το παιδί». Τι σημαίνει αυτό; Αντί, για παράδειγμα, να αντιμετωπίσουμε μια κριτική σαν ενήλικες, δηλαδή να την ακούσουμε καταρχήν, να σκεφτούμε και να εκφράσουμε μετά όποιες ενστάσεις έχουμε, γινόμαστε αμέσως έξαλλοι και αμυνόμαστε σαν να μας έχουν απορρίψει ολοκληρωτικά. Άλλοτε πάλι θυμώνουμε με κάτι που μας δυσαρέστησε και αποτραβιόμαστε σαν μουτρωμένα παιδιά αντί να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας και να προσπαθήσουμε να δώσουμε λύση. Ή πάλι θεωρούμε ότι ο προϊστάμενος ή οι συνάδελφοι θα έπρεπε να καταλάβουν τις επιθυμίες ή τα παράπονα μας χωρίς να τα εκφράσουμε ξεκάθαρα και ανοιχτά στους ίδιους και παρεξηγιόμαστε που δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτά. Όλες αυτές είναι ανώριμες συμπεριφορές που δυσχεραίνουν τις εργασιακές μας σχέσεις και οδηγούν σε συνεχείς απογοητεύσεις. Σαν εργαζόμενοι όμως οφείλουμε στον εαυτό μας και στους συναδέλφους μας να συμπεριφερόμαστε σαν ενήλικες προς ενήλικες.</p>
<p style="text-align: justify;">Προσέξτε τα σημάδια <br />Όταν τα πράγματα στη δουλειά (και όχι μόνο) δεν πάνε καλά, κάποια στιγμή ο εαυτός μας χτυπάει το καμπανάκι. Είναι πολύ σημαντικό να μην αφήνουμε δυσάρεστα και ανησυχητικά σημάδια να περνούν απαρατήρητα. Συμπτώματα όπως αϋπνίες, συνεχής αίσθηση κόπωσης, αδικαιολόγητοι πόνοι, μεγάλο άγχος, κρίσεις πανικού, συνεχής κακή διάθεση είναι το σημάδι ότι κάτι πρέπει να αλλάξει και πρέπει οπωσδήποτε να τους δώσουμε την απαραίτητη προσοχή, απευθυνόμενοι σ’ ένα γιατρό, ψυχολόγο ή έστω, αρχικά σ’ ένα καλό φίλο.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p> </p>