<p style="text-align: justify;"><span>Eιμαι 23 χρονων και εδω και 6 χρονια εχω σχεση με ενα παιδι ο οποιος ηταν ο πρωτος μου αλλα και ο ερωτας μου απο το λυκειο εχουμε φτασει πολλες φορες στο χωρισμο αλλα παλι ειμαστε μαζι ειμαι πολυ ζηλιαρα και καθε φορα που βλεπω κοπελα διπλα του νιωθω οτι τη μισω χωρις να την ξερω καν </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Καθε φορα οι ιδιοι τσαμωμοι για αυτο το θεμα ζηλειας που δεν λεει να φυγει οταν τσακωνομαστε δεν μου μιλαει δεν μου απανταει στα τηλ δεν ξερω καν που βρισκεται και αυτο για καμια βδομαδα συνεχως μου λεει να ηρεμησω γιατι δεν μπορει να κανει αλλο υπομονη συνεχως του λεω ναι αλλα παλι καταληγω στα ιδια οταν δουλευει δεν βγαινω δεν παω πουθενα δεν εχω παρεες θελω να βγαινω μονο μαζι του αλλα ο κεχει τις παρεες του βγαινει και εγω του γκρινιαζω οτι με αφηνει και κανω παραπονα με αποτελεσμα να τσακωνομαστε παλι εδω και μηνες ομως νιωθω σαν να μην υπαρχω νιωθω οτι περνανε τα χρονια και δεν εχω τίποτα δεν εχω ζησει πνιγομαι στην ιδια συνηθεια στα ιδια πραγματα καμια φορα νιωθω οτι βαλτωνει η σχεση μας και φοβαμαι μην χασω τον ανθρωπο που αγαπαω </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Τι να κανω, γιατι νιωθω ετσι σας παρακαλω βοηθηστε με. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Στο ερώτημά σου απαντά ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /><span>Νομίζω σας χρειάζεται μια ρουτίνα που να είναι εκτός της σχέσης σας. Ίσως να βρείτε μια δουλίτσα ή να κάνετε κάτι για τον εαυτό σας, να αναπτύξετε ένα χόμπι, μια δραστηριότητα. Ο λόγος είναι ότι θα ξεκουράσετε το μυαλό σας από το γεγονός ότι δεν μπορείτε να είστε παντού στη ζωή του ανθρώπου σας. Το "είμαι πάντα εκεί" είναι κάπως μεταφορικό. Όταν πάρει πραγματική διάσταση, δηλαδή να είναι όντως "πάντα εκεί" κάποιος προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα. Θυμηθείτε την αίσθηση του να σας λείψει και να τον ξαναδείτε. Αυτό που κουράζει μια σχέση είναι η αίσθηση ότι δεν μας λείπει ο άνθρωπός μας. Ενώ η αίσθηση ότι χρειάζεται να τον αναζητήσουμε κάποιες φορές, να τον διεκδικήσουμε μας κάνει να θυμόμαστε ότι τον επιθυμούμε. Μην αφήνετε τον εαυτό σας να παρατηρεί τη ζωή με την ελπίδα ότι θα ζήσετε με το φίλο σας όλα τα υπόλοιπα. Όχι επειδή πρέπει να κάνετε κάτι, αλλά για να κάνετε μια στροφή η οποία θα σας βοηθήσει να δείτε μια άλλη πλευρά των πραγμάτων που θα σας κάνει να νιώσετε ότι ανοίγουν οι επιλογές σας. Ένας άνθρωπος μπορεί να μας γεμίζει μέχρι ένα σημείο. Από 'κει και μετά είμαστε μόνοι. Στις αποφάσεις μας, στον πόνο. Και δίπλα σας να είναι ο άλλος αν έχετε π.χ. ίωση, εσείς πρέπει να πάρετε την αντιβίωση.</span></span></p>
<p><span><br /></span></p>