Κατίνα Μανιτάρα: Ποια είναι η συνταξιούχος- αντάρτισσα που ψεκάστηκε από τα ΜΑΤ- Βασανίστηκε και τραυματίστηκε στον πόλεμο

05/10/2016
Ομάδα Σύνταξης
Life stories

Bασανισμούς, πόλεμο και μάχες είναι μόλις μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα που έζησε η συνταξιούχος Κατίνα Μανιτάρα σε όλη τη διάρκεια της ζωής της. Είναι μάλιστα η απόδειξη πως σε όποια ηλικία κι αν είμαστε, δε θα πρέπει να σταματήσεις να αγωνίζεσαι. Η ίδια μπορεί να είχε πορβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούν, δε δίστασε όμως να πάρει τη μαγκούρα της και να περπατήσει σε όλη στην πορεία των συνταξιούχων, από την πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου την περασμένη Δευτέρα. Η εικόνα της μόλις μέσα σε λίγα λεπτά έκανε το γύρο του διαδικτύου και προκάλεσε οργή από τους απλούς πολίτες. Από τη χρήση χημικών της ατυνομίας η ίδια κατέληξε αργότερα στο νοσοκομείο. 
<img src="http://www.protothema.gr/files/1/2016/10/04/2605077.jpg" alt="" width="640" />
«Ακόμη είμαι ταλαιπωρημένη» λέει σε συνεντευξή της στο protothema.gr ενώ αποκάλυψε ότι πάσχει από καρκίνο. 
Η πορεία μπορεί να έγινε μόλις πριν από δύο μέρες, η ιστορία της όμως συγκινεί ακόμα και σήμερα. Διότι τα χημικά που έπεσαν κατά την πορεία που συμμετείχε και η ίδια ήταν ίσως μόνο ένα ακόμα γεγονός μέσα στην πολυτάραχη ζωη της.
<img src="http://www.protothema.gr/files/1/2016/10/04/giagia_4.jpg" alt="" width="640" />
Η 85χρονή σήμερα Κατίνα επέζησε τη φρίκη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια είχε ενεργό ρόλο στις μεταπολεμικές εξελίξεις. Γεννήθηκε στις 14 Μάρτη του 1932, στο χωριό Μαλανδρίνο του Νομού Φωκίδας, από φτωχή εργατοαγροτική οικογένεια. Είναι το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του Παναγιώτη και της Σοφίας Μανιτάρα. Ο πατέρας της υπήρξε μέλος του Δημοκρατικού Στρατού στη Ρούμελη. Η μητέρα της, μαζί με τα τρία ανήλικα αδέρφια της, ήταν στην Ανω Μουσονίτσα στην «επιμελητεία του αντάρτη».
Από μικρό κοριτσάκι, μόλις στα 10 της χρόνια, εκτέλεσε με επιτυχία τις δύσκολες αποστολές που της είχαν αναθέσει: να μεταφέρει μηνύματα κρυφά από τους Ίταλούς Καραμπινιέρους. 
<img src="http://www.enikos.gr/data/photos/ffb00063d7ad27055a3346506b792f3b.JPG" alt="" width="640" />
Ένα χρόνο αργότερα, στα 11 της χρόνια, υπήρξε “Αετόπουλο” στη Φωκίδα, τις οργανώσεις της ΕΠΟΝ, ενώ ορισμένα χρόνια αργότερα και ενώ ακόμα δεν έχει ενηληκιωθεί, στα 14 της χρόνια, έζησε ότι πιο μαρτυρικό είχε ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή: το βασανισμό του ίδιου του πατέρα της από παρακρατικούς μπροστά στα ίδια της τα μάτια. 
Και οι περιπέτειες της δε σταματούν εδώ. Στα 15 της υπέστη και η ίδια βασανιστήρια: «Τρεις άντρες, οι δυο χωροφύλακες, με πήγαν στον δρόμο που πάει προς την Ερατεινή. Από το ξύλο των παλιανθρώπων αυτών έμεινα για μέρες ξαπλωμένη. Το σώμα μου δεν το όριζα. Πονούσα παντού. Εψαχναν τον πατέρα μου και ήθελαν να τον προδώσω», αναφέρει στο Έθνος. 
Μετά την Κατοχή, συμμετείχε στη μάχη του Μακρύβαλτου, σε ηλικία 16 χρονών, τον Φεβρουάριο του 1948. Στην ομάδα της ήταν γεμιστής στο οπλοπολυβόλου. Όλη μέρα τροφοδοτούσε με με γεμιστήρες γεμάτες σφαίρες τον σκοπευτή, ώσπου ένα θραύσμα από ρουκέτα αεροπλάνου την χτυπά στο κεφάλι. Από τότε το θραύσμα σφηνωμένο στο κεφάλι τη συνοδεύει μέχρι σήμερα.
<img src="http://www.protothema.gr/files/1/2016/10/04/giagia_3.jpg" alt="" width="640" />
Από τις σελίδες του βιβλίου της
Την ίδια χρονιά και ενώ ακόμα δεν έχει ενηλικιωθεί, επιλέχτηκε να παρακολουθήσει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ. Στα 17 της χρόνια βγάζει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ (30 Μάρτη 1949) και αποκτά τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Στα μέσα του 1949 συνελήφθη από τις αντίπαλες δυνάμεις και ακολούθησαν κι άλλα βασανιστήρια, φυλάκιση και καταδίκη σε 3,5 χρόνια εγκλεισμό και «περιοδεία» στις φυλακές Λαμίας, μεταγωγών Αθήνας, φυλακές Αβέρωφ και τελικά στις φυλακές ανηλίκων Καλλιθέας.
<img src="http://www.protothema.gr/files/1/2016/10/04/giagia_.jpg" alt="" width="640" />
«Πολύ αργότερα η οικογένειά μου επανενώθηκε. Οι δυσκολίες δεν τελείωσαν, δουλειά δεν βρίσκαμε και ψίχουλο δεν είχαμε να φάμε. Χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου 1863/89 πέρασα επιτροπή για αναγνώριση αναπηρικής σύνταξης. Η πρώτη 5μελης επιτροπή μου αναγνώρισε 55% αναπηρία. Η δεύτερη, επί Μητσοτάκη, τα απέρριψε τελείως. Το σίδερο στο κεφάλι θα το πάρω μαζί μου στον τάφο. Είναι το καλύτερο παράσημο που θα μπορούσα να έχω», προσθέτει συγκινημένη στο Έθνος. 
Πολλές από τις δύσκολες στιγμές της ζωής της εξιστορούνται από την ίδια σε ένα βιβλίο που έχει γράψει και το οποίο εκδόθηκε ιδιωτικά σε ελάχιστα αντίτυπα: «Είναι τα βιώματά μου. Θέλω να γίνουν γνώστες οι νέοι άνθρωποι. Να μάθουν να αγωνίζονται, να μάθουν να ζουν, να μάθουν την ιστορία του 20ού αιώνα. Και όποιος δεν είναι γνώστης πρέπει να γνωρίζει, γιατί όταν ξέρουμε την ιστορία αντιμετωπίζουμε το μέλλον με δύναμη. Οι κομμουνιστές αγωνιστήκαμε για ένα καλύτερο αύριο και ελπίζω ότι έρχεται αυτό που περιμέναμε, γιατί πια ο κόσμος τους δοκίμασε όλους. Ο λαός να πάρει την εξουσία στα χέρια του, όχι αυτοί που κυβερνούν. Ορίστε η "πρώτη φορά αριστερά" τι μας έφτιαξε». εξομολογείται στο protothema.gr
<img src="http://www.protothema.gr/files/1/2016/10/04/giagia_2.jpg" alt="" width="640" />
Σήμερα ζει με μια σύνταξη ύψους 239 ευρώ τον μήνα και συμπληρώνει στο protothema: «Από τότε που γεννήθηκα έτσι κάνουν όλοι. Αίσχος, ντροπή γιατί εμάς τους κομμουνιστές μας ντροπιάζουν με αυτά που λένε ότι είναι "πρώτη φορά αριστερά" και κομμουνιστές κτλ. Πρέπει να ντρέπονται και οι ίδιοι» λέει χαρακτηριστικά η ίδια και συμπληρώνει: «Ακόμη είμαι ταλαιπωρημένη, ακόμη και τούτη τη στιγμή. Αυτοί οι αγωνιστές, πήγαν εκεί για να καλυτερεύσουν τη σύνταξή τους, γιατί μας έφτασαν στο τέλος πια, χάσαμε την αξιοπρέπειά μας. Δεν έριξαν δακρυγόνα, δεν έριξαν απλά χημικά, μας έριξαν τοξικά». 
<img src="http://www.protothema.gr/files/1/2016/10/04/giagia_1.jpg" alt="" width="640" />
Σχετικά με τις τρομακτικές στιγμές που έζησε πρόσθεσε: «Φοβήθηκα. Όποιος δεν φοβάται λέει ψέματα. Σε όλη μου τη ζωή φοβάμαι, αλλά πρέπει κάποτε κάτι να γίνει» λέει και συμπληρώνει: «Πολεμούσαμε με ψυχή, με καρδιά, με πόδια που μάτωναν και άφηναν το αποτύπωμα πάνω στο χιόνι». Δεν θα πάψει όμως ποτέ να αγωνίζεται.