<p style="text-align: justify;"><span>Καλησπερα σας</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Εχω μια σχεση εδω κ δυο χρονια σχεδονΚαι οι δυο ειμαστε 20 ετων ομως η μητερα του αγοριου μου οντας συζηγος ναυτικου μεγαλωσε μονη της τα παιδια και ομως πληροφορηθηκα εκανε πολλα λαθη στη ζωη της Λιγα χρονια πριν γνωρισω το αγορι μου η μητερα του αρρωστησε με εγκεφαλικα καρκινο στο στηθος ομωε τα ξεπερασε αφηνωντας της ομως σοβαρα κουσουρια και κυριως στον εγκεφαλο Αυτο που με απασχολει ομως τωρα ειναι η ψυχικη υγεια του αγοριου μου που ολα αυτα τα χρονια την φροντιζε μαζι με την αδερφη του μονοι τους γιατι ο πατερας ελειπε σε ταξιδια</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Και το τελευταιο διαστημα η μητερα του βρισκεται στο νοσοκομειο με διαφορα θεματα υγειας πολυ σοβαρα και το αγορι μου δεν πηγαινει να την βλεπει σχεδον καθολου εχει παρατησει τον εαυτο του θελει να φυει μακρια απο ολα λεει μεχρι που μου ειπε οτι αν εφευγε η μητερα του καλο θσ ηταν να χωριζαμε για να μην τον βλεπω χαλια ομως εγω του ειπα μαζι θα τα ξεπερασουμε ολα γιατι δεν διανοουμαι να τον χασω αλλα απο την αλλη δε πηγαινει στο νοσοκομειο νσ τη φροντιζει και αν παθει κατι θα εχει τυψεις μετα και δε ξερω τι να κανω και πως να τον βοηθησω γιατι κατανοω οτι κουραστηκε τοσα χρονια ομως δεν ειναι ωραιο να εγκαταλειπει τη μητερα του η να αντιδρα στη σχεση μας με το να μη θελει να βγουμε αλλα νσ προτιμα να βγαινει με τους φιλους του και αυτο κατανοητο ομως πρεπει να βγει απο ολη αυτη τη κατασταση και να δραστηριοποιηθει</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Παρακαλω θα με ενδιεφερε πολυ η συμβουλη σας </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Ευχαριστω</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><img src="https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcR4cU1OZZAdIZm-CpSTWAt7FrAIskNFu1MeG8JgiYOqjln7ccrr" alt="Αποτέλεσμα εικόνας για δημήτρης Κατσαρός" width="100" /></span></p>
<div id="m_-8932169389637114732yui_3_16_0_1_1476090715675_3440" dir="ltr"><span id="m_-8932169389637114732yui_3_16_0_1_1476090715675_3441">Αγαπητή αναγνώστρια:</span></div>
<div id="m_-8932169389637114732yui_3_16_0_1_1476090715675_3442" dir="ltr"><span id="m_-8932169389637114732yui_3_16_0_1_1476090715675_3443"><br id="m_-8932169389637114732yui_3_16_0_1_1476090715675_3444" /></span></div>
<div id="m_-8932169389637114732yui_3_16_0_1_1476090715675_3445" dir="ltr"><span id="m_-8932169389637114732yui_3_16_0_1_1476090715675_3446">Η ανησυχία σας για το φίλο σας είναι πολύ ουσιαστική στο να πείσετε σε ό,τι έχετε να του πείτε. Είναι η βάση του όποιου επιχειρήματος θα θέσετε. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί ο φίλος σας όντως ενδεχομένως κουράστηκε από αυτή την κατάσταση ασθένειας και δυστυχίας στην οικογένειά του και η ανάγκη του για λίγη ήρεμη καθημερινότητα ίσως ξεπερνάει πια την ανησυχία του για τη μητέρα του. Προσπαθήστε να του εξηγήσετε πως αυτό δεν είναι κακό. Πως ο ίδιος για να μπορέσει να βοηθήσει τη μητέρα του θα πρέπει να νιώθει δυνατός. Δεν είναι κακό να χρειάζεται την παρέα των φίλων του, να νιώθει ότι η ζωή δεν είναι μόνο αρρώστεια και απουσία (του πατέρα). Αρκεί να δίνει και κάποιο από το χρόνο του στη μητέρα του. Έτσι ίσως ηρεμήσουν κάπως οι ενοχές μέσα του που τον θέλουν εφόσον "εγκατέλειψε" τη μητέρα του να αξίζει κι ο ίδιος εγκατάλειψη.</span></div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>