<p style="text-align: justify;">Φέτος ο πιο αναγνωρίσιμος Χιλιανός σκηνοθέτης τo έριξε στο διάβασμα (να μην παρεξηγούμαστε, διαβασμένος είναι από τα γεννοφάσκια του). Και μελέτησε ιστορία. Επιλέγοντας δύο διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες για να φτιάξει δυο ταινίες που έγιναν must για την κινηματογραφική σεζόν που έκλεισε. Ο Πάμπλο Λαράιν, παράλληλα (και λίγο πριν) με το «Jackie», συνεχίζει το σερί των βιογραφικών ταινιών με το “Neruda”. Η αντισυμβατική αυτή βιογραφία του Πάμπλο Νερούδα είναι η πρόταση της Χιλής για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία στα 89α βραβεία Όσκαρ αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να περάσει στην πεντάδα των υποψηφιοτήτων παρόλο που κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν το άξιζε. Και εξηγούμαι γιατί αυτή η ταινία είναι το must της εβδομάδας για να αφεθείς στην άνεση και τη μαγεία της σκοτεινής αίθουσας.</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://i0.wp.com/parallaximag.gr/wp-content/uploads/nerudabiopic960x545.jpg?resize=640%2C370" alt="nerudabiopic960x545" width="600" height="347" /></p>
<ol style="text-align: justify;">
<li><strong>Δεν είναι μια συνηθισμένη βιογραφία</strong></li>
</ol>
<p style="text-align: justify;">Αν περιμένετε να δείτε μια βιογραφία σε ακαδημαϊκό ύφος που παραθέτει ισοτρικά στοιχεία για τον κεντρικό χαρακτήρα, θα απογοητευτείτε. Όλοι οι υπόλοιποι που έχετε κουραστεί από το είδος της βιογραφίας που παραθέτει γεγονότα για τα οποία κάπου έχετε διαβάσει, να είστε έτοιμοι για μια αντισυμβατική αστυνομική περιπέτεια. Ναι καλά ακούσατε. Η ταινία δεν έχει σκοπό να σας μάθει όσα έχετε αμελήσει να διαβάσετε στα βιβλία ιστορίας. Δεν αναλώνεται στον κεντρικό της χαρακτήρα, τον ποιητή, τον κομμουνιστή, τον εξόριστο. Δεν εμμένει στο δραματικό κομμάτι της ιστορίας. Για τον πραγματικό Νερούδα και την έντονη πολιτική του δράση λίγα θα μάθετε εδώ, παρόλο που ο σκηνοθέτης εστιάζει στη ζωή του σπουδαίου Χιλιανού ποιητή και πολιτικού Πάμπλο Νερούδα μέσα σε διάστημα ενός χρόνου, όταν βρέθηκε υπό διωγμό και παράλληλα έγραφε το διάσημο «Canto General».</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>2. Αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Πάμπλο Λαράιν, φέτος είναι η κατάλληλη στιγμή να τον γνωρίσεις.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://i1.wp.com/parallaximag.gr/wp-content/uploads/larain.jpg?resize=640%2C427" alt="larain" width="600" height="400" /><br />Ήδη από την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους του 2006, “Fuega”, έγινε ο αγαπημένος των διεθνών φεστιβάλ. Μετά την υποδειγματική τριλογία του πάνω στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ («Tony Manero», «Post Mortem» και «No»- Μεγάλο βραβείο του τμήματος 15ήμερο σκηνοθετών στις Κάννες του 2012) και το περσινό “δύσκολο” αλλά συγκλονιστικό, «El Club» (Αργυρή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου), ο 41χρονος Χιλιανός σκηνοθέτης έχει δείξει πια ξεκάθαρα τον προσανατολισμό του αλλά και την ικανότητά του να δραματοποιεί την ιστορία  και τις “ιστορίες” της χώρας του μέσα από εξαιρετικά δομημένους χαρακτήρες.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>3. Παίζει ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Αυτό θα έφτανε κι από μόνο του.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://i0.wp.com/parallaximag.gr/wp-content/uploads/Neruda_Ex_OG.jpg?resize=640%2C360" alt="Neruda_Ex_OG" width="600" height="338" /><br />Η ταινία εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι γάτας ποντικού και όσο κι αν είστε με το μέρος του ποντικού, η γάτα είναι που τελικά σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ ερμηνεύει τον αδυσώπητο κυνηγό, έναν σκληρό και αγέλαστο Ιαβέρη, τον επιθεωρητή Πελουσονό.  Η ταινία μας αφήνει να καταλάβουμε σταδιακά ότι ο επίμονος αστυνομικός είναι αποκύημα της φαντασίας του ποιητή, χωρίς όμως ποτέ να το ξεκαθαρίζει. Αδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>4. Έχει αστυνομική πλοκή, αδύνατον να αντισταθείς</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><img src="http://i0.wp.com/parallaximag.gr/wp-content/uploads/neruda.jpg?resize=640%2C359" alt="neruda" width="600" height="337" /><br /></strong>Οι δυο ήρωες σε ολόκληρη την ταινία δεν συναντιούνται ποτέ παρά το γεγονός ότι βρίσκονται συνεχώς στα ίδια μέρη, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.  Ανάμεσα τους  στήνεται ένα εξαιρετικό μελαγχολικό αστυνομικό νουάρ μυστηρίου σαν να βγήκε από τα βιβλία που αφήνει σαν ίχνη ο κυνηγημένος στον διώκτη του, ενισχυμένο με στοιχεία λογοτεχνίας, ποίησης και πολιτικής και ένα ιδιαίτερο μαύρο χιούμορ. «Στον Νερούδα άρεσαν οι ιστορίες μυστηρίου», εξηγεί ο Λαράιν, «ένα είδος που εμπεριέχει αλλαγές και χαρακτήρες που εξελίσσονται, και στη δική μας περίπτωση, τα στοιχεία της φάρσας και του παραλόγου. Κανένας δεν καταλήγει όπως ξεκίνησε στην ιστορία- ούτε ο κυνηγός ούτε η λεία.» <strong><br /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>5. Είναι μια ταινία για τον Νερούδα και μας νοιάζει</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em>“Λένε πως είναι ο πιο σημαντικός κομμουνιστής στον κόσμο”</em>,ακούγεται να λέει ο πρόεδρος της Χιλής, Γκαμπριέλ Γκονζάλες Βιδέλα, στο trailer της ταινίας. <em>“Αρκεί να βγάλει ένα κομμάτι χαρτί από την τσέπη του και δέκα χιλιάδες εργάτες θα σωπάσουν αμέσως, για να τον ακούσουν να απαγγέλλει”.<br /></em>Το όνομα του νομπελίστα ποιητή σου είναι γνωστό διαβάζεις δεν διαβάζεις ποίηση. Μαζί με τον Λόρκα θεωρούνται δυο από τις πιο επαναστατικές μορφές λογοτεχνών. Πριν δεις, λοιπόν, την ταινία μάθε μερικά πράγματα γι΄αυτόν:<br />Ο Ναφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασοάλτο, γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1904 στην πόλη Παράλ στη Χιλή, 350 χλμ. νότια του Σαντιάγο. Ο αυστηρός πατέρας του δεν θεωρούσε επάγγελμα το να γράφεις, έτσι υιοθέτησε το φιλολογικό ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούδα, το οποίο εμπνεύστηκε από τον Τσέχο συγγραφέα Γιαν Νερούντα, για να γράφει κρυφά. Το όνομα Πάμπλο πιθανά να ήταν φόρος τιμής σε έναν από τους αγαπημένους του ποιητές, τον Πολ Βερλέν.  Άρχισε να αποκτά ουσιαστική πολιτική συνείδηση στα χρόνια του Ισπανικού Εμφυλίου, οπότε και προσχώρησε ιδεολογικά στον κομμουνισμό. Λέγεται πως σε αυτό συνέβαλε και η εν έτει 1936 δολοφονία του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα από το δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο.<br />Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τη λογοτεχνία δεν αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη.<br />Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρίκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί γνωρίστηκε με τη μετέπειτα δεύτερη σύζυγό του υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια, την Αργεντίνα Δέλια ντελ Καρίλ, είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του.<br />Το 1945 έγινε επίσημο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και την ίδια χρονιά εξελέγη γερουσιαστής του κόμματος στις επαρχίες Αντοφαγκάστα και Ταραπακά της Χιλής.<br />Το 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής κηρύσσεται παράνομο, χάνει τη θέση του γερουσιαστή και αναγκάζεται, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του, να κρύβεται σε σπίτια φίλων προκειμένου να μη συλληφθεί.<br />Το 1949, σε ένα ταξίδι του στο Μεξικό, στη διάρκεια του οποίου συνέθεσε και το διάσημο επικό ποίημά του, Canto General, έπαθε φλεβίτιδα. Η γυναίκα που τον φρόντισε, η χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλδε Ουρούτια, έμελε να γίνει η τρίτη και τελευταία σύζυγός του. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του την παντρεύτηκε τελικά το 1966.<br />Τον Μάρτιο του 1949 διαφεύγει τελικά στην Αργεντινή, όπου και θα παραμείνει αυτοεξόριστος για τα επόμενα τρία χρόνια. Η ταινία “Ο ταχυδρόμος” του Μάκλ Ράντφορντ (1995) αναφέρεται σ΄αυτό το διάστημα της ζωής του αλλά αλλάζει τη χώρα, μεταφέροντας την πλοκή στην Ιταλία.<br />Το 1952, ενόψει της υποψηφιότητας του Σαλβαδόρ Αλιέντε για τις προεδρικές εκλογές, εκχωρείται άδεια στον Νερούδα να επιστρέψει στη Χιλή.<br />Το 1971, βραβεύτηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας.<br />Πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, σε ηλικία 69 ετών, από καρδιακή προσβολή, λίγο μετά τη δολοφονία – σκηνοθετημένη αυτοκτονία του Αλιέντε. Η κηδεία του, στην οποία παρευρέθηκαν χιλιάδες, μετατράπηκε σε μαζική διαμαρτυρία κατά του πραξικοπήματος Πινοσέτ. Ο θάνατός του εξακολουθεί να είναι αμφιλεγόμενος με θεωρίες περί δολοφονίας.</p>
<p style="text-align: justify;"><iframe src="https://www.youtube.com/embed/-m2cv0LlQOY?feature=oembed" frameborder="0" width="100%" height="360"></iframe></p>
<p style="text-align: justify;">Nερούδα / Neruda του Πάμπλο Λαραiν / Pablo Larraín<strong><em> </em></strong><strong>(Χιλή – Αργεντινή – Γαλλία – Ισπανία – ΗΠΑ, 2016)<br /></strong><strong> </strong><strong>Με</strong> <strong>τους</strong><strong>: Gael García Bernal, Luis Gnecco, Mercedes Morán. </strong><strong>Έγχρωμη</strong><strong>, </strong><strong>107΄</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Το 1948, στη Χιλή του Ψυχρού Πολέμου, ο Γερουσιαστής Πάμπλο Νερούδα κατηγορεί τη κυβέρνηση ότι προδίδει το Κομμουνιστικό Κόμμα, γεγονός που προκαλεί την αντίδραση του Προέδρου Γκονζάλες Βιντέλα. Ο αστυνομικός Όσκαρ Πελουτσονάου έχει αναλάβει να συλλάβει τον ποιητή. Ο Νερούδα προσπαθεί να διαφύγει από τη χώρα, με την γυναίκα του, τη ζωγράφο Ντέλια Ντελ Καρίλ, αλλά αναγκάζονται τελικά να κρυφτούν. Εμπνευσμένος από τα δραματικά γεγονότα της νέας του ζωής, ως φυγάς, ο Νερούδα γράφει την επική ποιητική συλλογή του «Canto General». Εντωμεταξύ, στην Ευρώπη, ο θρύλος του κυνηγημένου από την αστυνομία ποιητή μεγαλώνει και οι καλλιτέχνες με επικεφαλής τον Πάμπλο Πικάσο κραυγάζουν για την ελευθερία του Νερούδα. Η ταινία είναι η υποψηφιότητα της Χιλής για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας αλλά δεν συμπεριλήφθηκε στην τελική πεντάδα υποψηφιοτήτων για το ξενόγλωσσο φιλμ για τη φετινή Απονομή των όσκαρ.</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://i2.wp.com/parallaximag.gr/wp-content/uploads/neruda_ver3.jpg?resize=509%2C755" alt="neruda_ver3" width="600" height="890" /></p>
<p style="text-align: justify;">Κύα Τζήμου<span> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Από το parallaximag.gr</span></p>