<p style="text-align: justify;"><span>Αγαπητέ κύριε Κατσαρέ/αγαπητή ομάδα του Boro, Παίρνω δύναμη από την ενθάρρυσή σας να ξαναεπικοινωνήσω μαζί σας για να σας πω λίγα λόγια για τα προβλήματα που με βασανίζουν τον τελευταίο καιρό. Δυστυχώς, τους τελευταίους μήνες συνέβησαν πράγματα στη ζωή μου με μία ταχύτητα και μία πυκνότητα ασύλληπτη. Και αυτό συνεχίζεται. Είναι σα να βρίσκομαι σε ένα τρενάκι που αναπτύσσει διαρκώς ταχύτητα και δεν ξέρω πώς θα μπορέσει να φρενάρει. Θα ήθελα να σας πω λίγα λόγια για τη ζωή μου: εργάζομαι  μέσα σε ένα χώρο με τεράστιο φόρτο, χωρίς ζωτικό χώρο για να δουλέψεις, στρες από το αντικείμενο το ίδιο. Είμαι στο ίδιο πόστο, γραμματέας έδρας, εδώ και 16 χρόνια. Έχω αντιμετωπίσει κακή συμπεριφορά </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span> Εδώ και λίγο καιρό όμως, που ανέλαβε ως προϊσταμένη (η ανώτερη των τριών που έχει ο κάθε ένας γραμματέας από εμάς), που μου είχε φερθεί απαίσια πριν από πολλά χρόνια, όταν αρνήθηκα να παραβώ το ωράριό μου. Αυτή την εμπάθεια την έχει πολλαπλασιάσει σήμερα και δυστυχώς βρίσκομαι με το ένα πόδι στο πειθαρχικό! Τα πράγματα έχουν αγριέψει στην Ελλάδα. Βρίσκομαι στο δημόσιο εξαιτίας της κατάρρευσης του πατέρα μου, ο οποίος έχασε τον αδελφό μου  Την τιμωρία για την αυτονόητη προσπάθεια να σεβαστώ την αξιοπρέπειά μου τώρα τη βρίσκω μπροστά μου, μετά από χρόνια, στο πρόσωπο μίας αδίστακτης γυναίκας, που φαίνεται να έχει βάλει στόχο της ζωής της να με οδηγήσει στην παραίτηση. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Μόνο που μεγαλώνω μόνη μου ένα παιδί είναι σήμερα 12,5 ετών. Ένα παιδί που (μην εκπλαγείτε, συμβαίνουν πολλές συμφορές μόνο σε ένα άτομο καμία φορά), μεγαλώνει με την πλήρη απόρριψη και αδιαφορία του πατέρα του, ο οποίος δίνει ένα ποσό διατροφής επειδή είναι υποχρεωμένος λόγω της δημοσιουπαλληλικής του ιδιότητας), αλλά που δεν δέχθηκε ποτέ να δει την κόρη του. Και να φανταστείτε, είναι παιδί γάμου! (βεβιασμένου βέβαια, λόγω εγκυμοσύνης μετά από 3μηνη σχέση). Όπως βλέπετε, έχω καταστρέψει τη ζωή μου, κάνοντας όλες τις λάθος κινήσεις. Και δεν εννοώ το ότι έκανα ένα παιδί, που μου δίνει τόση αγάπη και δύναμη (δεν ξέρω βέβαια πόσο θα αντέξει), αλλά το ότι λειτουργούσα πάντα κάτω από μία πίεση και συγχρόνως με μία υπεραισιοδοξία. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Πλήρωνα τα σπασμένα άλλων, πλήρωνα, πλήρωνα, δούλευα, δούλεψα, και πίστευα ότι μόνον με τη δουλειά, την ευσυνειδησία, την αξία και την αξιοπρέπειά μου, θα τα καταφέρω. Πίστευα ότι δε θα αλλάξω, ότι μπορώ να τα καταφέρω. Τώρα, στην ηλικία των 48 ετών, με αρχόμενη κλιμακτήριο, είμαι στην πιο παράδοξη στιγμή της ζωής μου: έχω γίνει δεκτή σε ένα μεταπτυχιακό στη Βρετανία του brexit, πήγα και είδα το μέρος και το ερωτεύτηκα. Είδα ανθρώπους να προσπαθούν να με βοηθήσουν. Όμως, δεν ξέρω αν μπορώ να το πάρω απόφαση. Εδώ δεν με δένουν και πολλά. Πίστεψα πριν από λίγα χρόνια ότι θα μπορούσα να χτίσω τη ζωή μου από το μηδέν. Πάλεψα όσο δε χωράει ο νους του ανθρώπου. Δεν άφησα στιγμή το παιδί μου. Συνδέθηκα με πριν από 5 χρόνια έναν τελείως ανεύθυνο, βάρβαρο και </span><span class="m_6296588679962213548gmail-il">αυταρχικό</span><span> άντρα και πίστεψα (!) παρασυρόμενη από το ότι γνωριζόμασταν από πολύ νέοι, ότι θα κάναμε όλοι μαζί οικογένεια!</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span> Και θα κάναμε, όσο βέβαια έκανα σαν πιόνι ό,τι αποφάσιζε εκείνος. Μετά από 5 χρόνια σχέσης, το Φεβρουάριο (!) δεν άντεξα (!), είπα ότι κουράστηκα και λύτρωσα τον εαυτό μου από αυτήν την ιστορία. Υπέστην βέβαια την σωματική κακοποίηση από αυτόν μόλις του ανακοίνωσα την απόφασή μου (που μάλλον ήταν κραυγή απελπισίας και όχι απόφαση να χωρίσουμε), αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ευτυχώς, με λίγες, ελπίζω απώλειες σ'ό,τι αφορά τη σχέση μου με την κόρη μου, η οποία είναι ένα υπέροχο παιδί, που όπως καταλαβαίνετε, έχει περάσει πολλά. Πιστεύω ότι αν δεν παραιτηθώ από τη δουλειά μου, πρέπει σίγουρα να αιτηθώ μία άδεια άνευ αποδοχών, μέχρι να βρω τι θα κάνω από δω και πέρα. Σίγουρα χρειάζομαι υποστήριξη. Όχι για μένα, πια, αλλά γιατί εγώ μεγαλώνω ένα παιδί. Εγώ ξόφλησα, δεν πιστεύω ότι αξίζω ούτε μία δεκάρα, ούτε ένα βλέμμα, ούτε ένα ελαφρυντικό. Γιατί οι ηλίθιοι δεν αξίζουν οίκτο. Οι ηλίθιοι είναι και θα μείνουν για πάντα άξιοι της μοίρας τους.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span> Αυτή τη στιγμή φοβάμαι για την υγεία μου, αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω focus, όπως είπε και μία φίλη μου, στον εαυτό μου και στις ανάγκες του. Ένας φίλος μου πρότεινε δουλειά. Σκέφτομαι αν είναι σοβαρή πρόταση, γιατί ταυτόχρονα μου ζήτησε και να βγούμε… Μήπως πρέπει να σκεφτώ σοβαρά το ενδεχόμενο να φύγω στην Αγγλία; Αυτό μάλλον θα φανεί μέσα στο καλοκαίρι. Εγώ όμως πρέπει να δράσω γρήγορα. Πρέπει να βρω δουλειά, είτε εδώ, είτε εκεί, πρέπει να δω τι θα κάνω…. Σας παρακαλώ, νιώθω ότι δεν είμαι άξια να πάρω μία απόφαση για τίποτε. Έχω χάσει πια την αυτοεκτίμησή μου, μάλλον δεν την είχα ποτέ, μεγαλώνοντας με μία μητέρα εγωίστρια και αδιάφορη… που πολεμάει κάθε προσπάθειά μου να κάνω κάτι έξω από τις νόρμες του σίγουρου και του μόνιμου. Δεν την ένοιαξε ούτε το ταλέντο μου στη μουσική. Και εγώ δεν ήμουν αρκετά επαναστάτρια για να πάρω τη σωστή απόφαση και να φύγω τότε που έπρεπε. Έπρεπε να μείνω για να στηρίξω τον πατέρα μου μετά του θάνατο του αδελφού μου, που είχε καταρρεύσει… </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Προσπάθησα και προσπαθώ να μην έχω με την κόρη μου τη σχέση που είχε η μητέρα μου μαζί μου… Είμαι κοντά της, σύμμαχος, όχι κριτής, ούτε αντίπαλος, ούτε ξερόλας που προσπαθεί να κατευθύνει, όπως έκανε πάντα η μητέρα μου. Αλλά φοβάμαι ότι δε θα μπορέσω να τη στηρίξω μέχρι το τέλος, ότι θα με βρουν αρρώστιες, ότι θα κάνω τις λάθος επιλογές, πάλι, ότι θα καταρρεύσω όπως κατέρρευσε ο πατέρας μου, ότι θα αποτύχω και θα έχω πάλι τη μητέρα μου να με κατακρίνει, μαζί με όλο της το σόϊ, όπως κατέκριναν τον πατέρα μου. Εκείνος μεταλλάχθηκε από έναν καλό οικογενειάρχη, σε κάποιον αδύναμο, πικραμένο και απελπισμένο άνθρωπο. Τώρα είναι η σειρά μου; Μήπως ακολουθώ τα χνάρια του, χρεώνοντας το παιδί μου, όπως χρεώθηκε αυτός χωρίς να το θέλει και μετά από πολύ αγώνα, (ήταν κονσερβοποιός), μόνο και μόνο επειδή δεν πήρε τη σωστή απόφαση κάποια στιγμή, όταν ήταν κι αυτός σε κρίσιμη καμπή όπως εγώ, να αλλάξει επάγγελμα και διάλεξε το λάθος δρόμο; Σας παρακαλώ, βοηθήστε με. Δεν είναι μυθιστόρημα, δεν είναι προϊόν φαντασίας, είναι η ζωή μου. Σκέφτηκα πολλές φορές να γράψω. Αν έχετε κάτι να μου πείτε, σας παρακαλώ, γράψτε μου.</span></p>
<p style="text-align: justify;">Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<div id="m_-9031071666954034697yui_3_16_0_ym19_1_1494689278529_8862" style="text-align: justify;">Απ' τον τρόπο που γράφετε ένιωσα σαν να ήμουν παρών στα γεγονότα της ζωής σας, με την έννοια ότι τα περιγράφετε πολύ παραστατικά. Απ' αυτό τον τρόπο γραψίματος είναι που αντλώ το συμπέρασμα πως είχατε και έχετε ανάγκη από κάποιον σχετικά λιγομίλητο παρατηρητή. Αυτό που παρατηρώ λοιπόν με βάση την αφήγησή σας είναι πως έχετε κάποια κριτήρια για τις αποφάσεις σας, τα οποία δε σας εκφράζουν πλήρως, οπότε όταν παρατηρείτε την έκβασή τους νιώθετε το αίσθημα του δυσοίωνου από τη μια. Από την άλλη όταν δε νιώθετε αυτό, νομίζω σας παίρνει από κάτω η αίσθηση των ματαιωμένων προσδοκιών. Σαν να λέμε όταν προσπαθείτε για το καλύτερο, φοβάστε το απρόβλεπτα χειρότερο κι όταν πασχίζετε για τη σταθερότητα φοβάστε το τέλμα. Οπότε κάθε φορά που βρίσκεστε απέναντι σε μια εκπληρωμένη υποχρέωση είτε νιώθετε ότι κάτι σας απειλεί, είτε ότι δεν καταφέρατε να επιδιώξετε κάτι δικό σας. Σε κάθε περίπτωση δεν αποκομίζετε το αίσθημα του τέλους, της εκπλήρωσης, του "ουφ, πάει κι αυτό". Βρίσκεστε σε μια μόνιμη διαδικασία σκέψης και περίσκεψης η οποία αποφαίνεται για το παρελθόν και πως αυτό θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Αυτού του είδους η κριτική είναι χρήσιμη κάποιες φορές για να αποφευχθούν επαναλήψεις πραγμάτων που θεωρείτε λάθη. Εσείς όμως τη χρησιμοποιείτε για να τιμωρήσετε τον εαυτό σας που δε σας στήριξε για να ανεβείτε εκεί που οι προσδοκίες σας θα συγχωρούσαν τη μητέρα σας. Χάνετε έτσι τη στιγμή όπου υφαίνει σιγά-σιγά μια νέα ιστορία κάποιου που σας έχει ανάγκη, σας αγαπά, σας θαυμάζει και θέλει να είστε καλά: Της κόρης σας. Προτιμήστε να δείτε το παρελθόν σας όχι σαν το κακό θεμέλιο πάνω στο οποίο ό,τι κι αν χτίσετε κινδυνεύει να πέσει, αλλά σαν τις δυσκολίες και το θρήνο μέσα από τους οποίους επιβιώσατε. Αυτή είναι η δύναμή σας κατά τη γνώμη μου.</div>