Η οικογένειά μου με έχει απομονώσει, λόγω της ψυχικής μου ασθένειας

<p><span style="font-size: small; font-family: arial,helvetica,sans-serif; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline;">Είμαι 27 χρονών και επικοινωνώ μαζί σας, γιατί νιώθω ότι χρειάζομαι βοήθεια, για να μπορέσω να πορευτώ σε μια ζωή, που τίποτα δεν είναι όπως θέλω και να μην τα παρατήσω. Δεν έχω ουσιαστικά πατέρα (έχει ξαναπαντρευτεί), έχω μια αδερφή μεγαλύτερη που μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο, μια μητέρα, που ξέρει μόνο να μαγειρεύει και να είναι σωματικά δίπλα μου. Στα 22 μου ύστερα από παρότρυνση της μάνας μου, πήρα αντικαταθλιπτικά για 5 μήνες. Δεν μου έκαναν καλό, τα έκοψα απότομα και έχασα 5 χρόνια με εγκεφαλικά και νευρολογικά προβλήματα. Σε όλο αυτό μόνο η μητέρα μου ήταν δίπλα. Σήμερα που είμαι καλύτερα νιώθω κατεστραμμένη. Δεν μπορώ να φτιάξω τη ζωή μου, γιατί όλα συνδέονται με ανθρώπους που δεν θέλω να έχω σχέσεις. Σπίτια, επιχείρηση, μητέρα, αδερφή δεν μπορώ να είμαι με κανέναν. Τι να κάνω για να μπορέσω να ξαναγίνω λειτουργική; Από την αδερφή μου δέχομαι απόρριψη και ανταγωνισμό, από τη μητέρα μου αδιαφορία και ψυχρότητα. Με αποκλείουν από όλα και αν προσπαθήσω να συμμετάσχω κάπου, μου φέρονται άσχημα. Συγγενείς και φίλοι μία από τα ίδια.</span></p>
<p><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><strong>Απαντά ο ψυχολόγος, ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός</strong></span><span style="font-size: small;"><strong> <br /></strong></span></span></p>
<p><span style="font-size: small; font-family: arial,helvetica,sans-serif; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline;">Αγαπητή αναγνώστρια,</span></p>
<p><span style="font-size: small; font-family: arial,helvetica,sans-serif; color: #000000; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline;">Είναι μεγάλο το βήμα που κάνατε να αποδεχτείτε ότι δεν γίνεται να τα βγάλετε πέρα μόνη. Εφόσον σας λείπει η αποδοχή και έχετε κουραστεί να την διεκδικείτε κάνατε πολύ καλά που ανοίγετε ένα διάλογο για τα θέματα που προκύπτουν στη ζωή σας. Και δη, αφού ζητάτε και δε λαμβάνετε μήπως είναι λογικό να αναρωτηθείτε μήπως οι δικοί σας δεν έχουν αυτό που ζητάτε. Μήπως δηλαδή δεν έχουν ή δε γνωρίζουν να σας δώσουν αυτό που ψάχνετε. Βασανίζονται και οι ίδιοι από τις ίδιες ελλείψεις, οι οποίες διαιωνίζονται μέσα στην οικογένεια. Το να βγείτε και να συζητήσετε την κατάσταση που σας ταλαιπωρεί είναι βοηθητικό, από την άποψη ότι θα δείτε τα πράγματα απ' έξω και θα δώσετε εξηγήσεις στον εαυτό σας. Αυτές οι εξηγήσεις θα σας βοηθήσουν να κατευθυνθείτε προς τα εκεί που υπάρχει βοήθεια ουσιαστική, να πάρετε δηλαδή αυτό που όντως ζητάτε και όχι υποκατάστατα, δεκανίκια και παρηγοριές. Μη θάβετε με απελπισία το κομμάτι του εαυτού σας που αναζητά. Αν ζητήσετε βοήθεια από ειδικό, να θυμάστε ότι το κάνετε εκ μέρους όλης της οικογένειας και όχι επειδή είστε το προβληματικό ή το αδύναμο άτομο. Και θυμηθείτε ότι αν δεν θυμώνατε τόσο, θα σήμαινε ότι δεν τους αγαπάτε ακόμα. Θα ήσασταν πιο αδιάφορη.</span></p>

Σχετικά άρθρα