<p>Η αναγνώστρια ρωτά:</p>
<p>Πριν 3 μήνες έμαθα πως ο πατέρας μου έχει καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο. Από την αρχή είχα άρνηση στο να δεχτώ πως θα τον χάσω. Έχω 3 μεγαλύτερα αδέρφια, που το αποδέχτηκαν. Πριν λίγες μέρες έφυγε από την ζωή και εγώ ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ. Νιώθω πως έμεινα μόνη. Αυτός με μεγάλωσε. Νιώθω ένα πνίξιμο και όλοι μου λένε πως πρέπει να το δεχτώ όσο και αν με πονάει. Μια μου βγαίνει κλάμα, μια νεύρα και πάντα ξεσπώ στην αδερφή μου. Πώς μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό;</p>
<p><strong>Απαντά ο Δημήτρης Κατσαρός, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής</strong></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια:</p>
<p>Δεν υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάνετε επί τούτου για να αποδεχτείτε το πένθος σας. Θα γυρνάει μέσα σας μέχρι να βρει τη θέση του στην ψυχή σας κι εσείς απλά παρατηρήστε το και προσπαθήστε να το περιποιηθείτε όσο καλύτερα μπορείτε. Όταν είστε σε θέση να μιλάτε για αυτό μη το αποφεύγετε. Όταν δε θέλετε να μιλάτε μη ψυχαναγκάζεστε. Όταν δε μπορείτε να είστε ευχάριστη ή θέλετε χρόνο μόνη μείνετε μόνη. Όταν θέλετε παρέα αναζητήστε την. Ο θάνατος δεν έχει εξήγηση. Μόνο παρηγοριά και προχώρημα. Καλή δύναμη.</p>
<p>Φωτογραφία εξωφύλλου: <a href="http://meadowbrookpsychotherapy.com">http://meadowbrookpsychotherapy.com</a> </p>