Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι υπάρχουν καλύτεροι από μένα.

<p style="text-align: justify;">Γεια σας είμαι η Aντιγόνη και είμαι 13 χρονών. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το email. Νομίζω πως το πρόβλημά μου είναι πως δεν ξέρω τι θέλω. Ή ξέρω αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ λόγω του ότι προϋποθέτει πράγματα που φοβάμαι να κάνω. Ξέρετε έχω οικογένεια και φίλους αλλά δεν μου φτάνουν. Πάντα ήμουν ντροπαλή αλλά όταν η εφηβεία ξεκίνησε αυτό άρχισε να επηρεάζει πολλούς τομείς στη ζωή μου. Με κράταγε πίσω. Όλες οι φίλες που έχω τώρα αυτές έκαναν το πρώτο βήμα για να κάνουμε παρέα. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να πλησιάζει κάποιον. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι με νοιάζει υπερβολικά η γνώμη που θα σχηματίσουν οι άλλοι για μένα. Νομίζω πως υποσυνείδητα ψάχνω για φίλους οι οποίοι είναι κατώτεροι στους τομείς που εγώ πιστεύω ότι δεν είμαι καλή. Και γενικά ψάχνω για κατώτερους ανθρώπους. Όχι στο μυαλό. Εκεί δεν πιστεύω ότι υστερώ. Στην εμφάνιση, στην εξωστρέφεια, στο χαμόγελο. Σε τομείς που εγώ πάντα ήθελα να βελτιωθώ. Αυτούς τους ανθρώπους αποφεύγω. Τους καλύτερους από μένα. Έτσι καταλήγω να μην βελτιώνομαι σε κανέναν από αυτούς τους τομείς. Για παράδειγμα μου αρέσει ο αθλητισμός. Ωστόσο δεν είμαι πολύ γυμνασμένη. Είμαι φυσιολογική. Και αυτό γιατί καμία από τις φίλες μου δεν είναι αθλητική. Αν λοιπόν πλησίαζα μια κοπέλα δραστήρια με πιο ωραίο σώμα από μένα τι θα γινόταν τότε; Ωστόσο η ανασφάλειά μου δεν μου το επιτρέπει. Και όλο αυτό μετατρέπεται σε ζήλια. Ένα συναίσθημα παράγωγο άλλων που πάντα μισούσα. Και πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που ήταν αντίθετοι από μένα. Τους θετικούς τους υπερκινητικούς τους πεισματάρηδες τους ανθρώπους που δεν τα παρατάνε τους έξυπνους τους όμορφους τους αθλητικούς. Ξέρετε κάτι; Δεν νομίζω πως δεν είμαι όμορφη αλλά κατά βάθος το πιστεύω. <strong>Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι υπάρχουν καλύτεροι από μένα.</strong> Επίσης ένα άλλο πολύ σημαντικό πρόβλημα στην ζωή μου: <strong>Σιχαίνομαι την μητέρα μου. </strong>Λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι είναι. Μην περιμένετε να σας πω ότι είναι αλκοολική ή ότι με χτυπάει. Καμία σχέση. Αυτό έχει να κάνει με μένα και όχι με εκείνη. Οπότε το έχω φιλοσοφήσει λίγο τον τελευταίο καιρό και θα σας πω τι εγώ πιστεύω. Λοιπόν η <strong>μητέρα</strong> μου είναι αναβλητικός άνθρωπος καθόλου πεισματάρα, έχει παχύνει και είναι πώς να το πω αδύναμος άνθρωπος. Ο πατέρας μου είναι το άκρως αντίθετο. Όταν άρχισα να παρατηρώ μερικά χαρακτηριστικά της μητέρας μου πάνω μου τότε τρόμαξα. Νευρίαζα με το παραμικρό που έκανε. Οκ θα ακούσετε και παράλογα. Εκνευριζόμουν και συνεχίζω να εκνευρίζομαι όταν έτρωγε. Δεν άντεχα να την ακούω να μασάει. Εκνευριζόμουν όταν καθόταν δίπλα μου στο αυτοκίνητο και ακουμπούσαμε έστω και λίγο. Έβαζα μια τσάντα ανάμεσά μας. Εκνευριζόμουν αν πήγαινε να με φιλήσει ή να με αγκαλιάσει. Δεν ξέρω και εγώ πότε ήταν η τελευταία φορά που την άφησα να το κάνει. Εκνευριζόμουν όταν απλωνόταν στον καναπέ σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και όταν έβρισκα κοινά στοιχεία ανάμεσά μας, τότε έδιωχνα την σκέψη αμέσως από το μυαλό μου. Καμιά φορά στην δική μου μάσηση άκουγα την δική της και δεν άντεχα. Α και επίσης εκνευριζόμουν όταν ξυνόταν. Μία συνήθεια που έχω και εγώ: Δεν θέλω να γίνω σαν αυτή. Είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου. Αυτά ήταν μερικά από τα προβλήματά μου. Ευχαριστώ προκαταβολικά</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός</strong></p>
<div id="m_5525422165157003529yui_3_16_0_ym19_1_1500553642693_6655">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div id="m_5525422165157003529yui_3_16_0_ym19_1_1500553642693_6656"> </div>
<div id="m_5525422165157003529yui_3_16_0_ym19_1_1500553642693_6658" style="text-align: justify;">Είναι <strong>εντυπωσιακή η αυτο-ανάλυση που έχετε κάνει.</strong> Ιδιαίτερα δεδομένης της ηλικίας σας. Εφόσον αναγνωρίζετε τόσα πράγματα στον εαυτό σας και τα ομολογείτε ευθαρσώς έχετε κάνει το πρώτο βήμα για να "ξεπεράσετε τον εαυτό σας" δηλαδή να εξελίχθείτε σαν χαρακτήρας και σαν άνθρωπος. -Άλλωστε το να ξεπεράσει κανείς τον εαυτό του είναι απλά ένα σχήμα λόγου-. Αυτό που μας κάνει να σκαλώνουμε, να μη θέλουμε να βγούμε απ' το καβούκι μας τόσο εύκολα είναι η βιαστική κριτική και ο συνεχής ανταγωνισμός. Η ζήλια για να βιωθεί έντονα πρέπει να επικυρωθεί απ'το άτομο που θαυμάζουμε. Να π.χ. ένα κορίτσι σε άλλο γράμμα έστειλε ότι η κολλητή της φίλη γνώρισε μια νέα φίλη για την οποία είπε πως τη βρίσκει πιο ενδιαφέρουσα. Είναι ένα πράγμα να νιώθω εγώ σαν άνθρωπος ότι κάποιος είναι πιο ενδιαφέρων από μένα κι άλλο να μου το πει ένας τρίτος: "Ξέρεις; Έχεις δίκιο. Αυτός ο τύπος είναι πιο ενδιαφέρων από σένα". Φοβάστε κάτι τέτοιο όταν λέτε "αποφεύγω τους καλύτερους"; Γιατί ξέρετε οι άνθρωποι που έχουν μια καλή ποιότητα και νιώθουν πως οι άλλοι είναι "λιγότεροι" απ' αυτούς δεν είναι "καλύτεροι", είναι απλά υπερφύαλοι και συνήθως νιώθουν μόνοι λόγω αυτού του χαρακτήρα/χαρακτηριστικού. Θυμηθείτε το Messi και τον Ronaldinho. Ο ένας δε λέει ποτέ τίποτα για τον εαυτό του και ο άλλος ψάχνει κάθε χρονιά να δει αν είναι ο καλύτερος παίχτης του κόσμου. Με ποιον απ' τους δύο θέλετε να παίξετε μπάλα; Εφόσον έχετε δει τα προτερήματά σας, θα σταματήσει να σας νοιάζει αν "κινδυνεύουν" ψάχνοντας φίλους που δεν απειλούνται από αυτά τα προτερήματα παρά νιώθουν τυχεροί και τυχερές. <strong>Προτιμήστε να δείτε δηλαδή τους φίλους σαν συμμάχους σε "μάχες που έπονται" παρά σαν θαυμαστές σε "ήδη κερδισμένες μάχες". </strong></div>
<div class="yj6qo ajU">
<div id=":1gh" class="ajR" data-tooltip="Εμφάνιση περιεχομένου που έχει περικοπεί"><strong><img class="ajT" src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" alt="" /></strong></div>
</div>
<p><strong> </strong></p>

Σχετικά άρθρα