<p style="text-align: justify;">Γεια σας δεν ξέρω αν το δει ποτέ κανείς αυτό αλλά θέλω να το πω. Είμαι 13 χρόνων Πριν πάω στο γυμνάσιο μέσα στην σκέψη μου όλα ήταν υπέροχα. Ήξερα ότι οι παλιοί μου φίλοι θα πάνε σε άλλο σχολείο και θα τους αποχωριστώ για πάντα, τις πρώτες μέρες στενοχωριόμουν πολύ αλλά το μυαλό μου άρχισε να σκέφτεται θετικά, ότι θα πάω και θα βρω φιλενάδες… Τα πράγματα όμως δεν εξελίχτηκαν καθόλου έτσι εγώ προσπάθησα να βρω φίλες προσπάθησα αρκετά αλλά δεν τα κατάφερα δηλαδή μπορεί να νόμιζα ότι είχα αλλά αυτές είχαν την δίκια τους παρέα και γνωριζόντουσαν με την παρέα τους από παλιά δεν θα μπορούσα να μπω εγώ στην μέση και να τους χωρίσω δίκιο δεν έχω; Για να μην πολυλογώ, η πρώτη γυμνάσιου για μένα ήταν απαίσια νόμιζα πως δεν θα ξανά βρω φίλους θα μαι για πάντα μόνη μου.  Εξακολουθώ να σκέπτομαι το ίδιο. Με το ίδιο σκεπτικό θα πάω στην δευτέρα γυμνάσιου μόνη. Να προσθέσω ότι δεν ήμουν και εντελώς μόνη μου. Έχω την ξαδέρφη μου που είμαστε σαν κολλητές αλλά εγώ ονειρευόμουν την παρέα μου με 12 κοπέλες, να λέμε τα μυστικά μας.  Ζήλευα πολύ την άλλη παρεούλα, τόσο πολύ και στενοχωριόμουν που εγώ δεν έχω φίλους. το μήνυμα μου το λέω γιατί θέλω να το βγάλω από μέσα μου και να το πω σε κάποιον. </p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός</strong></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια:</p>
<p>Είναι γενναίο άνοιγμα να εμπιστεύεστε τις εσωτερικές σας σκέψεις. Νιώστε ελεύθερα να το κάνετε όποτε σας βγαίνει εδώ. Έχετε δίκιο ότι η καλή φιλία θέλει χρόνο για να στηθεί και η απόσταση την εξασθενεί και τη σβήνει. Μη το βάζετε κάτω γιατί έχετε αρκετό χρόνο μπροστά σας να κάνετε νέους φίλους και φίλες. Αφήστε τον εαυτό σας να λυπηθεί για αυτό που τελείωσε αλλά μην αφήνετε το παρελθόν να σας χαλάει την τωρινή προσπάθεια.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></p>