Μήπως πάσχω από μελαγχολία; Δεν θέλω φίλους και δεν έχω όρεξη για συναναστοφές…

<p style="text-align: justify;">Δεν ξέρω πως να εξηγήσω αυτό που είμαι, θα διαγνώσετε μελαγχολία βαριάς μορφής, αλλά δεν νομίζω ότι είναι έτσι. Είμαι 41 και πάντα ήμουν μόνη. Δεν είχα φίλους, κλεισμένη σε ένα σπίτι να προσέχω αδέρφια και παππού, γιατί οι γονείς δούλευαν. Έμαθα να ζω έτσι, φοβάμαι ίσως τους ανθρώπους, πάντα θέλουν κάτι από σένα. Γενικά δεν έχω αισθήματα για κανέναν. Δεν θέλω επαφή με συγγενείς και γενικά αν παρουσιαστεί μια ευκαιρία για κοινωνική συνάντηση την αποφεύγω, παρασύρω και τον σύντροφό μου σε αυτό το μονοπάτι της απομόνωσης.</p>
<p style="text-align: justify;">Πάντα ένιωθα ότι δεν έχω αισθήματα να δώσω στους άλλους, βαριέμαι την συναναστροφή, νιώθω μερικές φορές να μισώ όλο τον κόσμο, να μην θέλω καλό για κανέναν, να χαίρομαι όταν κάποιος παθαίνει κάτι, να μην συγκινούμαι με κάποιον θάνατο κτλ. Έχω καταλήξει ότι είμαι κακός άνθρωπος μάλλον για να σκέφτομαι όλα αυτά, δεν θέλω τίποτα να με ενοχλεί, να με βγάζει από την ρουτίνα μου. Πάντα νιώθω ότι κάτι μου λείπει, υπάρχουν στιγμές που θα κλάψω και θα σκεφτώ ότι είμαι μονή, αλλά δεν μπορώ να πλησιάσω τους ανθρώπους, όλο κάτι θέλουν σαν αντάλλαγμα. Αν είχα αμάξι, λεφτά, ήμουν κοινωνική, τότε όλοι θα ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί μου, αλλά βλέπεις δεν είμαι η γυναίκα που έχει ενδιαφέροντα ή που λέει ανέκδοτα, μια απλή νοικοκυρά. Ποιος θέλει να την κάνει παρέα; Θα μου πείτε «βρες ενδιαφέροντα», δεν θέλω, βαριέμαι, δεν έχω αντοχή, είμαι αυτή που είμαι, θέλω να ζήσω μερικές φόρες, αλλά δεν μπορώ να κάνω το βήμα.</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου αρέσει, δεν ξέρω τίποτα μόνο ότι, ενώ έχω ανάγκη τους άλλους, αλλά ταυτόχρονα και ότι τους θέλω μακριά μου. Δεν θέλω να με ενοχλούν, δεν θέλω ευθύνες και γι' αυτό, δεν θέλω και παιδί, λυπάμαι που είμαι μόνη, αλλά έτσι είναι καλύτερα.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η απάντηση της ειδικού στο ερώτημά σας:</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια, πριν προχωρήσω θα ήθελα να σας διασαφηνίσω πως καμία διάγνωση δεν μπορεί να γίνει μέσω μια τέτοιας συνθήκης όπως εδώ. Αντιθέτως σκοπός μου είναι να δω και να κατανοήσω αυτό που εσείς βλέπετε για εσάς.</p>
<p style="text-align: justify;">Αρχικά θα ήθελα να σας αναφέρω πως υπάρχουν όντως άνθρωποι κοινωνικοί και άλλοι λιγότερο κοινωνικοί. Αυτό οφείλετε στην διαφορετικότητα του καθενός. Στο πως έχει μεγαλώσει και υπό ποιες συνθήκες. Δεν είναι απαραίτητο όλοι οι άνθρωποι να έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες δραστηριότητες και τις ιδέες επιθυμίες. Η προσωπικότητας σας, ίσως να χρειαζόταν αυτή την προστασία μέχρι τώρα τουλάχιστον, αυτή την προστασία της απομόνωσης. Αλλά αναρωτηθείτε, πως σας έχει βοηθήσει στην πορεία της ζωής σας; Τι θα γινόταν αν κάνατε ένα βήμα προς τα έξω;</p>
<p style="text-align: justify;">Διαβάζοντας προσεκτικά αυτά που έχετε γράψει, αρχικά θα σταθώ στην δική σας έκφραση, πως «δεν έχετε καθόλου συναισθήματα για κανέναν», και όμως παρόλα αυτά προσέξατε τους παππούδες σας και τα αδέλφια σας, έχετε σύντροφο που συμπορεύεστε και επίσης μόλις αναζητήσατε βοήθεια. Αυτά από μόνα τους δείχνουν ότι έχετε συναισθήματα που απλά ίσως να είναι καλυμμένα. Επίσης μου αναφέρατε ότι ίσως να φοβάστε τους ανθρώπους, ένα ακόμα πολύ δυνατό συναίσθημα.</p>
<p style="text-align: justify;">Από την άλλη, δεν υπάρχουν συναισθήματα καλά ή κακά, όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά. Δεν υπάρχει κανένας κώδικάς που να αναφέρει πως πρέπει να αισθανόμαστε σε καταστάσεις ή γεγονότα. Απενεχοποιήστε τα συναισθήματά σας και αποδεχτείτε τα, αυτό θα σας βοηθήσει να αναγνωρίστε τον εαυτό σας καλύτερα. Και φυσικά είναι μια πολύ καλή αρχή ώστε να μην επικρίνετε τόσο αυστηρά τον εαυτό σας για όλα αυτά που αισθάνεστε.</p>
<p style="text-align: justify;">Επίσης μου αναφέρατε πως δεν θέλετε καμία επαφή με τους ανθρώπους από τη μια και από την άλλη πως δεν θέλετε να είστε μόνη, πώς θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει κάτι διαφορετικό; Από μικρή φαίνεται να έχετε αναλάβει αρκετές ευθύνες που ίσως να μην ήταν η επιλογή σας, τη φροντίδα των άλλων με την δική σας βοήθεια. Μεγαλώνοντας το φορτίο αυτών των ευθυνών βαραίνει και ίσως τώρα να μην θέλετε άλλο, να θέλετε να νιώστε πως δεν έχετε υποχρέωση σε κανέναν για αυτό ίσως και να απομακρύνεστε από τον κοινωνικό σας περίγυρο. Και από την άλλη ίσως τώρα να χρειάζεστε εσείς τη φροντίδα των άλλων, για αυτό ίσως να ζητάτε τη συντροφιά τους. Όμως δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο, εναλλακτικά υπάρχει ο ενδιάμεσος δρόμος.</p>
<p style="text-align: justify;">Μου αναφέρατε πως οι άνθρωποι θέλουν πάντα ένα αντάλλαγμα, οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν το στοιχείο του «δούναι και λαβείν». Εσείς θα ορίσετε πόσο θα δώστε και με ποιο τρόπο, είναι θέμα προσωπικής οριοθέτησης. Άλλωστε, μόλις τώρα είχαμε μια ανταλλαγή, της δικής σας ιστορίας που μου γράψατε και της δικής μου βοήθειας. Αναρωτηθείτε πως σας έκανε αυτό να νιώσετε; Πως βιώσατε την έκφραση των συναισθημάτων σας; Αυτό για εσάς ίσως θα ήταν ένας καλός τρόπος για την αρχή που φοβάστε, ένα –ένα βήμα την φόρα χωρίς να κατηγορείτε τον εαυτό σας για αυτά που νιώθετε.</p>
<p style="text-align: justify;">Με εκτίμηση</p>
<p style="text-align: justify;">Γωγώ Ανδριανάκη</p>
<p style="text-align: justify;">Κοινωνική λειτουργός-ψυχοθεραπεύτρια</p>
<p style="text-align: justify;">τηλ:6943072669</p>
<p style="text-align: justify;"><span lang="en-US">mail</span>:<span lang="en-US">gogo</span>_<span lang="en-US">andrianaki</span>@<span lang="en-US">yahoo</span>.<span lang="en-US">com</span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>

Σχετικά άρθρα