<p><strong>Γράφει η Μαριέττα Μαλτά, Ψυχολόγος, M.Sc., Συστημική- Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια</strong></p>
<p> <img src="/contentfiles_2016b/ygeia/psyxologoi/%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AC.jpg" alt="" width="120" height="120" /></p>
<p style="text-align: justify;">Πολλές φορές στην προσπάθειά μας να «αλλάξουμε τη μοίρα μας», να παρέμβουμε σε μία αρνητική ροή καθημερινότητας ή να γυρίσουμε τη σελίδα ενός δύσκολου παρελθόντος, θέτουμε στον εαυτό μας<strong> σκληρούς και μονοδιάστατους στόχους</strong>, στα πλαίσια μιας προσδοκίας που αφουγκραζόμαστε ως ικανής να κινήσει το μαγικό της ραβδί και να μεταμορφώσει τα σκηνικά σε μια στιγμή. <strong>Κινδυνεύουμε να απογοητευόμαστε, εφόσον εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για αλλαγή σε ένα και μόνο στόχο, ένα και μόνο πρόσωπο, μία και μοναδική κατάσταση «ευδαιμονίας»</strong>.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong> Θα είμαι ευτυχισμένος/ η, επιτυχημένος/η αν…</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong></strong>Δημοσιεύσω το βιβλίο μου, αν αναγνωριστεί η σύνθεσή μου, όταν γίνω διευθυντικό στέλεχος στην εταιρία που εργάζομαι, όταν κάνω παιδιά, <strong>αν.. αν.. και όταν</strong>… Ένας χρόνος εγκλωβισμένος σε στόχους-όνειρα που αντί να τροφοδοτούν τη ροή της καθημερινότητας και να εμπλουτίζουν, πολλές φορές αναβάλλουν τη χαρά και τη ζωή, όταν εξαρτούν την πληρότητα, την ικανοποίηση, τη δημιουργικότητα -όλες αυτές τις αισθήσεις που δικαιούται κανείς να βιώνει διαρκώς- <strong>από τη μοναδική εκείνη στιγμή που θα εκπληρωθούν ή που δεν θα εκπληρωθούν</strong>. Με τον τρόπο αυτό υπερεπενδύεται ένας στόχος- τρόπαιο σαν μαγική λύση, δημιουργώντας μία προσήλωση σε αυτόν που στερεί την απόλαυση της ζωής στο ενδιάμεσο ενώ ταυτόχρονα απομονώνει, αποπροσανατολίζει και <strong>το άτομο που εστιάζει όλη του την ενέργεια σε εκείνο το πολυπόθητο μέλλον χάνει καλές και ουσιαστικές πτυχές της παρούσας ζωής του.</strong> </p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Είναι άραγε κακό να θέτουμε υψηλούς στόχους; </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Άραγε πόσο καλό μας κάνει ένα τέτοιο όνειρο και πόση ζωή εμπεριέχει αν ως την εκπλήρωσή του (αλλά και ύστερα από αυτήν θα) μαυρίζει κάθε ίχνος της; Πόσο ευτυχισμένος νιώθει κανείς κυνηγώντας έτσι την ευτυχία του;<br /> Δεν πρέπει λοιπόν να θέτει κανείς μεγάλους στόχους; Είναι κακό να ονειρευόμαστε και κάνουμε σχέδια για το μέλλον; <br /> Φυσικά και είναι θεμιτό να έχουμε προοπτική μέλλοντος.<strong> Αλίμονο αν περιορίσουμε τις επιθυμίες και τη φαντασία μας:</strong> με αυτά τα υπέροχα υλικά είναι που προχωράει, δημιουργεί, δίνει αίσθηση κανείς στα πράγματα πέρα από το απτό, το υλικό και το δεδομένο.<br /> <strong>Όμως αλίμονο αν στην υπόσχεση ενός ονείρου θυσιάσουμε τη δυνατότητα να ζούμε καθημερινά με υλικά ονείρου</strong>.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο ζωγράφος που θα θεωρήσει την επιτυχία του στην δημόσια προβολή του, πόση χαρά αντλεί από τη δημιουργική του κλίση και την ενασχόλησή του με την αγαπημένη του τέχνη; Και τι θα συμβεί εάν αυτού του είδους η αναγνώριση για λόγους που τον υπερβαίνουν δεν έρθει ποτέ; Θα είναι δίκαιο να ακυρώσει την πορεία του, την προσωπική του δέσμευση και το δυναμικό του;</p>
<p style="text-align: justify;">Η <strong>υπερεπένδυση ενός στόχου</strong> αποτελεί μονοδιάστατη προσέγγιση που οδηγεί σε λανθασμένες ερμηνείες που μπορεί να επηρεάσουν καθοριστικά το συναίσθημά μας και τα «φίλτρα» που χρησιμοποιούμε για τη θέαση και τη βίωση της πραγματικότητας. Αναμφίβολα έχει νόημα να βάζει κανείς στόχους, να φαντάζεται και να χαρτογραφεί τα επόμενα μονοπάτια του, παράλληλα όμως είναι σημαντικό να αφουγκράζεται και να γνωρίζει τους αληθινούς θεμέλιους λίθους των επιθυμιών του, δηλαδή, <strong>να εντοπίζει τι είναι αυτό που λαχταρά μέσω της εκπλήρωσης του ιδανικού</strong>: δημιουργικότητα, πληρότητα, σχέσεις εκτίμησης, αλληλεπίδραση, ποιότητα ζωής, ολοκλήρωση κλπ.. και πώς μπορεί να πορευτεί ώστε να βιώνει αυτές τις συνθήκες σε καθημερινή βάση; Τι κάνει ή τι δεν κάνει ώστε να λειτουργούν ρυθμικά αυτές οι συνθήκες στη ζωή του; Αλλά και σε τι βαθμό υπάρχουν ήδη και εστιάζοντας στο ιδανικό, τείνει να το παραβλέπει;</p>
<p style="text-align: justify;">Ο ζωγράφος του παραδείγματος, αν παραμείνει εγκλωβισμένος στο ψευτο-ιδανικό, κινδυνεύει να αντλεί λιγότερη ικανοποίηση από τη δημιουργικότητά του σε καθημερινό επίπεδο, να περιορίζει έτσι την αίσθηση ελευθερίας-λυτρωτικής δέσμευσης που του χαρίζει η ενασχόληση με το δημιουργικό του αντικείμενο και κατ' επέκταση να αγκιστρώνει την έμπνευσή του, να μην εισπράττει την αναγνώριση από τους μαθητές του και να μην απολαμβάνει τη χαρά της γνώσης που τους μεταδίδει. </p>
<p style="text-align: justify;">Βάζουμε <strong>σκληρούς στόχους διότι η βίωση της χαράς χωρίς κόστος δεν ήταν δεδομένη κατάσταση</strong>. Πρέπει κανείς να μοχθεί μία ζωή για να πετύχει ένα κάτι, που όμως στη συνέχεια κι αυτό το ίδιο σταδιακά θα αρχίσει να χάνει την έντασή του. Συνθήκες και μηνύματα που έχουν καταγραφεί μέσα μας και που την ώρα που προσπαθούμε να αλλάξουμε, να το πάμε διαφορετικά τα αναπαράγουμε συχνά με διαφορετικό τρόπο.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Νέοι άνθρωποι</strong> που προσπαθούν να αποφύγουν τη μιζέρια και το βάλτωμα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος, μπορεί να υπερεπενδύουν σε πρακτικό ή μορφωτικό επίπεδο τα επιτεύγματα, στο τέλος όμως, την ώρα που θεωρητικά «τα έχουν καταφέρει» έρχονται αντιμέτωποι με το απρόσμενο άδειασμα και συνάμα με ερωτήματα που αδυνατούν να απαντήσουν ουσιαστικά. Και αυτό διότι η ερώτηση αντιστοιχεί να έχει προοπτική και έτσι να αφορά συνολικά τη ζωή, συνολικά την προσωπικότητα, συνολικά τις συνθήκες που θέλουμε να δημιουργήσουμε… άραγε να επιτρέπουμε να είναι ευνοϊκές για εκείνη τη μία φορά που θα λάβουμε το έπαθλο της αναγνώρισης</p>