<p>Θα ήθελα σας παρακαλώ πάρα πολύ τη βοήθειά σας. Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο με τους προβληματισμούς μου, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω περίληψη όσο μπορώ. Είμαι κοπέλα, 30 ετών. Ζω μαζί με τη μητέρα μου η οποία πάσχει από ρευματοειδή αρθρίτιδα και με τον 2ο αδερφό μου ο οποίος πάσχει από διπολική διαταραχή και είναι 33 ετών. Έχω άλλα 2 μεγαλύτερα αδέρφια. Ο ένας ζει στην ίδια πόλη με την οικογένεια του και η άλλη σε άλλη πόλη με την οικογένεια της. Κανείς από τους 2 δεν δείχνει ενδιαφέρον για την οικογένεια, παρά μόνο όταν είναι κρίσιμα τα πράγματα -όταν ο 2ος αδερφός μου πάθαινε κρίσεις- και ξανά στην αδιαφορία.</p>
<p>Έχω μια σχέση με ένα παιδί ο οποίος ζει και εργάζεται στο εξωτερικό και κάνει υπομονή για χάρη μου περιμένοντας με να τακτοποιήσω τα πράγματα με την οικογένεια μου και τη δουλειά μου. Είμαι καθαρίστρια και δουλεύω μαύρα και συντηρώ την οικογένεια μου ώστε κάποια στιγμή να φύγω εξωτερικό μαζί του για να αρχίσουμε μια κοινή ζωή. Και εδώ είναι ο προβληματισμός μου. Τι να κάνω; Η μητέρα μου ζει με τη σύνταξη του συγχωρεμένου πάτερα μου, τα οποία ίσα που της φτάνουν να πληρώνει τους λογαριασμούς και τα υπόλοιπα έξοδα τα καλύπτω εγώ. Όλος μου ο μισθός πηγαίνει στην τροφή. Ο 2ος αδερφός μου παλιότερα εργαζόταν σε 8μηνα, άλλα πότε δεν έβαλε χρήματα στην άκρη και δεν συνεισέφερε στο σπίτι. Όποτε τόσα χρονιά κρατάει το σπίτι η μητέρα μου κι εγώ. Η μητέρα μου αυτό το καλοκαίρι, επειδή δεν πρόσεχε, η αρθρίτιδα της την έπιασε πολύ άσχημα με αποτέλεσμα να είχε μείνει κατάκοιτη στο κρεβάτι και τη φρόντιζα εγώ. Έτρεχα σε γιατρούς για τις εξετάσεις της και παράλληλα ο αδερφός μου είχε πάθει διπολικό επεισόδιο και έτρεχα για εισαγγελική εντολή για εγκλεισμό. Παράλληλα δούλευα και δεν είχα χρόνο ούτε να φάω, ούτε όρεξη είχα. Όλα τα αντιμετώπισα μαζί αυτό το καλοκαίρι και αυτό με επηρέασε τόσο πολύ που δε βρίσκω χαρά σε τίποτα πλέον. Ό,τι και να κάνω δε με γεμίζει, δε τολμώ να κάνω σκέψεις για το μέλλον γιατί με πιάνει απελπισία.</p>
<p>Τι να κάνω με τους δικούς μου; Η μητέρα μου δε θέλει να φύγω, ο αδερφός μου δεν είναι σε θέση να φροντίσει το σπίτι, είναι άνεργος προς το παρόν κι όταν δουλεύει δε ξοδεύει για το σπίτι. Τα άλλα αδέρφια αδιαφορούν, δείχνουν ενδιαφέρον όταν θέλουν λεφτά και η μητέρα μου τους δίνει. Ο σύντροφος μου έχει καταλάβει ότι δε θέλω να φύγω για να μην αφήσω στην τύχη τους τη μητέρα μου και τον αδερφό μου και έχει δίκιο σε αυτό. Φοβάμαι ότι αν φύγω θα γίνουν άσχημα τα πράγματα. Μένοντας, όμως, ναι μεν κρατάω σταθερό το σπίτι, άλλα φθείρομαι εγώ. Νομίζω έχω κατάθλιψη και σκέφτομαι να φύγω για να γλιτώσω. Όλα τα όνειρα που έχω κάνει για μένα μοιάζουν με ανεκπλήρωτο σκοπό που εγώ δε θα πετύχω πότε….</p>
<p><strong>Στο ερώτημά σας απάντησε η ψυχολόγος Λουκία Αποστολίδη:</strong></p>
<p>Τολμώ να παραδεχθώ πως βρίσκεσαι σε μια δύσκολη και εξαντλητική συνθήκη. Έχω την ανάγκη να σου μεταφέρω κάποιες σκέψεις μου βασισμένες στην επαγγελματική μου πορεία και γνώση. Χρειάζεται να γνωρίζεις πως πάντα, όταν επιλέγουμε έναν δρόμο, κερδίζουμε κάτι και χάνουμε κάτι, είναι σημαντικό να κοιτάξεις μακριά, χωρίς να κάνεις σχέδια, τουλάχιστον ξεδιαλύνοντας στο μυαλό σου τί θα ήθελες να "κερδίσεις" και τί να "χάσεις" από την ζωή σου.</p>
<p>Επίσης, πράγματι, αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις ως τώρα ακούγεται σαν μεγάλη προσφορά και θυσία στην οικογένειά σου, αλλά πάντα υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Το πώς συμπεριφέρεται ο καθένας και δημιουργεί τη ζωή του έχει να κάνει με δική του προσωπική ευθύνη, για παράδειγμα η μητέρα σου αποφάσισε να μην προσέξει και έτσι το αποτέλεσμα που προήλθε από τη δική της στάση επηρεάζει και τη ζωή σου.</p>
<p>Χρειάζεται να αντιληφθείς πως όση αγάπη και να υπάρχει ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας, είναι απαραίτητα τα όρια ώστε να μπορέσει ο καθένας να "αναπνεύσει".</p>
<p>Τέλος, σκέφτομαι πως αν αποφασίσεις να πας στο εξωτερικό και πιάσεις μια δουλειά η οποία θα σου αποφέρει κάποια χρήματα, θα μπορείς να απολαμβάνεις και τον σύντροφό σου, αλλά και να στέλνεις χρήματα στην οικογένειά σου. Όλα τα διαδικαστικά λύνονται, άσχετα από το πώς μπορεί η μητέρα σου να δυσκολεύεται, η ίδια έκανε την οικογένειά της, τα παιδιά της, εσύ αν παραμένεις εγκλωβισμένη σε αυτήν την κατάσταση δεν ξέρω αν θα καταφέρεις να φτιάξεις την ζωή σου.</p>
<p>Ελπίζω να μην φαίνεται από το κείμενό μου πως μπορεί να μην αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία σου, αντιθέτως επειδή την κατανοώ, σε προτρέπω να σκεφτείς πολύ καλά τα παραπάνω ώστε να καταφέρεις να φύγεις από αυτόν τον φαύλο κύκλο ενοχών, κούρασης και θλίψης.</p>
<p>Σου εύχομαι τα καλύτερα.</p>