Ο πατέρας μού λέει ότι “του κατέστρεψα τη ζωή” επειδή δεν ξαναπαντρεύτηκε μετά το θάνατο της μητέρας μου.

<p>Θα ήθελα τη γνώμη σας για ένα οικογενειακό πρόβλημα. Είμαι 34 ετών κι έχω χάσει τη μητέρα μου από τότε που ήμουνα βρέφος. Μεγάλωσα με τη γιαγιά και τον πατέρα μου. Οι γονείς της μητέρας μου γύρισαν στο νησί τους όταν πέθανε η κόρη τους και ποτέ δεν είχαμε καλή επικοινωνία. Δεν είχαν άλλα παιδιά και η σχέση με τον πατέρα μου ήταν άθλια. Όταν πέθαναν, μου άφησαν ένα διώροφο σπίτι στην Αθήνα. Στα 18 μου έχασα και την άλλη μου γιαγιά η οποία είχε φροντίσει να μη μου λείψει καθόλου η μητρική αγάπη. Από τότε αισθάνομαι πως δεν έχω κανένα δικό μου άνθρωπο.</p>
<p>Όταν μείναμε μόνοι με τον πατέρα μου, θεώρησε πως έπρεπε εγώ να αναλάβω το σπίτι επειδή ήμουν γυναίκα. Ενώ σπούδαζα, είχα αναλάβει να κάνω όλες τις δουλειές π.χ. μαγείρεμα, πλύσιμο, ψώνια. Εκείνος ερχόταν από τη δουλειά, έτρωγε και κοιμότανε. Συναναστροφές δεν είχαμε ποτέ με κανένα. Με τον αδερφό του έχουν να μιλήσουν χρόνια.</p>
<p>Όταν παντρεύτηκα, απαίτησε να ξενοικιάσω τον κάτω όροφο για να μείνει εκείνος και από τότε συνεχίζει τον ίδιο τρόπο ζωής. Παρόλο που παίρνει 2 συντάξεις, δημιουργεί συνέχεια πρόβλημα με τα έξοδα του σπιτιού στο οποίο μένει και για τα χρήματα που πρέπει να δίνει για να του μαγειρεύω. Επίσης πριν τον γάμο, ξεκαθάρισε στον άντρα μου πως δε θα δώσει ούτε 1 ευρώ. Από τότε που έμεινα έγκυος και δεν μπορώ να καθαρίζω 2 σπίτια, το σπίτι του είναι μέσα στη βρώμα. Έρχεται στις γιορτές της μικρής με άδεια χέρια. Δεν μπορεί να την κρατήσει ούτε 10 λεπτά για να πάω στο φούρνο. Ούτε με τα πεθερικά μου, ήθελε συναναστροφές με αποτέλεσμα να με κοιτάνε με μισό μάτι. Ούτε εκείνοι με συμπαθούν. Είναι αδιάφοροι απέναντι μου. Κάθε φορά που προσπαθώ να του μιλήσω λογικά, ο πατέρας μου μού χτυπάει πως του κατέστρεψα τη ζωή. Νιώθω πως με τιμωρεί γιατί δε ξαναπαντρεύτηκε. Τι με συμβουλεύετε να κάνω; Έχουν σπάσει τα νεύρα μου πλέον.</p>
<p><strong>Η απάντηση της ειδικού στο ερώτημά σας:</strong></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια, φαίνεται να έχετε περάσει δύσκολα και επίπονα πρώιμα χρόνια, ο θάνατος της μητέρα σας έφερε μεγάλες και δύσκολες αλλαγές στη ζωή σας, ενώ παράλληλα οι διαπροσωπικές σχέσεις με το οικογενειακό σας περιβάλλον ήταν και συνεχίζουν να είναι δυσλειτουργικές δυσκολεύοντας την καθημερινότητα σας. Φαντάζομαι πόσο έχετε κουραστεί να φροντίζετε τους άλλους και ιδιαιτέρως τον πατέρα σας.</p>
<p>Όμως τώρα πρέπει να φροντίσετε εσάς, η βασική σας προτεραιότητα καλό θα ήταν να είναι αυτή. Πόσο ακόμα θα θυσιάζεται την προσωπική σας ευτυχία;</p>
<p>Αρχικά, καλό θα ήταν μέσα σας να σας γίνει κατανοητό ότι δεν έχετε κανένα λόγο να νιώθετε ένοχη απέναντι στον πατέρα σας, δεν φταίτε εσείς αν ο ίδιος επέλεξε να μην φτιάξει ξανά τη ζωή του, ούτε αν δεν μπορεί ο ίδιος να αντέξει τη μοναξιά του και να τακτοποιήσει τη ζωή του. Δεν ευθύνεστε σε καμία περίπτωση για τη δική του επιλογή, ο θυμός ο δικός του για ό,τι του έχει συμβεί, ίσως να μην έχει εκτονωθεί, αλλά εσείς δεν έχετε καμία ευθύνη σε αυτό.</p>
<p>Σε δεύτερο επίπεδο, θα ήταν καλό να θέσετε κάποιους βασικούς κανόνες ανάμεσά σας, εσείς έχετε την δική σας οικογένεια πλέον και αυτό είναι το πρώτο βασικό όριο. Οι προτεραιότητες σας έχουν αλλάξει και αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό στον πατέρα σας, έχετε να φροντίστε για τη δική σας ψυχική ηρεμία, αλλά και της οικογενείας σας. Κατανοώ ότι αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια. Είναι ένα αυστηρό όριο, αλλά όχι τιμωρητικό, είναι προστατευτικό για εσάς και την οικογένεια σας, θα σας βοηθήσει να πάρετε απόσταση από την δύσκολη καθημερινότητα με τον πατέρα σας.</p>
<p>Πέραν τούτου, περιορίστε τη διαθεσιμότητα σας στις καθημερινές δουλείες. Όπως είπα και πριν έχετε δημιουργήσει τη δική σας οικογένεια και χρειάζεται να είστε διαθέσιμη για αυτούς, και αυτό είναι μέσα στα ξεκάθαρα όρια και στους κανόνες. Δεν σημαίνει ότι επειδή βάζετε κανόνες δεν κατανοείτε τον πατέρα σας, αλλά εσάς ποιος σας κατανοεί;</p>
<p>Ακόμα και στις οικονομικές σας διαφωνίες, χρειάζεται το ίδιο όριο. Ο καθένας μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του και να διαχειριστεί τα οικονομικά του, αρκεί να αφήσετε αυτό τον ρόλο στον ίδιο. Από πολύ μικρή έχετε αναλάβει πολλούς ρόλους και ιδιαιτέρως του φροντιστή για όλα. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο να εγκαταλείψετε έναν ρόλο που τον έχετε συνηθίσει, αλλά αναρωτηθείτε πόσο πολύ σας δυσκολεύει την καθημερινότητα σας; Πόσο έχετε κουραστεί; Πόσο θυμωμένη νιώθετε;</p>
<p>Γενικότερα, καλό θα ήταν να απενοχοποιηθείτε από τις κατηγορίες του πατέρα σας, ίσως και ο ίδιος μπορεί να νιώθει έντονες ψυχικές συγκρούσεις και πολύ πόνο και να σας το επικοινωνεί με λάθος τρόπο αλλά αυτό είναι δική του δουλεία με τον εαυτό του να το επεξεργαστεί κι όχι δική σας.</p>
<p>Δική σας είναι η δουλεία με τον εαυτό σας και με την οικογένεια σας. Για όλα τα παραπάνω χρειάζεται εσωτερική ενδοσκόπηση, χρειάζεται να θέσετε ως προτεραιότητα τον εαυτό σας και τις ανάγκες του. Βήμα – βήμα, επιμονή και υπομονή ώστε να γίνει ξεκάθαρη η θέση σας μέχρι πού μπορείτε να δώστε και πόσο στους άλλους. Αυτό το ταξίδι της εργασίας με τον εαυτό σας, της οριοθέτησης των άλλων και της απενοχοποίησης καλό θα ήταν να το μοιραστείτε με ένα ειδικό. Θα σας βοηθήσει να βρείτε μαζί τις ανάγκες σας, να χειριστείτε με άλλους τρόπους τις δυσκολίες σας και το πιο σημαντικό δεν θα είστε μόνη σας σε αυτό όπως περιγράψετε πιο πάνω στο κείμενο σας.</p>
<p>Ελπίζω να βοήθησα…</p>
<p>Με εκτίμηση</p>
<p><strong>Ανδριανάκη Γωγώ</strong></p>
<p>Κοινωνική λειτουργός – Εκπαιδευμένη ψυχοθεραπεύτρια της Σχεσιακής &amp; Ομαδικής Ψυχοθεραπείας ΙΣΟΨ</p>
<p>MSc clinical &amp; community psychology: university of East London</p>
<p>Τηλ: 6943072669</p>
<p>Mail: [email protected]</p>

Σχετικά άρθρα