Βαδίστε στο μονοπάτι της Αγάπης και δείτε τη ζωή σας να αλλάζει

Ο άνθρωπος εξελίσσεται πνευματικά όταν ακολουθεί μια πορεία κατανόησης του εαυτού του και των όσων τον περιβάλλουν. Ο εαυτός μας, εμείς οι ίδιοι, δηλαδή, δεν είμαστε µόνο οι σκέψεις μας, αλλά και τα συναισθήματά μας, οι προτιμήσεις µας, τα ένστικτα μας και, βέβαια, οι πράξεις μας: οι αποφάσεις µας, οι σχέσεις μας µε τους γύρω μας και τη φύση, οι επιλογές µας.

Από την αυγή της ανθρώπινης ιστορίας έχουμε αφιερώσει πολύ μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς µας στην έρευνα και στην εξερεύνηση του εαυτού µας, των τρόπων με τους οποίους συνδεόμαστε και αλληλεπιδρούμε με τους συνανθρώπους μας, αλλά και με το φυσικό περιβάλλον, με τον υπέροχο πλανήτη µας, µε το σύμπαν της Δημιουργίας και τον Δημιουργό.

Στο μαντείο των Δελφών, τον ιερότερο χώρο της αρχαίας Ελλάδας, που ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα, αναγράφεται η φράση «γνώθι σαυτόν», που σημαίνει «να γνωρίσεις τον εαυτό σου». Είναι μια προτροπή που µας ωθεί στην αυτογνωσία. Η παραίνεση αυτή λέγεται ότι αποτελεί παρακαταθήκη του μυθικού θεού Απόλλωνα, του θεού του ήλιου και του φωτός, στην ανθρωπότητα.

Όμως μόνο η βιβλική εντολή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο συμπυκνώνει τόσο απόλυτα το σκοπό της ύπαρξής μας και αποκαλύπτει το πρόγραμμα του Δημιουργού για το τελειότερα δημιούργημα Του.

«Αυξάνεσθε» σημαίνει «γνωρίστε τον εαυτό σας», κατ’ επέκταση διευρύνατε το πνεύμα σας, κατανοήστε τη θέση σας στον κόσμο. Είναι φανερό πως αυτό θα πρέπει να είναι το πρωταρχικό, το κύριο μέλημα μας. Ο Θεός έσπειρε το είδος μας σ’ αυτόν το γήινο παράδεισο για να εξελιχτεί πνευματικά (αυξάνεσθε), με απώτερο στόχο να µπορέσει κάποια μέρα να Τον συναντήσει, και συνάμα να πολλαπλασιαστεί (πληθύνεσθε), για να κατοικήσει στον κόσμο και να δημιουργήσει χρησιμοποιώντας µε σεβασμό ό,τι έχει να του προσφέρει η Πλάση, μην ξεχνώντας ότι αποτελεί μέρος της.

Δυστυχώς, με το πέρασμα των χρόνων, φαίνεται ότι εμείς οι άνθρωποι ξεχάσαμε τη θεϊκή προέλευσή μας, δαμάσαμε τη σπίθα του πνεύματός µας και περιορίσαμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας θεοποιώντας τελικά την επιστήμη μας. Λησμονήσαμε ότι είμαστε μέρη ενός Όλου, παραβλέψαμε ότι κι εμείς αποτελούμε ένα σύνολο, ότι είμαστε Σώμα και Ψυχή, Πνεύμα και Ύλη. Η κατάσταση της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας φαίνεται να είναι αποτέλεσμα αυτής της λησμονιάς. Πολλοί παλιοί και σύγχρονοι διανοητές υποστηρίζουν ότι µάλλον δεν τα καταφέραμε καλά ως τώρα να σταθούμε στο ύψος του σκοπού της ύπαρξής μας.

Ο κόσμος της επιστήμης

Στην προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε τους εαυτούς μας και τη φύση μας, αναπτύξαμε επιστήμη και τεχνολογία, που τις χρησιμοποιούμε απολαμβάνοντας τα οφέλη τους και συχνά χωρίς να αναλογιζόμαστε τις συνέπειές τους. Ωστόσο, πάντα φαίνεται σαν κάτι να λείπει: είτε στο πεδίο της γνώσης είτε σε εκείνο της κατανόησης ή στο σχήμα της ερμηνείας.

Οι κοινωνικές επιστήμες, στις οποίες ανήκουν μεταξύ άλλων η ιστορία, η κοινωνιολογία, η ψυχολογία, η ανθρωπολογία, η νομική και η πολιτική επιστήμη, ασχολούνται με τη μελέτη ή και τη ρύθμιση της συμπεριφοράς του ανθρώπου, αντιμετωπίζοντάς τον άλλοτε με μικρή κι άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία, ταυτόχρονα ως άτομο αλλά και ως μέλος μιας συγκεκριμένης κοινωνίας σε ένα συγκεκριμένο χρόνο. Κι ενώ προσφέρουν πάμπολλες ερμηνείες για τον τομέα που ενδιαφέρει την καθεμία, καμιά τους δεν έχει ακόμη καταφέρει να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου. Μέχρι και η ψυχολογία, που κάποτε όλοι είχαν ελπίσει ότι είχε την απάντηση για τα πάντα, είναι…

«…Ψυχο-λογία μεν, αλλά την Ψυχή, την Ουσία μας, δεν την αγγίζει…»

Οι θετικές και οι φυσικές επιστήμες, όπως τα μαθηματικά, η επιστήμη των υπολογιστών, η φυσική και η χημεία, μετά από προσπάθειες αιώνων να καταλάβουν την «τάξη» του κόσμου, αναγνωρίζουν πλέον πως ό,τι γνώριζαν ναι µεν ισχύει, αλλά είναι μόνο ένα μέρος από όσα ισχύουν και τους είναι ακόμη άγνωστα. Πέρα από τις τρεις διαστάσεις του χώρου (ύψος, πλάτος, βάθος) που μας είναι οικείες, αλλά και πέρα από τη διάσταση του χρόνου, που είναι πάντα παρούσα, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι οι νόμοι που διέπουν το μικρόκοσμο (ό,τι υπάρχει μέσα στο άτομο, μέσα στο κύτταρο) και το μακρόκοσμο (το σύμπαν, οι πλανήτες) διαφέρουν.

Η ύλη, σύμφωνα με τη σύγχρονη επιστημονική γνώση, δεν είναι ακριβώς κάτι απτό, όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς. Η ύλη είναι στη βάση της ενέργεια, φως που πάλλεται. Όλα στο σύμπαν είναι φως και ηλεκτρισμός: καθαρή ενέργεια.

Στο σχολείο μαθαίναμε άλλοτε ότι, εν ολίγοις, το άτομο μοιάζει µε μια σφαίρα που περικλείει μέσα της μια μικρότερη σφαίρα, τον πυρήνα, γύρω από την οποία περιστρέφονται σε τροχιά, όπως οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, τα ηλεκτρόνια. Σήμερα όλοι οι επιστήμονες θεωρούν αυτό το μοντέλο υπεραπλουστευτικό και περιγράφουν το άτομο σαν ένα συννεφάκι που πάλλεται.

Τα τελευταία πενήντα χρόνια όλες αυτές οι νέες ιδέες και τα ευρήματα οδήγησαν στη γέννηση μιας ακόμη θεωρίας για τη φύση των πραγμάτων, που κερδίζει έδαφος στην επιστημονική κοινότητα. Αυτό είναι η λεγόμενη Θεωρία των Πάντων, σύμφωνα με την οποία το επιμέρους περιέχει το όλον, τα πάντα περιέχονται στα πάντα, και τίποτα στην Πλάση δεν υπάρχει από µόνο του. Η σύγχρονη φυσική μάλιστα υποστηρίζει ότι όλοι και όλα αποτελούμαστε από τα ίδια σωματίδια από τα οποία ξεκίνησε n Δημιουργία και η βιολογία μάς θυμίζει ότι με τα γονίδια μας φέρουμε μέσα μας «κομματάκια» των πιο μακρινών µας προγόνων, και όχι μόνο αυτών.

Ίσως να απορείτε που η επιστήμη έκανε τόσους αιώνες να «ανακαλύψει» κάτι που ενστικτωδώς γνωρίζει κάθε άνθρωπος, µια γνώση που υπάρχει σε όλες τις λαϊκές παραδόσεις και μυθολογίες, ότι δηλαδή όλα συνδέονται, έστω κι αν φαινομενικά είναι ανόμοια ή και τελείως διαφορετικά. Είναι ωστόσο επίσης γνωστό ότι οι περισσότεροι κλάδοι της επιστήμης ασχολούνται με τη γνώση του επιμέρους, του μερικού, και αποφεύγουν να προσεγγίζουν το όλον, το καθολικό.

Όμως, πραγματικά, μετά από τόσες γενιές συγκρούσεων μεταξύ των επιστημών, αναγνωρίζεται ξανά η ανάγκη για μια ενιαία, συνολική πραγματικότητα, που μας αγκαλιάζει όλους, μας κατευνάζει όλους με την ύπαρξή της, μας ανακουφίζει βαθιά. Και ο λόγος που συμβαίνουν σήμερα όλα αυτά και αναπτύσσονται τέτοιου είδους θεωρίες είναι διότι ο άνθρωπος αναζητά μια νέα ηθική, μια νέα πνευματικότητα, που απαιτεί να ξεχάσουμε τον ατομισμό μας και να ανοιχτούμε στην Αγάπη.

Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε εκείνο το σημείο εξέλιξης που πρέπει να αναπτύξει την ιδιότητα της ανιδιοτελούς αγάπης, της αγάπης χωρίς όρους, για να προχωρήσει. Το ψυχανεµιζόμαστε όλοι ότι δεν μπορεί, δε γίνεται να συνεχίσουμε χωρίς αγάπη.

«…Να ανοίξουμε την καρδιά μας, γιατί την Αγάπη την έχει ο καθένας μέσα του βαθιά, σε κάποια άκρη, κλεισμένη και παγωμένη στις σκέψεις και στα “πρέπει” του…»

Τώρα είναι η στιγμή να βλαστήσει ο σπόρος της αγάπης που είναι φυτεμένος μέσα στον καθένα μας, και το νιώθουμε όλοι αυτό όταν, απογοητευμένοι από ό,τι μας παρουσιάζεται σαν ρεαλιστική εικόνα της σημερινής ανθρωπότητας, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και ψάχνουμε διέξοδο στη γνώση του κυττάρου μας, στη γνώση του βάθους µας. Είναι αυτή η αίσθηση της πίεσης που ασκεί ο σπόρος στο χώμα όταν αρχίζει να βλασταίνει. Φουσκώνει η καρδιά, και ο νους δεν μπορεί να το εξηγήσει. Η ίδια η φύση μάς καλεί να ανοίξουμε την καρδιά μας για να ξεπροβάλει η αγάπη, που την έχουμε ρίξει σε χειμερία νάρκη.

Είναι ο νους αυτός που αντιπαλεύει την καρδιά. Εκείνη θέλει να αφήσει την αγάπη να ξεχειλίσει. Αυτή η εσωτερική διαμάχη μάς ταράζει, μας φέρνει ανησυχία, μας εμποδίζει να δεχτούμε ότι όλα πηγάζουν από το νου του Θεού και υπάρχουν μέσα σε Αυτόν πλεγμένα μεταξύ τους σε ένα υπέροχο υφάδι Αρμονίας.

Επιμένουμε να «υπάρχουμε», ξεχνώντας ότι στην πραγματικότητα δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη συνύπαρξη, αφού είναι Κοσμικός Νόμος αυτός που μας επιβάλλει να ζούμε μαζί.

«…Λέμε “υπάρχω”, όμως το σωστό είναι “συνυπάρχω”, γιατί δεν είναι δυνατόν να είσαι, να υπάρχεις μόνος σου…»

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Άνοιγμα Αγάπης, Πορεία Ζωής» του Γιώργου Πασχαλίδη. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Λιβάνη για την ευγενική παραχώρηση του υλικού.

Σχετικά άρθρα