Το Σύνδρομο Άσπεργκερ ανήκει στις διαταραχές του αυτιστικού φάσματος, διότι, όπως και ο κλασσικός αυτισμός, είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει τον τρόπο επικοινωνίας και τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του. Παρ’ όλα αυτά, λογίζεται ως η πιο ήπια μορφή του, καθώς οι πάσχοντες παρουσιάζουν αυξημένη λειτουργικότητα.

Γράφει η Ανδριάννα Γεροντή

www.kethesy.gr

Ποια η διαφορά του συνδρόμου Asperger από τον αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας;

Συχνά θεωρείται ότι όλοι όσοι έχουν αυτισμό, φέρουν και το Σύνδρομο Άσπεργκερ. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετές μορφές Λειτουργικού Αυτισμού, όπου τα άτομα μπορεί να έχουν υψηλές επιδόσεις, χωρίς να εμφανίζουν αυτά καθαυτά τα συμπτώματα του Συνδρόμου Άσπεργκερ.

Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι τα παιδιά με Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμό ξεκινούν με την διάγνωση του κλασσικού Αυτισμού στην παιδική ηλικία, όμως με σωστή ενίσχυση και υποστήριξη από γονείς και ειδικούς, έχουν μια πολύ καλή εξέλιξη στην επικοινωνιακή ικανότητα αργότερα, κάτι που δεν παρουσιάζεται εύκολα στα παιδιά με το Σύνδρομο Άσπεργκερ.

Χαρακτηριστικά

Στα άτομα με Άσπεργκερ, οι επικοινωνιακές δεξιότητες είναι εκείνες που κάνουν εμφανές το σύνδρομο, καθώς δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν τις πληροφορίες που λαμβάνουν.

Αδυνατούν να καταλάβουν την έννοια του αστείου, της μεταφοράς και του σαρκασμού και ο τρόπος προσέγγισης τους έχει έναν ακατάλληλο και ιδιόρρυθμο τρόπο, δυσκολεύοντας έτσι το χτίσιμο σχέσεων και δημιουργώντας τους αυξημένο στρες.

Δυσκολεύονται, ακόμη, να συμμετάσχουν σε μια συζήτηση, δεν κάνουν βλεμματική επαφή και χρησιμοποιούν έντονα τη γλώσσα του σώματος και τις εκφράσεις του προσώπου τους.

Όσον αφορά στην ομιλία τους, χαρακτηρίζεται από έλλειψη ρυθμού, παράξενη τονικότητα ή μονοτονία και η ένταση της φωνής τους αδυνατεί να είναι προσαρμοσμένη με τις εκάστοτε συνθήκες. Επίσης, μπορεί να μιλούν ακατάπαυστα ή να εμμένουν σε ένα συγκεκριμένο θέμα, πολλές φορές χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Η ανισσοροπία στον συντονισμό των κινήσεων τους, είναι επίσης ένα σύμπτωμα το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να φαίνονται αδέξιοι.

Δυσκολίες στην διάγνωση

Σε αντίθεση με τον αυτισμό, στο σύνδρομο Άσπεργκερ, η διάγνωση γίνεται πολύ αργότερα, ακριβώς γιατί τα παιδιά με αυτό το σύνδρομο είναι υψηλώς λειτουργικά και συχνά μπορεί να έχουν υψηλές επιδόσεις.

Η διάγνωση δυσκολεύει ακόμη περισσότερο στους ενήλικες, οι οποίοι μπορεί να ζουν μια παραγωγική και ανεξάρτητη ζωή, αντιμετωπίζοντας παρόλα αυτά, προβλήματα προσέγγισης με τους συνεργάτες ή με την επικοινωνία μέσα στην οικογένεια τους.

Οι άλλοι άνθρωποι, συνήθως περιγράφουν τα άτομα με το Σύνδρομο Asperger ως υπερβολικά εγωκεντρικά, διότι κάθε συζήτηση περιστρέφεται, είτε γύρω από τον εαυτό τους, είτε έχει να κάνει με μια εμμονή τους με περίπλοκα θέματα, όπως η μουσική, η πολιτική ή η ιστορία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τα θεωρούν αγενή και απόμακρα, χωρίς συναισθηματική επαφή, ωθώντας τα στην περιθωριοποίηση.

Αντιμετώπιση

Τα άτομα με σύνδρομο Άσπεργκερ έχουν ανάγκη από ένα ήρεμο και κυρίως προβλέψιμο περιβάλλον. Ένα ημερήσιο χρονοδιάγραμμα και μία ρουτίνα, είναι κάτι πολύ χρήσιμο, καθώς δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας και τους μειώνει το άγχος. Επίσης σημαντική στους ενήλικες με αυτό το σύνδρομο, θεωρείται η γνώση του τι τους συμβαίνει, κάτι το οποίο λειτουργεί ως λιθαράκι στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης τους.

Συνοψίζοντας, το σύνδρομο Άσπεργκερ, με την κατάλληλη εκπαίδευση και θεραπεία και με ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα αποκατάστασης σε συγκεκριμένους τομείς όπου τα άτομα αντιμετωπίζουν δυσκολίες, μπορεί να φέρει πολύ καλά αποτελέσματα. Εξάλλου, πολλά άτομα με σύνδρομο Άσπεργκερ έχουν διαπρέψει στη ζωή τους, τόσο σε ακαδημαϊκό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.