Ο γιος μου είναι 22 χρονών και δεν μου μιλάει γιατί ισχυρίζεται ότι αδιαφορούσα γι’ αυτόν στην παιδική του ηλικία. Είμαι πολύ χάλια. Δεν ξέρω πώς να τον πλησιάσω.
Στο ερώτημα απαντά η Ψυχολόγος Γεωργία Καλτσίδου:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Αν και επιλέγετε με πολύ λίγα λόγια να περιγράψετε αυτό που βιώνετε στη σχέση σας με τον γιο σας, η λέξη «χάλια» αντιλαμβάνομαι το πόσα πολλά συναισθήματα πιθανόν να έχει μέσα της που μόνο εσείς γνωρίζετε. Φαίνεται να είστε απογοητευμένη, λυπημένη και επιθυμείτε να δημιουργήσετε μία γέφυρα επικοινωνίας μαζί του, πράγμα που δείχνει το πόσο σημαντικός είναι για εσάς.
Θα προσπαθήσω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, αλλά καθώς δεν έχω κάποια ολοκληρωμένη εικόνα, όπως εσείς, αναρωτιέμαι για το πώς θα μπορούσα να είμαι βοηθητική.
Θα σας παραθέσω, λοιπόν, κάποια ερωτήματα που μπορείτε να απαντήσετε μόνη σας και κάποιες ιδέες που μπορείτε να ελέγξετε αν είναι βοηθητικές ή όχι. Όλα, όμως, με την επιφύλαξη ότι είστε ένας μοναδικός άνθρωπος, με τις δικές του μοναδικές εμπειρίες.
Ο γιος σας, αναφέρετε, πως δε σας μιλάει επειδή -κατά τη γνώμη του- αδιαφορούσατε γι’ αυτόν στην παιδική του ηλικία. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που εξέλαβε ως αδιαφορία από εσάς και εάν πράγματι εσείς αδιαφορούσατε ή αν προσφέρατε ό,τι μπορούσατε στον γιο σας μέσα στις συνθήκες στις οποίες ήσασταν εκείνη την περίοδο.
Οι γονείς, κάποιες φορές, νιώθουν ενοχές και κατακρίνουν τον εαυτό τους επειδή, για παράδειγμα, δεν ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες του παιδιού τους, όπως εκείνο θα προσδοκούσε σε κάποια στιγμή της ζωής του. Η σκέψη μου είναι, αν νιώθετε κι εσείς έτσι, ότι θα μπορούσατε να τον προσκαλέσετε σε μία συζήτηση, αν είναι εφικτό, στην οποία θα ακούσετε αυτό που έμεινε ανικανοποίητο από τον γιο σας ως παιδάκι, καθώς και να του εξηγήσετε το πώς εσείς βιώνατε όλο αυτό που περιγράφει, από τη δική σας μεριά και όσο μπορείτε βάζοντας στην άκρη τις ενοχές σας.
Ο γιος σας είναι 22 ετών, σε μία περίοδο μετά την εφηβεία που ίσως χρειάζεται να κάνει μία αναδρομή στα παλιά και καταλήγει να κατηγορεί εσάς για κάποια πράγματα που συνέβησαν, επειδή είστε η μητέρα του, όμως αυτό είναι μέρος της δικής του διαδικασίας και ίσως χρειάζεται χρόνο για να το ξεπεράσει. Ίσως αυτή η απόσταση που επιθυμεί να έχει μαζί σας, συναισθηματικά ή και πραγματικά, να είναι βοηθητική για εκείνον, όσο και αν εσάς σας ανησυχεί και σας στεναχωρεί.
Τέλος, το να μοιραστείτε τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς σας με κάποιο σύμβουλο Ψυχικής Υγείας, ίσως να είναι ένας τρόπος να υποστηριχτείτε στον γονεϊκό σας ρόλο που έχει αυτές τις προκλήσεις αυτήν την περίοδο.
Ελπίζω να σας βοήθησα.
Γεωργία Καλτσίδου
Ψυχολόγος
Ειδίκευση στην Κλινική & Κοινωνική Ψυχολογία Εξαρτήσεων & Ψυχοκοινωνικών Προβλημάτων
[email protected]
697-3502573
