Γιατί μένουμε σε αδιέξοδες σχέσεις; Φταίνε οι ίδιοι οι φόβοι μας…

Είμαι 60 ετών και μένω μαζί με κάποιον, εδώ και 15 χρόνια. Από μεριάς μου, άρχισα τη σχέση από συμπάθεια και είχαμε και ερωτική επαφή για 5 χρόνια. Εδώ και 10 χρόνια συνεχίζουμε να συγκατοικούμε, για την ακρίβεια, τον φιλοξενώ, μιας και δεν μοιράζεται τα κοινά έξοδα, εκτός της διατροφής μας. Δεν είμαστε παντρεμένοι. Η συμπεριφορά του είναι αυτή που με μπλοκάρει εντελώς. Από την αρχή δεν ήξερε να συζητάει και έτσι τα προβλήματα έμεναν άλυτα και κάθε προσπάθεια μου για διάλογο, κατέληγε πάντα σε καβγά, φωνές, μεγαλώνοντας την απόσταση. Επειδή θα σκεφτείτε «γιατί δεν του λέω να φύγει», όταν το έκανα για λίγες μέρες στο παρελθόν, έγινα χειρότερα, έπεσα σε αδράνεια και πλήρη απομόνωση. Ο λόγος είναι υπαρκτός που είμαι εγκλωβισμένη.

Εδώ και 8 χρόνια, έχασα και το τελευταίο άτομο της οικογενείας μου και από τότε η ανασφάλειά μου ότι είμαι μονή και δεν είναι εύκολο πια να βρω άλλον σύντροφο, έχει γίνει εμμονικό βουνό! Το δίλημμα μεταξύ αυτού που είναι αδιάφορος και ζει σα να μην υπάρχω και το να μείνω μονή και να ζω μόνο με την κατάθλιψη, διαιωνίζεται. Στη σχέση αυτή μπήκα με όνειρο να κάνω μαζί του πράγματα που κι αυτός έλεγε ότι τα θέλει, όπως να μετακομίσουμε στην επαρχία (εκεί απ’ όπου κατάγεται). Επένδυσα σ’ αυτό, αγόρασα και σπίτι εκεί, στριμώχτηκα οικονομικά και το αποτέλεσμα είναι ότι το μετάνιωσε. Συνεχίζει εδώ τη δουλεία και τη ζωή που είχε και εγώ στριμώχτηκα απ’ όλες τις απόψεις και περιμένω κάποιο τριήμερο να πάμε στο χωριό του και να γεμίσω τις μπαταριές μου έως την επομένη φορά.

Με λίγα λόγια, αυτός περνά μια χαρά βολεμένος μαζί μου σαν σε ξενοδοχείο και εγώ παλεύω καθημερινά να μη γίνω άλλο ένα θύμα της κατάθλιψης. Θα ήθελα μόνο να ζω μαζί του κάποιες μικρές απλές χαρές και να συνεννοούμαστε χωρίς να μου μιλάει ξερά, απότομα και βρίζοντας, αλλά έχω δοκιμάσει πολλούς τρόπους και στο τέλος, μένω παρέα με τη στενοχώρια μου. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτή τη μικρή μου εξομολόγηση.

Στο ερώτημα απαντά η Ψυχολόγος ΜSc Μαρία Λαΐου:

Αγαπητή αναγνώστρια,

Διαβάζοντας την μικρή σας αυτή «εξομολόγηση», κατανοώ ότι για αρκετά χρόνια έχετε επιλέξει να βρίσκεστε στη θέση του «θύματος», σε μια κατάσταση δηλαδή συμβιβασμού από την οποία σας είναι δύσκολο να απομακρυνθείτε.

Χρησιμοποιώ τη λέξη «επιλέγω» γιατί είναι σημαντικό να κατανοήσετε ότι ο συμβιβασμός αποτελεί καθαρά δική σας, ίσως ασυνείδητη, επιλογή, η οποία προκύπτει από έναν βασικό σας φόβο: αυτόν της απώλειας, ότι δηλαδή θα απομείνετε μόνη και ο σύντροφός σας θα σας εγκαταλείψει δια παντός.

Όπως αναφέρετε και εσείς η ίδια, ο φόβος σας αυτός έχει δημιουργηθεί από δικά σας τραυματικά βιώματα και κυρίως απώλειες αγαπημένων σας συγγενικών προσώπων. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε τέτοιες καταστάσεις τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι αρνητικά όπως αυτά της θλίψης, του άγχους και της κατάθλιψης. Σε κάποιο σημείο του ερωτήματός σας αναφέρετε ότι ο σύντροφος σας είναι αδιάφορος και η κάθε προσπάθεια σας για επικοινωνία κατέληγε σε έναν «τοίχο». Από την άλλη εσείς συμβιβαστική, προσπαθούσατε να μην διακόψετε την μεταξύ σας σχέση. Αυτό το επικοινωνιακό μοτίβο ξεκάθαρα διαιώνιζε το πρόβλημα καθώς ό,τι και αν λέγατε με λόγια διεκδικώντας κάποια από τα δικαιώματα και προσπαθώντας να καλύψετε κάποιες από τις ανάγκες σας, ο φόβος σας μην εγκαταλειφθείτε επισκίαζε τα πάντα. Ο σύντροφος σας αντιλαμβάνεται, όπως και εσείς, και επιλέγει να αγνοήσει αυτά που το λέτε εσείς με λόγια καθώς έστω και μη συνειδητά γνωρίζει ότι αυτός ο φόβος είναι μεγαλύτερος από την ανάγκη σας να καλύπτετε τις προσωπικές σας ανάγκες.

Το δίλημμά σας ίσως τελικά θα μπορούσε να διατυπωθεί διαφορετικά: «Να μείνω μόνη και να “βυθιστώ” στην κατάθλιψη ή να μείνω μόνη και να παλέψω με τους διαμονές μου;».

Αγαπητή μου όπως τονίζετε και εσείς η ίδια, έχετε μπλοκάρει και αυτός είναι ο λόγος που πιθανόν είναι χρήσιμο να αναρωτηθείτε, αν επιθυμείτε να ζείτε ελεύθερη ή φυλακισμένη στα δεσμά των ίδιων σας των φόβων. Είναι φυσιολογικό για κάθε άνθρωπο να επιθυμεί να καλύψει μια βασική του ανάγκη: αυτή του να είναι σημαντικός και να αγαπιέται από άλλους. Αυτή η βασική σας ανάγκη δεν έχει καλυφθεί σε αυτή σας την σχέση αλλά και πιθανότατα και σε άλλες σημαντικές σχέσεις της ζωής σας. Μέσω της ψυχοθεραπείας , είναι πολύ πιθανό με την βοήθεια ενός ψυχολόγο να ξαναρχίστε ένα δρόμο προς τα εμπρός, να κάνετε επιτέλους κάτι για τον εαυτό σας και να ελευθερωθείτε ξεπερνώντας κάποια βασικά εμπόδια.

Ελπίζω να βοήθησα,

Μαρία Λαΐου, Ψυχολόγος ΜSc
Τηλέφωνο: 6986823375
e-mail: [email protected]

Σχετικά άρθρα