Κοιτάς τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω σου και νιώθεις περηφάνια.
Όμορφη, περιποιημένη, δυναμική, γεμάτη αυτοπεποίθηση επάνω στα ψηλά τακούνια σου.
Ετοιμοπόλεμη, γεμάτη θάρρος και τόλμη, ικανή να μπεις σε όποια μάχη προκύψει, και να παλέψεις με τα πιο άγρια θηρία. Επιτυχημένη, φαινομενικά σκληρή και αδίστακτη.
Γράφει η ψυχολόγος Ανδριάννα Γεροντή
Έτσι σε βλέπουν οι άλλοι και έτσι θέλεις να σε βλέπουν.
Σε κοιτάζουν με θαυμασμό και σε ζηλεύουν, σκεπτόμενοι πως δεν υπάρχει τίποτα το οποίο δεν θα μπορούσες να καταφέρεις.
Σίγουρα σε κανέναν δε περνάει από το μυαλό, η εικόνα σου, σ’ ένα άδειο κρεβάτι τις νύχτες.
Εκείνες τις άδειες νύχτες που γυρίζοντας σπίτι, βγάζεις τα τακούνια σου και κατεβαίνοντας από το υπέροχο βάθρο που η ίδια τοποθέτησες τον εαυτό σου και αφαιρώντας το προσωπείο που με μπόλικο μέικ-απ, έχτισες το πρωί, παραμένεις εκείνη, η απλή γυναίκα, με τα κουρασμένα μάτια και τις ρυτίδες να είναι πλέον πιο έντονες στο πρόσωπο σου.
Η ζεστή πυτζάμα σου, σε τίποτα δεν θυμίζει την κομψή κυρία που μέσα στο υπέροχο ταγεράκι της, σκόρπισε τον πανικό το πρωί.
Και όμως, κανένας δεν μπορεί να δει το κενό της ψυχής σου.
Ένα τεράστιο πιάτο φαγητού, ίσως είναι εκείνο που θα σου κάνει παρέα μαζί με μερικά γενναία κομμάτια σοκολάτας για επιδόρπιο. Τα καταπίνεις λαίμαργα, πιστεύοντας ασυνείδητα πως έτσι θα μπορέσεις να καλύψεις το τεράστιο συναισθηματικό κενό σου.
Και όμως… παρόλο που το σώμα έχει σκάσει από το φαγητό και το στομάχι σου πιέζεται να αναπνεύσει, η ψυχή σου παραμένει κενή. Η ανάγκη της για συναισθηματική ασφάλεια και υποστήριξη, παραμένει ακάλυπτη.
Όμως και πάλι θα σκεφτείς έναν τρόπο. Έχεις μάθει να βρίσκεις λύση για όλα και να έχεις κάτι να ελπίζεις.
Την Τετάρτη έχεις κανονίσει να βγεις για ποτό με τις φίλες σου.
Δυνατά γέλια, καυστικά σχόλια, βλέμματα και πονηρές ματιές με τον μπάρμαν καθώς και με τον κομψό κύριο που κάθεται απέναντι σου και μετά τίποτα.
Θα επιστρέψεις και πάλι μόνη στο σπίτι, κουβαλώντας το αφόρητο φορτίο της μοναξιάς σου. Θα το ρίξεις πάλι στο φαγητό και οι σοκολάτες για μια ακόμη φορά θα έχουν την τιμητική τους. Ίσως να το αξίζουν κιόλας. Είναι πάντα εκεί, προσπαθώντας να σε πείσουν πως θα γεμίσουν το κενό σου και θα σου δώσουν εκείνη την υπέροχη γλύκα που λείπει από τη ζωή σου.
Και όταν έχεις χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους, αλλά τα πόδια σου στο κρεβάτι παραμένουν παγωμένα, όταν η πλάτη σου νιώθει ψύχρα γιατί κανένας δεν είναι εκεί να σε αγκαλιάσει, τότε σιχτιρίζεις Εκείνους.
Εκείνους που «έχασαν τον ρόλο τους», που «δεν κάνουν πια το πρώτο βήμα», που «δεν διεκδικούν» και διάφορες άλλες δικαιολογίες που δεν σε αφήνουν να δεις πως και η ίδια, πιο δυναμική από ποτέ, έχεις αναλάβει περισσότερους ρόλους απ’ όσους σου άρμοζαν και μπορούσες ή καλύτερα επιθυμούσες να παίξεις.
Αδυνατείς να δεις πως χαμένη στο κυνήγι της επιτυχίας δεν σου έμεινε χρόνος να αφιερώσεις σε μια συντροφική σχέση. Σκέψου αν έχεις την υπομονή και τη θέληση που χρειάζεται για να διατηρηθεί μια συντροφική σχέση. Τον χρόνο που χρειάζεται να διαθέσεις σε Εκείνον που θα πάρει τον ρόλο που λες πως έχει χάσει και θα σε πλησιάσει.
Σκέψου, ακόμη, πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να επιβεβαιώνεσαι εκτός από την επαγγελματική σου επιτυχία και την ικανότητά σου να τα βγάζεις πέρα κάτω από όλες τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις και συνειδητοποίησε πως πολλές φορές η δύναμη σου μπορεί να γίνει η αδυναμία σου.
Και έπειτα, θυμήσου εκείνο το παρορμητικό και παιχνιδιάρικο κοριτσάκι που ήσουν κάποτε. Τότε που ακόμη άφηνες κάποιον άλλον να έχει τον πρώτο λόγο και μαζί τις ευθύνες.
Τότε που ακόμη δεν είχες αγοράσει αυτό το μεγάλο ασημένιο σπαθί που με τόση ευκολία, σηκώνεις και στρέφεις τριγύρω σου, τρομάζοντας και απομακρύνοντας όποιον προσπαθεί να σε πλησιάσει. Και σίγουρα μπορείς να μου πεις πως «όποιος θέλει και είναι ικανός, ας με κάνει να το πετάξω».
«Όχι αγάπη μου», θα σου απαντήσω.
«Δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να σε βοηθήσει αν εσύ δεν θέλεις, εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό, ακριβώς γιατί και εκείνος , ο άλλος που συναντάς, κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι έχει χάσει και εκείνος».
Κατέβασε λοιπόν το σπαθί σου και κοίταξε τον άλλον στα μάτια.
Η ζωή δεν είναι μια συνεχόμενη μάχη, ούτε ο έρωτας παιχνίδι ανταγωνισμού και ισχύος.
Έλα σε επαφή με τον εαυτό σου, λοιπόν, πάψε να γεμίζεις τα κενά του με σοκολάτες και άφησε τον να εκφράσει την ανάγκη του για συναισθηματική ασφάλεια και στήριξη. Μόνο έτσι θα μπορέσει κάποιος να τον ακούσει και θα θελήσει να καλύψει τις ανάγκες του.
Δώσε του την ευκαιρία να είναι και αδύναμος και δες Εκείνον να σε κοιτάζει ως γυναίκα, ως ένα ευαίσθητο κοριτσάκι που φυσικά και γνωρίζει να μάχεται, φυσικά και μπορεί, μα επιλέγει να μην το κάνει. Τουλάχιστον όσο δεν χρειάζεται ή όσο κάποιος άλλος το κάνει για εκείνον.
