Για κάποιους η Ημέρα της Μητέρας είναι μία οδυνηρή υπενθύμιση αυτού που δεν ήταν ποτέ ή αυτού που δεν είναι πλέον. Κάποιοι έχουν υπομείνει τον αδιανόητο πόνο του να χάσεις το παιδί σου. Κάποιοι άλλοι έχουν χάσει τις μητέρες τους, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που δεν έχουν κάποιο λόγο να γιορτάσουν γιατί οι μητέρες τους απέτυχαν ως γονείς. Και τέλος υπάρχουν εκείνες που θέλουν απελπισμένα να βιώσουν τη χαρά της μητρότητας αλλά δεν μπορούν. Σε αυτή την κατηγορία ανήκω κι εγώ.
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία μίας ψυχολόγου, που διευκρινίζει ότι το κείμενο της δεν προσπαθεί να επισκιάσει τη χαρά αυτής της ημέρας, που ωστόσο μπορεί να είναι δύσκολη για όσους αγωνίζονται να κάνουν ένα παιδί, αλλά δεν μπορούν.
Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που έμαθα ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Η διάγνωση ήρθε μετά από 8 μήνες προσπαθειών για να μείνω έγκυος. Η είδηση ότι δεν είχα άλλα ωάρια, τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω παιδιά ήταν η πιο σκληρή πραγματικότητα που είχα να αντιμετωπίσει ποτέ στη ζωή μου. Όταν με ρωτούσαν οι γνωστοί μου ή οικογένεια πότε θα κάνω παιδιά μπορούσε με δυσκολία να αρθρώσω μερικές λέξεις.
Ένιωθα πόνο.
Ένιωθα ντροπή.
Ζήλευα όσους είχαν βιώσει το θαύμα της γέννησης ενός παιδιού, που προέρχεται από το σώμα το δικό σου και το σώμα αυτού που αγαπάς. Ζήλευα το να κρεμάσεις τις φωτογραφίες του παιδιού σου στο ψυγείο ή να το ακούς να παίζει όλη μέρα και να κάνει ζημιές.
Ένιωθα ότι η ζωή μου δεν είχε νόημα. Ένιωθα ότι η υπογονιμότητα μου, κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω, ήταν ένα ελάττωμα. Τιμώρησα τον εαυτό μου κρίνοντάς τον σκληρά και όταν ζήτησα υποστήριξη πήρα άχρηστες συμβουλές του τύπου: «Θα συμβεί, απλά να χαλάρωσε» ή «Μόλις αποφασίσεις να υιοθετήσεις, θα μείνεις έγκυος».
Τελικά, κατέληξα να αποφεύγω τη συζήτηση γύρω από το θέμα και είπα στον εαυτό μου «Θα ζήσεις με αυτό». Κοιτάζοντας πίσω, νομίζω ότι δεν ζήτησα αρκετά την υποστήριξη, καθώς ένιωθα ότι το δικό μου πρόβλημα ήταν άλυτο, σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν άλλες γυναίκες. Έτσι η Ημέρα της Μητέρας έγινε για εμένα μια επέτειος της θλίψης και της απώλειας.
Ωστόσο, με τον καιρό άρχισα να αποδέχομαι αυτό που πάντα ήξερα βαθιά μέσα μου, ότι δηλαδή δεν είναι δικό μου λάθος και ότι δεν είμαι μόνη μου.
Πώς επιβιώνω την Ημέρα της Μητέρας
- Με την αυτοβοήθεια
Συνειδητοποίησα ότι το να μαστιγώνω τον εαυτό μου δεν έβγαζε πουθενά. Πολλοί ερευνητές συμφωνούν ότι η αυτοβοήθεια, δηλαδή, η ενσυναίσθηση και η καλοσύνη προς τον εαυτό μας, είναι η πιο σημαντική δεξιότητα στη ζωή μας.
Είναι αλήθεια ότι όλοι έχουμε γίνει σκληροί με τον εαυτό μας κάποια φορά. Επίσης, είναι πολλοί αυτοί που δεν θα μπορούσαν να μιλήσουν σε κάποιον άλλο τόσο σκληρά όσο μιλούν στον εαυτό τους.
Αναγνωρίστε το δικαίωμά σας στο συναίσθημα
Από τη στιγμή της διάγνωσής μου, κατάλαβα ότι αυτή η να συνθήκη μπορεί να με οδηγήσει στην απομόνωση. Μου φαινόταν πως οι φίλες μου μπορούσαν να μείνουν έγκυες απλά με μια ματιά του συντρόφου τους. Όλα γύρω μου μου υπενθύμιζαν ότι δεν έχω παιδιά: οι διαφημίσεις, ένα έργο στον κινηματογράφο, μία μητέρα που σπρώχνει το καροτσάκι του μωρού της.
Την Ημέρα της Μητέρας όλο αυτό γίνεται στον υπερθετικό βαθμό. Για να επιβιώσεις πρέπει να αναγνωρίσεις το δικαίωμά σου στο συναίσθημα, αλλά να αποφύγεις την αίσθηση ότι είσαι ανήμπορη.
Αγκαλιάστε το κοινό πόνο
Ο ερευνήτρια, Δρ. Kristin Neff γράφει:
«Η αυτοβοήθεια συνεπάγεται την αναγνώριση ότι ο πόνος και η προσωπική ανεπάρκεια είναι μέρος της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας – κάτι που όλοι περνάμε και όχι κάτι που συμβαίνει μόνο σ’ εμάς».
Παρόλο που 1 στα 8 ζευγάρια προσπαθεί σκληρά να αποκτήσει ένα παιδί, η υπογονιμότητα μοιάζει να είναι ένα σπάνιο πρόβλημα. Μάλιστα, όσο πιο σοβαρή είναι η περίπτωση που αντιμετωπίζει κάποιος, τόσο πιο μόνος νιώθει.
Πολλοί προσπάθησαν να απαλύνουν τον πόνο μου προτείνοντας μου μια λύση που δεν είχε ρεαλιστική βάση. Άλλωστε, είχα αναζητήσει και μόνη μου κάθε δυνατή λύση. Ένιωθα ότι κανείς δεν μπορούσε να με καταλάβει, έτσι απομόνωσα τον εαυτό μου και φόρεσα μία μάσκα. Ήταν όμως λάθος.
Ο πόνος είναι μέρος της ζωής. Το να υποφέρουμε είναι ανθρώπινο. Κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει.
Στο βιβλίο της «Love Sense», η ψυχολόγος και συγγραφέας Δρ. Sue Johnson γράφει:
«Η ιδέα ότι μπορούμε να ξεπερνάμε όλα τα προβλήματα μόνοι μας αψηφά τον φυσικό κόσμο. Είμαστε σαν άλλα ζώα, χρειαζόμαστε δεσμούς για να επιβιώσουμε… ζούμε ο ένας στο καταφύγιο του άλλου».
Αν λοιπόν νιώθεις ότι πονάς την Ημέρα της Μητέρας προσπάθησε να είσαι κοντά σε αυτούς που σε αγαπούν. Αν γνωρίζεις κάποιον που έχει το συγκεκριμένο πρόβλημα, επικοινώνησε μαζί του και μοιράσου τις σκέψεις σου. Και πάντα να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη σου.
Πηγή: psychologytoday.gr
