Μόλις ξεκίνησα μια δουλειά σαν προσωπική βοηθός του διευθυντή. Πάνε δύο μήνες τώρα και βλέπω κάποιες συμπεριφορές του που με έβαλαν σε σκέψεις…

Είναι 70 ετών και αρχικώς πίστευα σοβαρός άνθρωπος. Έχει την οικογένειά του και στην επιχείρηση του όλοι τον σέβονται. Οι άλλες εργαζόμενες στην εταιρεία έχουν υιοθετήσει το σύστημα που έχει με το καλημέρα να χαιρετά με φιλιά. Έτσι το «κατάπια» κι εγώ αυτό και είπα οκ.

Έχω συμπληρώσει δύο μήνες στη συγκεκριμένη δουλειά και άρχισε τα κοπλιμέντα μεταξύ σοβαρού και αστείου, του τύπου «ωραία μαλλιά, ωραία μάτια, τι γλυκιά που είσαι». Χωρίς να παίρνει απάντηση, πάρα μόνο του δείχνω με ένα νεύμα ότι «σιγά» ή του λέω ένα κοφτό «ευχαριστώ».

Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Τώρα έχει αρχίσει τα χάδια στα μαλλιά ή στο μάγουλο, όταν  είμαι στο γραφείο μου. Εγώ λέω στον εαυτό μου πως δεν είναι τίποτα, ίσα-ίσα στέκεται, σαν παππούς μου είναι… «Αλλά αν δεν το βλέπει έτσι αυτός;», σκέφτομαι και τρελαίνομαι. Πείτε μου, σας παρακαλώ, πώς να το διαχειριστώ…

Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος Ειρήνη Παταργιά:

Καλησπέρα σας,

Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να ακούσετε είναι η εσωτερική σας φωνή, η οποία σας υπαγορεύει και τα δικά σας προσωπικά όρια απέναντι στους άλλους, το πώς εσείς οριοθετείται το δικό σας προσωπικό χώρο. Κάτι που σας ενοχλεί, μια συμπεριφορά που σας κάνει να νιώθετε άβολα μπορεί κάποιον άλλο να τον αφήνει αδιάφορο.

Αν λοιπόν νιώθετε άσχημα και άβολα είναι η δικιά σας αλήθεια, τα δικά σας συναισθήματα, τα οποία πάνω απ’ όλα εσείς πρέπει να ακούσετε και να σεβαστείτε.

Αν νιώθετε ότι παραβιάζονται τα προσωπικά σας όρια, ο δικός σας προσωπικός χώρος με ευγενικό και κοφτό τρόπο πρέπει να το επικοινωνήσετε στον άλλο και στην προκειμένη περίπτωση στον προϊστάμενο σας. Δεν είναι κακό να πείτε «αυτό που κάνετε με φέρνει σε δύσκολη θέση και θα σας παρακαλούσα με όλο το σεβασμό, που έχω απέναντι στο πρόσωπο σας, να μην το κάνετε ξανά.