Όταν διαγνώστηκα με σχιζοφρένεια, είχα πλήρη άγνοια για αυτό το «πράγμα» που έμπαινε με το έτσι θέλω στη ζωή μου. Εκείνη τη δεδομένη στιγμή το μόνο πράγμα που πίστευα ότι γνώριζα ήταν ο εαυτός μου. Πίστευα ότι «συνηθισμένοι άνθρωποι», όπως εγώ, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να νοσήσουν.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από το πώς ήταν η ζωή μου πριν τη διάγνωση.Αγαπούσα τα παιδιά. Μου άρεσαν οι μεγάλοι περίπατοι, το κολύμπι και ο καφές με τους φίλους. Έπαιζα βιολί σε ορχήστρες. Αυτό ήταν πάντα το μεγάλο μου πάθος. Έκανα μαθήματα βιολιού σε παιδιά και είχα μάθει λίγα Κινέζικα.

Κάποια στιγμή στη ζωή μου, σκεπτόμενη τι είναι η σχιζοφρένεια, φανταζόμουν ότι οι άνθρωποι που νοσούν είναι διαφορετικοί από εμάς τους «συνηθισμένους ανθρώπους». Τα περισσότερα, που νόμιζα ότι ήξερα, προέρχονταν από τις «συγκλονιστικές ιστορίες» των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία προέβαλλαν μία εντελώς λανθασμένη εικόνα για την ασθένεια. Αυτό το κατάλαβα βέβαια πολύ αργότερα. Έτσι, φανταζόμουν ότι ήταν απίθανο να εμπλακώ με ένα τέτοιο άτομο, να κάνω παρέα μαζί του, πόσω μάλλον να είμαι εγώ η ίδια.

Η διάγνωση…

Υπέφερα για  5 ολόκληρα χρόνια, πριν γίνει τελικά η διάγνωσή μου. Αρχικά, δεν μπορούσα να δεχτώ με τίποτα τη διάγνωση του γιατρού. Πίστευα ότι αν τα παρατούσα και το παραδεχόμουν, η σχιζοφρένεια θα με νικούσε, θα έσβηνε τον άνθρωπο που υπήρχε πριν εμφανιστεί εκείνη. Κυρίως λόγω των κατασταλτικών φαρμάκων. Αν παρέδιδα τα όπλα, θα γινόμουν ένα χαμένο και υπνωτισμένο «άτομο με σχιζοφρένεια».

Νόμιζα ότι η σχιζοφρένεια είναι μία ταμπέλα που θα μπορούσα να επιλέξω αν τη δέχομαι ή όχι. Αποφάσισα να μην τη δεχτώ. Δεν κατανοούσα, ότι όπως ο καρκίνος, η ασθένειά μου ήταν εκεί, παρούσα, είτε το παραδεχόμουν είτε όχι.

Ευτυχώς, ένα μήνα μετά τη διάγνωσή μου, ένας ψυχίατρος μου εξήγησε ότι η σχιζοφρένεια είναι ένα νεροβιολογικό σύνδρομο, που προκαλείτε από μία ανισορροπία στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου. Θεωρητικά, κανείς δεν είναι απρόσβλητος από αυτή, η οποία, ναι μπορεί να προσβάλλει και «απλούς ανθρώπους».

Αργότερα, έμαθα ότι η απόφασή μου να μην δεχτώ τη διάγνωση ήταν στην πραγματικότητα ένα σύμπτωμα της ασθένειάς μου. Οι γιατροί αποκαλούν αυτή την άρνηση «ανοσογνωσία».

Η ανάρρωση…

Η ανάρρωσή μου ήταν μακρά και δύσκολη… αλλά ήρθε. Μετά από 2 χρόνια, μπορούσα να περάσω χρόνο μαζί με τους φίλους μου ξανά, να παίξω βιολί – το μεγάλο μου πάθος –, να συνεχίσω τα μαθήματα στα παιδάκια μου. Συνεχίζω να απολαμβάνω τους μεγάλους περιπάτους, κατά τη διάρκεια των οποίων γνωρίζω ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι την ιστορία μου.

Επίσης, κάθε χρόνο επισκέπτομαι τη Νομική Σχολή και μιλώ σε φοιτητές που ασχολούνται με τη νομοθεσία περί ψυχικής υγείας. Το να είμαι ένας «συνήγορος» των ψυχικά ασθενών είναι ένα βασικό κομμάτι του ποια είμαι σήμερα και το απολαμβάνω πάρα πολύ. Με αυτό τον θετικό τρόπο η σχιζοφρένεια έχει ένα θετικό αντίκτυπο στην ταυτότητά μου.

Σήμερα, είμαι το ίδιο άτομο στην εκκλησία, τα μαθήματά μου, στις παρέες μου. Η ζωή μου γέμισε από φίλους, συμπεριλαμβανομένων πολλών «απλών ανθρώπων», σαν και ‘μένα, που προσπαθούν να ανακάμψουν μετά τη διάγνωση τους. Έτσι, αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να πω ότι η σχιζοφρένεια μου έκανε ένα μεγάλο δώρο.

Μαρτυρία της Bethany Yeiser, συγγραφέως του βιβλίου «Mind Estranged: My Journey from Schizophrenia and Homelessness to Recovery».

Πηγή: psychologytoday.com