Μην ψάχνεις την ευτυχία στις ζωές των άλλων. Γίνε πρωταγωνίστρια της ζωής σου!

Γυρίζοντας λίγες σελίδες προς τα πίσω σταμάτησα σε μια ιστορία που με έκανε να ταυτιστώ με τον εαυτό μου.  Η ιστορία είχε τίτλο «Το δέντρο που έδινε» και μιλούσε για ένα δέντρο που έδινε και ξαναέδινε πλουσιοπάροχα ό,τι έχει και δεν έχει σ’ ένα παιδάκι, που αργότερα έγινε μεγάλος άντρας. Με μόνο στόχο να το κάνει ευτυχισμένο. Και μέσο της δικής του ικανοποίησης (χαράς) θα γίνει κι αυτό ευτυχισμένο.

Γράφει η Σίλια Μπαμπίτσα – Το κείμενο επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)

Κι εγώ μια ίδια ιστορία ζούσα, όλα αυτά τα χρόνια. Σκεφτόμουν πώς θα είναι ο κόσμος γύρω μου καλά για να είμαι και εγώ καλά. Όσο δύσκολα έκανα πράγματα για τον εαυτό μου, τόσο εύκολα βοηθούσα τους γύρω μου.

Και είναι αυτό λογικό; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να νιώσει την πραγματική ευτυχία όταν βοηθάει να πάνε καλά τα πράγματα στις ζωές των άλλων και για τη δική του δεν κάνει τίποτα. Ουσιαστικά, ζει τις ζωές των άλλων. Και όχι αυτά που θέλει ο ίδιος.

Και πραγματικά αισθάνεσαι ευτυχισμένος, αλλά ταυτόχρονα και πολύ άδειος. Γιατί στο τέλος τι μας μένει; Αν τα δώσουμε όλα στους άλλους, εμείς τι θα έχουμε;

Μήπως, λοιπόν, πρέπει να έχουν όλα ένα μέτρο; Να βάλουμε κάποια όρια; Μήπως πρέπει  να θέσουμε καινούργιους στόχους; Πιο προσωπικούς;

Με αφορμή αυτό το κείμενο και μέσα από μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο, μου δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτώ τον όρο ΕΥΤΥΧΙΑ.

Τι είναι λοιπόν ευτυχία; Πότε ένας άνθρωπος την έχει βρει;

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ευτυχία είναι η ευημερία και η εκπλήρωση των στόχων ενός ανθρώπου. Οπότε είναι κάτι το υποκειμενικό. Δηλαδή, για τον κάθε άνθρωπο είναι κάτι διαφορετικό.

Εγώ μέχρι σήμερα πίστευα ή θεωρούσα ότι αν οι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι τότε ήμουν κι εγώ. Οπότε έκανα ό,τι μπορούσα.

Λάθος! Πολύ μεγάλο λάθος.

Είναι δυνατόν να μην έχω δικούς μου στόχους και θέλω; Να ζω μόνο για τους άλλους; Κι όμως.

Τελικά όταν πιάσεις πάτο ή για να το πω πιο ωραία βρεθείς πολύ χαμηλά, αναπροσδιορίζεις κάποια πράγματα. Είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ. Σαν το μωρό που ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα του βήματα. Μπορεί να μην είναι σταθερά ακόμα, αλλά είναι μια αλλαγή προς το καλύτερο.  Θα μου πάρει χρόνο να το συνηθίσω και να πω ότι είμαι έτοιμη. Αλλά, δεν πειράζει. Εδώ χάσαμε τόσο χρόνο με άλλα κι άλλα.

Λοιπόν το τελευταίο διάστημα έχω κάνει πράγματα για μένα (ναι για μένα, και όχι για τους άλλους) που πραγματικά με έκαναν να νιώσω πολλά ευχάριστα συναισθήματα. Και πάνω απ’ όλα δεν αισθάνθηκα καθόλου τύψεις.

Και όπως μου είπε ο φίλος, που σας ανέφερα πιο πριν, «Από τη στιγμή που λιγουρεύεσαι ένα παγωτό και το τρως, γιατί να αισθανθείς τύψεις»;

Η ζωή είναι πολύ μικρή και οι στιγμές που θα είμαστε ευτυχισμένοι ακόμα λιγότερες. Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν από τη ζωή χωρίς να νιώσουν την ευτυχία καθόλου. Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω, γιατί κανείς μας δε γνωρίζει. Ένα πράγμα θέλω όμως! Όσο ζήσω να μπορώ να έχω όμορφες στιγμές, που θα επιλέξω εγώ και με αυτούς που με θέλουν. Αυτούς τους ανθρώπους που με προτιμούν όταν η ψυχή μου γελάει. Μόνο τότε «ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ». Και για πρώτη φορά στη ζωή μου χαμογελάω ΕΓΩ και γίνονται οι ΑΛΛΟΙ ευτυχισμένοι.

Είναι τόσα λίγα αυτά που ζητάω για να με κάνουν ευτυχισμένη, που τόσο καιρό δεν καταλάβαινα γιατί δεν μπορούσα να το πετύχω.

Χαίρομαι που έστω τώρα, βρήκα τον τρόπο για πολλά πράγματα.

«There is Always Hope»!

 

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Σχετικά άρθρα