Όταν είμαι σπίτι με τους γονείς μου τους κοιτάζω και αναρωτιέμαι αν είμαι κόρη τους, δεν μοιάζουμε καθόλου με τους γονείς μου και την μεγάλη μου αδελφή ,όμως παρόλο που πιστεύω αυτά τα πράγματα υπάρχουν στιγμές καλές και κακές… Η μαμά μου λέει ότι είμαι δικό τους παιδί γιατί εκείνη την ημέρα που γεννήθηκα ήμουν το μοναδικό κορίτσι που γεννήθηκε και ότι τα υπόλοιπα μωρά ήταν αγόρια.

Υπάρχουν φορές ιδιαίτερα μετά από έναν καβγά που τσατίζουν και οι γονείς μου και η αδελφή μου και συχνά λέω από μέσα μου: “πότε θα έρθει η ώρα να φύγω από εδώ μέσα δεν αντέχω άλλο”…

Στο ερώτημά σας απάντησε η Μίνα Κάνταρου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Ψυχοθεραπεύτρια

Οι σκέψεις αυτές πολλές φορές πηγάζουν από θυμό επειδή δεν συμφωνούμε σε κάποια πράγματα και αυτό μας κάνει να νιώθουμε αποξενωμένοι, διαφορετικοί κτλ. Η διαφορετικότητα του καθενός είναι κάτι πολύ φυσιολογικό ακόμη και στην ίδια οικογένεια. Δεν είναι υποχρεωτικό να μοιάζουμε ούτε εμφανισιακά ούτε προσωπικά.

Μπορεί να κουβαλάμε μερικά ίδια γονίδια αλλά υπάρχουν και προσωπικά χαρακτηριστικά τα οποία είναι μοναδικά στον καθένα μας. Εάν παρόλα αυτά η σκέψη αυτή επιμένει αρκετά, θα πρότεινα να το συζητήσεις με την οικογένεια σου ή με έναν ειδικό έτσι ώστε να μην έχεις αμφιβολίες και να προχωρήσεις την ζωή σου χωρίς αυτές τις σκέψεις που σου δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα.