Ο πατέρας μου έχει καρκίνο στο τελευταίο στάδιο. Το μάθαμε πριν 2 μήνες περίπου και δυστυχώς μας είπαν να περιμένουμε. Είμαστε μακριά και μαθαίνω πως πάει από την μητέρα μου. Αν και ξέρω την πραγματικότητα, δεν μπορώ να το διαχειριστώ . Φοβάμαι για το πως θα αντιδράσω εκείνη την ώρα. Αν θα μείνω δυνατή για τη μαμά μου και για τα παιδιά μου, που είναι μωρά. Νομίζω πως ή θα μείνω ανέκφραστη ή θα ουρλιάζω.

Δεν  ξέρω αν θα καταφέρω κάτι ενδιάμεσο, ειδικά αν δω τη μητέρα μου χάλια, να φωνάζει ή να μη μιλιέται. Δεν θα ξέρω πώς να τη βοηθήσω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου πώς θα είμαι. Με ενδιαφέρει πρώτα η μαμά μου.  Στη σκέψη και μόνο τρομάζω. Προσπαθώ να σκεφτώ πώς να φέρομαι τότε, πώς να την βοηθήσω και ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω πώς αισθάνομαι. Δεν μπορώ να διαχειριστώ ούτε τη σκέψη πως θα τον χάσω.

Πώς θα αντέξω να δώσω δύναμη στη μητέρα μου που θα μείνει ξαφνικά μόνη;

Στο ερώτημα απαντά η ψυχοθεραπεύτρια, Δήμητρα Φιλοπούλου:

Αγαπητή αναγνώστρια,

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να σας εκφράσω τη λύπη μου γι’ αυτό που σας συμβαίνει. Η οικογένεια σας είναι αντιμέτωπη με μία από τις δυσκολότερες καταστάσεις.

Καταλαβαίνω την αγωνία σας για τη μητέρα σας, μα νιώθω πως είναι ένας μηχανισμός άμυνας του μυαλού σας για να μην έρθετε ακόμα αντιμέτωπη με τη δική σας θλίψη για τον επικείμενο χαμό του πατέρα σας. Όμως, έχετε και εσείς δικαίωμα στη θλίψη και την αγωνία.

Η περίοδος που έρχεται θα σας είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όμως, το πένθος δεν μπορούμε να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Όσο δύσκολο και αν είναι, θα πρέπει να το ζήσουμε – αλλιώς θα αφήσει κατάλοιπα που μακροπρόθεσμα θα πονάνε περισσότερο. Επιτρέψτε στον εαυτό σας και να κλάψει και να ουρλιάξει και να σπάσει πράγματα αν έτσι νιώσετε. Έχετε δικαίωμα να νιώσετε έντονα και έχετε δικαίωμα να ξεσπάσετε.

Τα παιδιά σας, όσο σιωπηλά και να πενθήσετε, θα καταλάβουν ότι πονάτε όπως και να έχει. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει λόγος να υποκριθείτε ότι είστε καλά. Τα παιδιά έχουν πολύ μεγαλύτερη αντίληψη απ’ ότι νομίζουμε. «Η μαμά αυτή τη στιγμή είναι πολύ λυπημένη και γι’ αυτό το λόγο καμιά φορά κλαίει». Ανάλογα με την ηλικία τους θα προσαρμόσετε και αυτά που θα τους πείτε. Αν θέλετε καθοδήγηση πάνω σε αυτό το κομμάτι θα σας συμβούλευα να μιλήσετε με έναν παίδοψυχολόγο.

Τώρα είναι η ώρα να στραφείτε σε οποιοδήποτε μπορείτε να βασιστείτε, είτε είναι ο σύζυγός σας ή κάποιος στενός φίλος. Μην κρατάτε τη στεναχώρια σας μέσα σας. Μιλήστε με κάποιον που εμπιστεύεστε, ακουμπήστε κάπου το βαρύ αυτό φορτίο. Με το να κλείνεστε στον εαυτό σας δεν προστατεύετε κανέναν, και βλάπτετε και τον εαυτό σας. Αποφορτιστείτε με κάθε ευκαιρία. Το παρήγορο χάδι ή μια σιωπηλή αγκαλιά θα σας προσφέρουν μεγάλη ανακούφιση.

Η μητέρα σας θα χρειαστεί κάποιον να μιλήσει για να διαχειριστεί αυτό που της συμβαίνει. Τα περισσότερα νοσοκομεία έχουν υπηρεσίες ψυχολογικής στήριξης. Ο πλέον κατάλληλος είναι κάποιος ψυχολόγος ή ψυχίατρος στο νοσοκομείο που νοσηλεύετε ο πατέρας σας. Ειδικά αν πρόκειται για ογκολογικό νοσοκομείο, τότε είναι βέβαιο πως θα υπάρχουν ειδικοί εξειδικευμένοι στην ψυχολογική υποστήριξη τόσο των ασθενών αλλά και των συγγενών. Γι’ αυτό το λόγο θα σας παροτρύνω να απευθυνθείτε εκεί. Πέρα των ειδικών, έχετε η μία την άλλη, και έτσι θα μπορέσετε να μοιράσετε το ψυχικό φορτίο. Ακόμα και αν πονά πολύ η ίδια, μιλήστε της και για το δικό σας πόνο και την αγωνία. Το να μοιραστείτε το κοινό σας βίωμα και θα σας βοηθήσει να δεθείτε περισσότερο αλλά και να αλληλοβοηθηθείτε.

Είμαστε εδώ για οτιδήποτε χρειαστείτε,

Δήμητρα Φιλοπούλου
Ψυχοθεραπεύτρια MSc
Παπαδιαμάντη 7, Άνω Πατήσια
Τηλ.: 213 0 292167, 6956 297109
Facebook: facebook.com/dimitraefilopoulou