Είμαι φοιτήτρια… Πρώτο έτος αλλά παρακολουθώ και πολλά μαθήματα από το δεύτερο. Το θέμα μου είναι οι φιλίες… Γενικά πιστεύω ότι είμαι άνθρωπος αισιόδοξος με λίγο χιουμοράκι. Τα αρνητικά μου είναι (πριν έναν χρόνο το παρατήρησα αυτό) ότι θέλω να μιλάω πολύ για τον εαυτό μου… Δεν ξέρω γιατί…Ίσως γιατί έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση; Αλλά δεν είμαι και νάρκισσος, δηλαδή έχει τύχει να κάνω μία πολύ καλή εργασία στη σχολή η οποία προβλήθηκε στο αμφιθέατρο ως καλή εργασία και δεν το είπα για να μην νομίζουν ότι είμαι ψώνιο. Η φάση λοιπόν είναι η εξής… Γνώρισα 4 κορίτσια… Στην αρχή κλασικά τα πηγαίναμε συμπαθητικά. Αν και περνούσα πάντα λίγο μέτρια με αυτές αλλά όχι και χάλια τον τελευταίο καιρό χειροτέρεψαν τα πράγματα. Νοιώθω μια αδιαφορία από μέρος τους… Δεν νιώθω ότι έκανα καλές φίλες. Τι να κάνω; Να αναζητήσω νέες παρέες; Και αν ναι πώς; Αν και σκέφτομαι τι είναι αυτό που τους κάνει να μη με συμπαθούν; Η άλλη φίλη μας είναι τέρμα εγωίστρια τους κάνει ότι θέλει αλλά με αυτή και αγκαλίτσες και φιλάκια…Και εγώ που δε χαλάω χατίρι έχω τέτοια αντιμετώπιση… Σίγουρα κάνω και εγώ κάπου λάθος.
Απλά έχω αρχίσει να τα ρίχνω όλα στον εαυτό μου. Αλλά είμαι σίγουρη ότι δε φταίω μόνο εγώ γιατί πριν δυο χρόνια ήμουν σε άλλη σχολή και έκανα πάρα πολύ καλές φιλίες που βαστούν ακόμα παρά την απόσταση… Άσε που πλέον βαριέμαι να βγω… Σε φάση και να βγω να κάνω τι; Και που βγαίνω δεν λέω γνωρίζω κόσμο αλλά νιώθω ότι όλοι αδιαφορούν. Πλέον έχω συνεχώς άγχος. Τεράστια ανασφάλεια. Σε αυτό ίσως συμβάλλει ότι μάλωσα με την κολλητή μου πριν 4 χρόνια και από τότε έχασα τον εαυτό μου. Στην εφηβεία είχα και καλούς φίλους και γνωστούς παντού! Παντού όμως. Τελειώσαν όμως αυτά. Πλέον όταν είμαι σε μεγάλη παρέα δεν έχω την αυτοπεποίθηση που είχα κάποτε. Το παίζω κουλ αλλά νιώθω ταπεινό χαμομηλάκι. Και αυτό φαντάζομαι ότι φαίνεται. Παλιά με προσέγγιζαν και οι άλλοι… Τώρα ούτε με τάμα. Τι έχει πάει τόσο λάθος; Πού φταίω επιτέλους; Το μόνο που θέλω από τη ζωή μου είναι δυο φιλαράκια να περνάμε καλά, να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να υπάρχει ανιδιοτέλεια, να γουστάρουμε τα ίδια πράγματα. Πώς θα γίνει αυτό; Πού θα βρω αυτούς τους ανθρώπους; Χάνονται άδικα τόσο ωραία χρόνια…
Στο ερώτημά σας απάντησε η Άση Μπουμπαλίκη, Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Αγαπημένη μου φίλη, σε τόσο νεαρή ηλικία και όμως τόσες εσωτερικές αναζητήσεις! Φαίνεται να είναι πολύ σημαντικό για σένα το πώς και το γιατί εξελίσσονται κατ αυτόν τον τρόπο οι καταστάσεις στη ζωή σου και να είσαι πάντα εκεί για να δεις εάν φταις και γιατί, με σκοπό να βοηθήσεις πάντα εσένα… ή τους άλλους.
Οι φιλίες είναι η αλήθεια ότι είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου και ένα τόσο δύσκολο συνάμα. Μεγαλώνοντας αλλάζουμε και αλλάζουν και οι άλλοι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κάποιες φιλίες να σβήνουν, γιατί αλλάζουν οι προτιμήσεις μας ή των άλλων, και άλλες φορές πάλι υπάρχουν φιλίες που κρατούν μία ζωή. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε και να ξέρουμε πώς θα συνεχιστεί μία φιλία και μέχρι πόσο.
Αυτό που θα σε συμβούλευα, για την συγκεκριμένη παρέα, αλλά και γενικότερα για τις φιλίες στη ζωή σου είναι, να είσαι απλά ο εαυτός σού! Όπως αναφέρεις χαλαρά και ωραία θα παρουσιάζεσαι με τις απόψεις σου, με το χιούμορ σου με τις ενστάσεις σου. Εάν κάποια φιλία δε σε γεμίζει πια (δεν περνάς όμορφα μαζί τους,νιώθεις ότι δεν “ακούγεσαι”, νιώθεις οτι δεν μπορείς να μοιραστείς πράγματα μαζί τους), θα σημαίνει πολύ απλά ότι δεν έχει κάτι άλλο να σου δώσει και αυτό μπορεί να συμβεί αρκετές φορές στη ζωή του ανθρώπου μεγαλώνοντας. Προχωράμε. Η ζωή είναι γεμάτη αλλαγές καθώς μεγαλώνουμε. Και σίγουρα ζούμε και σε μία κοινωνία που οι άνθρωποι δεν είναι τόσο ‘ανοιχτοί’ και κεφάτοι όπως ήταν παλιότερα. Όμως, είναι πάντα τόσο όμορφα να είμαστε ‘ανοιχτοί’ να εμπιστευόμαστε και να εξωτερικευόμαστε και έτσι να γινόμαστε το καλό παράδειγμά για τους άλλους που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους και την ασφάλεια τους. Όπως λοιπόν πολύ όμορφα αναφέρεις και εσύ… Είναι πολύ άδικο να χάνονται τόσο ωραία χρόνια…οπότε κάνε τη διαφορά… Μπορείς!
Άση Μπουμπαλίκη
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
698 662 66 16
